بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

اما اگه همیشه دنبال معنای زندگی بگردی، هرگز زندگی نمی‌کنی.»

«سرکشی بنیاد حقیقیِ آزادیه. سرنوشت فرمان‌بَرها اینه که درنهایت بَرده بشن.»

کلیشه‌ای در دنیای موسیقی هست که می‌گوید هنگام پیانونوازی هیچ نُتی اشتباهی نیست. اما زندگی نورا ترکیبی از تمام سروصداهای ناموزون بود؛ قطعه‌ای که می‌توانست به اشکال زیبایی نواخته شود، اما در بدترین مسیر پیش رفت.

نورا برای شاد بودن به تاکستان یا غروب آفتاب کالیفرنیا نیاز نداشت. حتی خانه‌ای بزرگ و خانواده‌ای فوق‌العاده هم لازم نداشت. فقط نیاز داشت که بداند پتانسیل رسیدن به خیلی چیزها را دارد و چقدر هم که پتانسیل داشت. نمی‌دانست چرا قبلاً متوجهش نشده بود.

آنچه در نظر انسان تله به‌نظر می‌رسد، درواقع فقط حقهٔ ذهن است.

لحظات خوش هم اگر به‌اندازهٔ کافی مهلت داشته باشند، می‌توانند به درد تبدیل بشوند.

«هرگز اهمیت زیاد چیزهای کوچیک رو نادیده نگیر.»

«شاید لازم باشه این‌قدر نگران تأیید دیگران نباشی، نورا. لازم نیست کسی بهت اجازه بده تا خودت...» «آره. می‌فهمم.»

سارتر زمانی نوشت: «زندگی در ورای نومیدی آغاز می‌شود.»

«هیچ‌وقت واسه دنبال کردن رؤیاها دیر نیست.»

آنچه نگاهش می‌کنی اهمیتی ندارد؛ آن چیزی مهم است که می‌بینی.

شاید کاملاً مطمئن نباشم که چه چیزی برایم جذاب است، اما کاملاً می‌دانم که چه چیزی برایم جذابیت ندارد.

«چون گاهی تنها راهِ یاد گرفتن، زندگی کردنه، نورا.»

اما هرجا که کتابی باشد، همیشه کسی وسوسه می‌شود که آن را باز کند.

«مشکل اینجاست که اصلاً زندگی رو درک نمی‌کنم.» «لازم نیست درکش کنی. فقط باید اون رو زندگی کنی.»

می‌توانی در بهترین رستوران‌ها غذا بخوری، هر کار لذت‌بخشی را تجربه کنی، در سائوپائولو جلوی بیست‌هزار نفر آهنگ بخوانی، هزاران نفر تشویقت کنند، به آن سر زمین سفر کنی، میلیون‌ها نفر در اینترنت دنبالت کنند، حتی در المپیک مدال ببری، اما تمام اینها بدون عشق کوچک‌ترین معنایی ندارد.

«اگه هدفت رسیدن به چیزی باشه که با ذاتت در تضاده، همیشه شکست می‌خوری. هدفت باید این باشه که خودت باشی، که مثل خودت رفتار کنی و به‌نظر برسی و فکر کنی، که حقیقی‌ترین نسخهٔ خودت باشی. از خودت بودن استقبال کنی. تشویقش کنی. دوستش داشته باشی. برای رسیدن بهش سخت تلاش کنی. وقتی هم کسی مسخره‌ش می‌کنه یا بهش دهن‌کجی می‌کنه، محل نذاری. شایعات بیشترشون درواقع حسادتن و فقط ظاهرشون رو تغییر داده‌ن. سرت رو بنداز پایین. استقامتت رو حفظ کن.

درحالی‌که به عکس سیاه‌چالهٔ روی جلد مجله خیره شده بود، متوجه شد که درواقع خودش همین است، یک سیاه‌چاله؛ ستاره‌ای در حال مرگ که در خود فرومی‌ریزد.

«خب، چرا نمردم؟ چرا مرگ نیومده سراغم؟ رسماً خودم دعوتش کردم که بیاد. می‌خواستم بمیرم، اما الان می‌بینم اینجام و هنوز وجود دارم. هنوز همه‌چیز رو حس می‌کنم.»

اگه می‌فهمیدیم هیچ شیوهٔ زندگی‌ای نیست که بتونه ما رو در برابر غم ایمن کنه، همه‌چیز خیلی ساده‌تر می‌شد.