بریده‌هایی از کتاب همنام گل های بهاری

کسی که زنی بگیرد و در اندیشه‌اش قصد پرداخت مهریه نداشته باشد، هنگام مرگ به سانِ زناکاران می‌میرد.(۲۱۶)

کسی که به زنی زیان رسانَد تا بدان جا که زن گوید: «مهرم حلال، جانم آزاد»، پروردگار برای آن مرد به مجازاتی کمتر از آتش دوزخ راضی نخواهد شد.(۲۱۷)

مسافرت کنید که اگر ثروتی فرا چنگ نیاورید، اندیشه (و تجربه) می‌اندوزید

امام علی؟ ع؟ می‌فرماید: پیامبر فرمود: «کسی که سفر می‌رود و با خود چوبی از درخت بادام تلخ دارد و آیات بیست و دوم تا پایان بیست و هشتم سورهٔ «قصص» را بخواند، پروردگار او را از خطر هر درنده و دزد متجاوز و هر حیوان سَم‌دار حفظ می‌کند تا به خانه و خانواده‌اش (سالم) برگردد.(۲۶۱)

سه روز در ماه روزه می‌گرفت: اولین و آخرین پنج‌شنبهٔ هر ماه و چهارشنبهٔ نیمهٔ هر ماه. تمامی ماه شعبان را روزه می‌گرفت.(۱۹) چون رمضان فرا می‌رسید، رنگ چهره‌اش دگرگون می‌گشت (۲۰) و نماز و نیایش بیشتر او می‌شد.(۲۱) دههٔ آخر رمضان، بستر خود را جمع می‌کرد (۲۲) (تا بیشتر به عبادت بپردازد). در شب بیست و سوم رمضان، افراد خانواده را (برای شب زنده‌داری) بیدار می‌کرد و (با مهربانی) بر چهرهٔ خفتگان آب می‌پاشید.

اگر جایی از بدنش از زیرِ لباس نمودار می‌شد، از سپیدی می‌درخشید.

ما را از شبِ جهل به سپیدهٔ دانایی مهمان کن

همواره می‌فرمود: ای مردم! مرا برتر از مرتبه‌ام ندانید؛ پروردگار پیش از آن که مرا پیامبر قرار دهد، بنده ساخته است

(چه بسا به خاطر شب‌زنده‌داری) در سفیدی چشمانش اندکی سرخی دیده می‌شد

چون راه می‌رفت، به این طرف و آن طرف نگاه نمی‌کرد

هر چقدر می‌توانید پاکیزه باشید؛ زیرا یزدان، اسلام را بر پاکیزگی بنیان نهاد و جز انسان‌های پاکیزه، کسی به بهشت نمی‌رود

دهان‌های شما، راهی از راه‌های (گفت‌وگو با) پروردگار است؛ پس محبوب‌ترین دهان نزد آفریدگار، خوشبوترین دهان است؛ پس تا می‌توانید دهان‌هایتان را خوشبو کنید. (۹۴

انس گفته است: آفریدگار هر پیامبری فرستاد گل‌چهره بود و... پیامبر شما (حضرت محمد(ص)) خوش‌چهره‌ترین آنان بود.

سخاوتمند نادان، نزد خداوند از دانشمند تنگ‌چشم محبوب‌تر است!

زنی از قبیلهٔ مخزوم دزدی کرد. قریشیان به خاطر موقعیت بلند اجتماعی آن زن بیمناک شدند و می‌خواستند پیامبر از مجازات او چشم بپوشد. جز اسامه پسر زید، محبوب پیامبر، کسی جرئت نداشت این خواهش بی‌جا را با پیامبر بگوید. اسامه خواسته قریشیان دربارهٔ عفو آن زن را مطرح کرد. حضرت فرمود: آیا در حدی از حدود خداوند پادرمیانی می‌کنی؟ سپس برخاست و خطبه‌ای خواند. در آن سخنرانی فرمود: آنانی که پیش از شما نابود شدند، مردمانی بودند که مهترشان دست به سرقت می‌زد، رهایش می‌کردند؛ و اگر فرودستشان سارق بود، حد را در حقش اجرا می‌کردند.

روشش آن بود که چارپایان، اسلحه و چیزهایش را نامگذاری می‌کرد. نام پرچمش «عقاب» (۴۹۱) بود. شمشیر جنگی‌اش «ذوالفقار» نامیده می‌شد و شمشیرهای دیگرش «مَخْذَم»، «رسوب» و «قضیب» نام داشتند. غلاف شمشیرش به نقره آراسته بود. کمانش را «کتوم»، تیردانش را «کافور»، شتر ماده‌اش را «قَصواء» می‌نامید که به آن «عضباء» هم می‌گفتند. استرش «دُلدُل»، الاغش «یَعفور» و گوسفند شیردهش «عینه» نام داشت. اسبش را «مُرتَجَز»، گوسفند دیگرش را «برکه»، تازیانه‌اش را «ممشوق»، پرچم‌های دیگرش را «غبرا» و «حمد» و زرهش را «ذات‌الفضول» می‌نامید (این زره از سه دایرهٔ نقره تشکیل شده بود؛ یکی در جلو و دو تا در عقب).

چهار چیز از آداب پیامبران است: خوش‌بویی ... و (دوست داشتن) زنان

برخی مراد این سخن ایشان را که فرمود: «اختلاف امت من رحمت است»، اختلاف حرفه‌ها و مشاغل دانسته‌اند

می‌فرمود: همانا نفْس هرگاه غذایش را به دست می‌آورد، آرامش می‌یابد. (۴۲۵) از همین روی، خود پس‌انداز یک سال خویش و همسرانش را ذخیره می‌کرد و پس‌انداز یک ساله را مستحب اعلام کرد.

بر دستهٔ شمشیرش نوشته شده بود: «از کسی که بر تو ستم ورزید، بگذر.»