بریده‌هایی از کتاب بمانم یا بروم

«وقتی به بهشت بروم، آن‌ها از من نخواهند پرسید که چرا موسی نبودی؟ بلکه از من می‌پرسند که چرا آن کسی که می‌توانستی باشی،‌ نشدی؟» اگر شما فقط فقط باید به کسی تبدیل شوید که هستید، دیگر هیچ انتخابی نبود! بنابراین، باید از حد و مرزتان عبور کنید و تصمیم بی‌بازگشت بگیرید.

شلدون کوپ می‌گوید: «ما مغلوب زندگی می‌شویم، نه به خاطر محدودیت زاویه دیدمان یا ترس از تاریکی، بلکه به خاطر بهانه‌هایمان... ما از شرایط و وضعیتی که داریم برای خودمان زندانی ساخته‌ایم و دیگران را به زندانبان خود تبدیل کرده‌ایم.»

به دلیل ترس ناشی از عدم پذیرش از سوی دیگران، طرد شدن یا احمق به نظر رسیدن، ممکن است مدام سعی کنید تصویری که دیگران از شما می‌خواهند را از خود بسازید و نه خود واقعی‌تان. در این صورت، دائم تحت فشار انتظارات دیگران از خود زندگی خواهید کرد، حتی ممکن است تفکرات و احساساتی را که از نظر پدر و مادر، دوستان، شریک زندگیتان، دین یا جامعه شما قابل پذیرش نیست را کنار بگذارید و خواسته‌هایتان را انکار کنید. در نهایت، از خودتان شخصیتی ظاهری به نمایش می‌گذارید که خود واقعی‌تان نیست. و این شما را به دو بخش تقسیم می‌کند که بسیار اضطراب‌آور است و ممکن است بیمارتان کند.

سوزوکی در یادداشت‌هایش در کتاب «مبانی فلسفه ذن بودیسم» می‌نویسد: بنابراین، وقتی می‌پرسند «چطور می‌توانیم رهایی یابیم؟» استاد ذن احتمالاً پاسخ می‌دهد: اصلاً چه کسی شما را در قید و بند قرار داده؟!

هرچند ممکن است روزی از تصمیمات خود پشیمان شویم؛ اما باید به خاطر بیاوریم که در نهایت از تصمیماتی که نمی‌گیریم هم پشیمان خواهیم شد.

"معتقدم بسیاری از اوقات شهامت، با فقدان ترس اشتباه گرفته می‌شود. اگر با طناب در حال فرود آمدن از قله کوه باشی و نترسی، بی‌شک دیوانه‌ای. شهامت یعنی دیدن ترس‌ها در دورنمایی واقع‌گرایانه، درک آن‌ها،‌ در نظر گرفتن جایگزین‌ها و انتخاب شیوه عملکرد با وجود خطرهای موجود."

شما برای رویاها و آرزوهایتان هیچ کاری نمی‌کنید، فرقی ندارد، از یک مسئله پیش‌پاافتاده تا مسئله‌ای بسیار پراهمیت و حیاتی، شما هیچ‌گاه تصمیم نهایی را نمی‌گیرید و برنامه‌هایتان را عملی نمی‌کنید. پس تعجبی هم ندارد که احساس ناامیدی و خستگی کنید یا حس کنید که گرفتار شده‌اید.

کسی که خود واقعی‌اش را می‌سازد، به سطح بالایی از خودآگاهی، استقلال و مسئولیت‌پذیری رسیده است؛ او سعی نمی‌کند مثل دیگران باشد و واقعاً خودش است.

شما مجبورید همان قدر که با دیگران مهربانید، با خودتان نیز مهربان باشید. پس باید آزادانه نظرتان را بیان کنید، راه خود را انتخاب کنید و مسئولیت زندگی‌تان را به عهده بگیرید.

مسئولیت شرایط خود را بپذیرید (دیگران را سرزنش نکنید)