بریده‌هایی از کتاب حتی شعر هم جای خالی تو را پر نکرد

با تو معنای ِشعرم زندگی‌ست

خدا را... بر پاکی آب و آبی آسمان سوگند دادم تمام ابرها در چشم و دل من باشند ولی از چشم زیبای نگارم بارانی نبارد هرگز

نیمکت‌های هیچ پارکی کافه‌های هیچ شهری تنهایی مرا روی خوش نشان نمی‌دهند دیگر حتی هیچ گُل ِ سرخی در دست من بوی عشق را نمی‌دهد

خدا را... بر پاکی آب و آبی آسمان سوگند دادم تمام ابرها در چشم و دل من باشند ولی از چشم زیبای نگارم بارانی نبارد هرگز

دیگر حتی هیچ گُل ِ سرخی در دست من بوی عشق را نمی‌دهد

کجای این جاده کجای این دلتنگی میان کدامین هق هق ِ تلخ میان کدامین گریه و اشک من و تو خاطره هامان را جا گذاشته‌ایم؟

این کبوتر، این پرنده جز در هوایت شوق پریدن ندارد... می‌کشد مرا حیرانی صدایت کو؟ نگاهت کو؟؟؟ کجاست دست‌هایت؟

آسمان آبی و صاف و وسیع همه جا، جای قدم‌های خدا بارش ِبارانی بهاری همه لطف و محبت، همه رحمت اما چه کنم گل گلدان دل ِمن جز به باغ نگاهت شوق روییدن ندارد

کجای این جاده کجای این دلتنگی میان کدامین هق هق ِ تلخ میان کدامین گریه و اشک من و تو خاطره هامان را جا گذاشته‌ایم؟

زمین تبعیدگاهی که تنها مرگ روزهایش را پایان می‌دهد

مسافر ِمن به انزوای تنهایی سفر کرد تنها سرزمینی که جواز ورودش سرنوشت غم‌انگیز دوست داشتن‌های اوست.

بگذار جهان بر سر ِابهام بهشت و جهنم بگذرد

اخم زیبنده نیست بَر رُخ ِگلگون ِگندم گونه‌ات

کجای این جاده کجای این دلتنگی میان کدامین هق هق ِ تلخ میان کدامین گریه و اشک من و تو خاطره هامان را جا گذاشته‌ایم؟

خود را گم کرده‌ام میان تمام روزهای تو را خواستن.

در شعرهای هر شاعری زنی نشسته، خدایی می‌کند.

شرابِ کهنه کی تواند درمان... زخمی که کهنگی‌اش به بلندای تاریخ است.

انتظار... کتاب ِ شعری‌ست که واژه واژه‌اش در چشم‌های زنی عاشق سروده شده است.

به حادثه‌ای از نگاه ِتو سخت محتاجم.

در من مسافری قصد غریبی دارد که کوله بارش یک مشت خاطره است و اندوهی که میراث تمام دل سپردن‌های اوست.