بریده‌هایی از کتاب دردسر دوست داشتنی

زندگی نیز مثل راندن دوچرخه است. نمی افتی، مگر از پا زدن بایستی!

همراهی با دو گروه غنیمت است؛ کودکان و کهنسالان! بازی با کودکان روح را تلطیف می کند. معاشرت با کهنسالان تجربه‌های ارزشمند به ارمغان می آورد. با کودکان بازی کن و به آنها بباز؛ با پیران همراهی کن و از آنان بیاموز!

جسارت که از حدّ بگذرد، ناگاه خدا پرده از یک رخداد پنهان برمی دارد!

عکس العمل مردم، اغلب بازتاب رفتارخود ماست. اگر داد زدی، نباید انتظار مهربانی داشته باشی. زندگی جالیز که نیست؛ سرِ همسرت فریاد نزن.

گاهی برای انسان حوادثی رخ می دهد که سایه می اندازد بر همه زندگی؛ هوش وحواس، از آدم می گیرد و مدت ها زندگی را فلج می کند. مثل تصادف با کودکی که ناگاه پریده وسط خیابان! اگر هم نمیرد، تو را تا لبه مرگ می کشاند. اگر می خواهی به عمرت چنین نشود؛ زیارت عاشورای هرروزه را فراموش نکن!

با این حال، گره گشایی از رازهای پنهانِ سالهای پیش از ازدواج؛ «حتی برای همسر»؛ خطایی است بس بزرگ! من این را از دعواهای پس از آن دانسته ام. یادت باشد، در دین ما اعتراف فقط در مقابل خداست!

گاهی جلوی یک گل فروشی بایست و برای همسرت یک شاخه گل بخر. آنگاه اگر با تعجب از تو پرسید به چه مناسبت؟ بگو چون دوستت دارم!

با همسرت جوری رفتار کن که دوست داری بعدها با دخترت رفتار کنند.

اگر بعد از هر لبخندی خدا را سپاس نگوییم؛ روا نیست بعد از هر اشکی از او گلایه کنیم.

خودت را پیدا کن؛ نیمه گمشده ات پیشکش!