بریده‌هایی از کتاب سفر زیارتی قرن بیست و یکم هارولد فرای

دوباره پیمودنِ این مسیر به‌مراتب از قبل سخت‌تر بود. مثل این بود که اصلاً حرکتی نکرده باشی،

می‌دانست اگر به دیدن چیزهایی عظیم‌تر از خودش ادامه بدهد، به بریک خواهد رسید.

آنچه هیچ‌کس دیگری نمی‌داند، وزن بار عظیمی است که بر دوش خود حمل می‌کنند. گاهی تلاشی فوق بشری لازم است تا انسانی عادی باشی و جزئی از چیزهایی که به نظر هم ساده می‌رسند و هم پیش‌پاافتاده.

«آدم فکر می‌کنه راه رفتن باید آسون‌ترین کار باشه. تنها لازمه یک پا را بگذاره جلوی پای دیگر. امّا همیشه باعث حیرتم بوده که چطور کارهایی که قراره غریزی باشند، می‌تونند این‌قدر مشکل باشند.» لب پایینش را با زبان خیس کرد و منتظر کلماتی بیشتر شد. آخر سر گفت: «خوردن هم یکی دیگه از اون کارهاست. بعضی از آدم‌ها واقعاً باهاش مشکل دارند. صحبت کردن هم همین‌طوره، حتی دوست داشتن. همشون می‌تونند مشکل باشند.»

«آدم فکر می‌کنه راه رفتن باید آسون‌ترین کار باشه. تنها لازمه یک پا را بگذاره جلوی پای دیگر. امّا همیشه باعث حیرتم بوده که چطور کارهایی که قراره غریزی باشند، می‌تونند این‌قدر مشکل باشند.»

«چرا آن روز کنار ساحل، به شناکردن ادامه دادی؟ مگر صدای ما را نمی‌شنیدی؟» آن‌موقع دیوید باید در سنین نوجوانی می‌بود. با چشم‌های قهوه‌ای زیبایش، که نیمی هنوز بچه‌گانه و نیمی مردانه بود، به هارولد چشم دوخته و شانه‌ها را بالا انداخته و گفته بود: «نمی دونم، دیدم دیگه گند زدم. این بود که به نظر آسون‌تر بود تو دریا بمونم تا برگردم.»

تنها کاری که باید بکند گذاشتن یک پا جلوی پای دیگر است. سادگی مسئله نشاط‌آور بود. اگر به پیشروی ادامه می‌داد، البته که می‌رسید.

حالا که آهسته بودن خود را پذیرفته بود، از مسافتی که طی می‌کرد، لذت می‌برد.

زندگی را وقتی پیاده طی می‌کنی خیلی متفاوت است.

چیزهایی در زندگی اتفاق می‌افتند که قابل بازسازی و درست کردن نیستند. شاید تنها کاری که می‌توانیم بکنیم این است که آماده قبول تغییر باشیم؛ و خود را آن‌چنان که هستیم بپذیریم.»