بریده‌هایی از کتاب دردسر دوست داشتنی

از قرآن مددی جسته و از خدا حرف بشنو!

خیلی ها از عشق قبل از ازدواج سخن می گویند؛ اما این، اغلب هوس است. عشق می تواند با ازدواج زاده شود؛ و آنگاه چون نهالی نورس با مهر و محبت ریشه کند، با سبک زندگی ای سالم شاخ و برگ گیرد، و با فرزندانی شایسته میوه دهد.

خداوند انسان را جوری آفریده؛ که با طبیعت احساس انس می کند. در روزگاری که مردم در زندگی ماشینی غرق شده اند، تو همسرت را بردار و به دل طبیعت بزن.

زندگی پر از لذت های کوچکی است که خداوند به رایگان در اختیار ما قرار داده است؛ تماشای غروب آفتاب، راه رفتن زیر باران، سر و کله زدن با بچه ها، پرورش گل ها و گیاهان.... خرج چندانی ندارند؛ اما مهم است که آنها را بشناسی و بخوبی از آنها لذت ببری. از این شرایط ناب کوتاه نیا!

عالم مجردی عالم رفیق بازی است. سری از هم سوا بودن؛ عالم سنگ تمام گذاشتن، برای رفقای با معرفت! اما امروز حرف، حرف دیگری است. دوست و رفیق جای خود، همسر، همسفر یک عمر زندگی آدمی است. هوای همسفرت را داشته باش.

خدا بهترین وکیل است، کارت را به او بسپار و بکش کنار؛ مطمئن باش در اداره تو کم نمی گذارد!

ازدواج فرصت سازندگی است. زندگی با آن نیمه دیگر آدمی!

هرکاری وقتی دارد. آدم های شتابزده، صبر نمی کنند تا وقت هر کار، دست به انجام آن زنند. زود اقدام می کنند و اغلب خرابی به بار می آورند. جایی می خواندم: اگر باغبان، باغ خویش را غرق آب هم کند، درختان زودتر از فصل، میوه نمی دهند.

همیشه تذکر خود را لابلای تعریف ها و تمجیدها پنهان کن. اینطور بهتر نتیجه می گیری!

هر مردی از همسرش سهمی اختصاصی دارد. هرچه زن پوشیده تر؛ سهم اختصاصی مرد بیشتر. هرچه برهنه تر... این سهم مختصرتر! اگر من باشم و او؛ ساده می گویم: برای شوهری که نزدیک ترینِ آدم ها به توست، سهم بیشتری بگذار! و اگر من باشم و تو؛ بی مهابا می گویم. از زنی که نیمه گمشده توست، سهم بیشتری بردار

زندگی نیز مثل راندن دوچرخه است. نمی افتی، مگر از پا زدن بایستی!