بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

توانایی مجادلهٔ مسالمت‌آمیز و مفید، صرفاً ما را متمدن‌تر نخواهد کرد؛ بلکه عضلات خلاقیت‌مان را هم ورزیده‌تر می‌کند.

«عدم اختلاف نظر، نه نشانه‌ای از هماهنگی بلکه حاکی از بی‌توجهی و بی‌علاقگی اعضا است».

طرز فکرهای جدید عموماً از روابط قدیمی نشات می‌گیرند.

«اگر تمامی افراد یک جامعه عقاید مشابهی داشته باشند، استدلال‌ها به‌شدت مبتذل خواهد شد». - اسکار وایلد

ما بیشتر از افرادی یاد می‌گیریم که تفکرات‌مان را به چالش بکشند، نه آن‌هایی که نتایج‌مان را تایید می‌کنند. رهبران قدرتمند با منتقدان‌شان تعامل دارند و خود را قوی‌تر می‌کنند. درحالی‌که رهبران ضعیف، صدای منتقدان‌شان را فرو می‌نشانند و خود را ضعیف‌تر می‌کنند.

اغلب می‌توان با تسلط بر شیوه‌های قدیمی، نمرات خوبی در مدرسه کسب کرد. اما خلق یک حرفهٔ شغلی تاثیرگذار، نیازمند یک طرز تفکر جدید است.

نکتهٔ الهام‌بخش در رویکرد نوزیک، این بود که نمی‌خواست دانشجویان از او بیاموزند بلکه می‌خواست همراه با او بیاموزند.

آزمایش‌هایی انجام می‌دهیم تا فرضیات‌مان را بیازماییم و به دانش برسیم.

تجدیدنظر یک مهارت صرفاً فردی نیست. بلکه یک توانمندی جمعی است و وابستگی زیادی به فرهنگ سازمان دارد.

دومین مزیت حس تقلب، انگیزش ما برای عملکرد هوشمندانه‌تر است. وقتی به پیروزی خود اطمینان نداشته باشیم، چیزی برای از دست دادن نداریم و حاضریم در استراتژی‌مان تجدیدنظر کنیم. به‌خاطر داشته باشید که تازه‌کارها قربانی اثر دانینگ-کروگر نخواهند شد. ما با القای حس یک متقلب، ذهنیت تازه‌کارها را خواهیم داشت و مفروضاتی که دیگران قطعی می‌پندارند را زیر سوال می‌بریم.

اولین نکتهٔ مثبت دربارهٔ حس تقلب، افزایش انگیزهٔ ما برای سخت‌کوشی بیشتر است. شاید در هنگام تصمیم‌گیری برای شرکت در مسابقه، چنین حسی خیلی کارآمد نباشد؛ اما وقتی پا به خط شروع گذاشتیم، به ما قدرت می‌دهد که تا خط پایان بدویم و جایگاهی در میان فینالیست‌ها داشته باشیم.

طی مطالعهٔ صورت‌گرفته بر روی بهره‌وری رهبران در آمریکا و چین، سازنده‌ترین و خلاق‌ترین تیم‌ها تحت هدایت رهبران مطمئن‌به‌نفس یا متواضع نبودند. بلکه بهترین رهبرها آن‌هایی بودند که نمرهٔ بالایی در هر دو بخش اعتمادبه‌نفس و فروتنی داشتند. هرچند به نقاط قوت خود ایمان داشتند، اما هوشمندانه به نقاط ضعف‌شان هم اعتراف می‌کردند. آن‌ها می‌دانستند که برای جابجایی مرزهای کمال، باید محدودیت‌های خود را تشخیص دهند و از آن‌ها پیشی بگیرند.

فروتنیِ توأم با اعتمادبه‌نفس، نه تنها ذهن‌مان را به سمت بازنگری می‌گشاید بلکه کیفیت تجدیدنظرهایمان را هم افزایش می‌دهد.

متضاد سندروم منتقد بیرون گود، همان سندروم متقلب (ایمپاستر) است که باعث می‌شود شایستگی فرد فراتر از اعتمادبه‌نفسش باشد. به آن دسته از افراد پیرامون‌تان فکر کنید که اعتقاد دارند شایستگی کسب دستاوردهایشان را ندارند. آن‌ها واقعاً نمی‌دانند که چقدر باهوش، خلاق یا جذابند و فرقی نمی‌کند چقدر تلاش کنید، چون مجاب نمی‌شوند که نسبت به خودشان تجدیدنظر کنند.

همهٔ ما دارای نقاط کوری در دانش و عقاید خود هستیم. خبر بد این است که آن نقاط کور نمی‌گذارند نابینایی‌مان را درک کنیم و به همین دلیل، نوعی اعتمادبه‌نفس کاذب دربارهٔ قضاوت‌هایمان داریم و نمی‌توانیم تجدیدنظر کنیم. خبر خوب اینجاست که با به‌کارگیری گونهٔ صحیحی از اعتمادبه‌نفس، می‌توانیم دیدگاه شفاف‌تری نسبت به خودمان داشته باشیم و دیدگاه‌هایمان را به‌روز کنیم.

اگر تمام سال‌های تحصیل صرف کسب اطلاعات شود و هرگز فرصت زیر سوال بردن این داده‌ها را به شما ندهند، ابزارهای تجدیدنظر به‌عنوان یکی از لازمه‌های زندگی را توسعه نخواهید داد.

طرز فکر راستی‌آزمایی به کودکان آموخته شود: دستورالعمل‌های این جنبش عبارت‌اند از: (۱) «ارزیابی اطلاعات به‌جای پذیرش بی‌چون‌وچرای آن‌ها»؛ (۲) «بی‌توجهی به جایگاه و محبوبیت منبع برای اطمینان به اطلاعات» و (۳) «درک این موضوع که فرستندهٔ اطلاعات، لزوماً منبع اصلی آن‌ها نیست».

وقتی باورهای مقدسمان در معرض خطر باشند، واعظ می‌شویم: موعظه‌هایی ارائه می‌دهیم که حافظ و مروج ایده‌آل‌هایمان باشند. وقتی نقصان‌های استدلال دیگران را کشف کنیم، طرز فکر دادستان را اتخاذ می‌کنیم: استدلال‌هایی را گردآوری می‌کنیم که با اثبات اشتباهات طرف مقابل، پرونده را پیروز شویم. وقتی خواهان جلب نظر مخاطبان باشیم، طرز فکر سیاستمدار را در پیش می‌گیریم: کمپین تشکیل می‌دهیم و لابی می‌کنیم تا نظر مثبت رأی‌دهندگان را جلب کنیم. نکتهٔ خطرناک اینجاست که آن‌قدر درگیر موعظه برای اثبات حقانیت، بازپرسی دیگران برای اثبات اشتباهات آن‌ها و سیاسی‌بازی برای جلب پشتیبانی می‌شویم که زحمت تجدیدنظر راجع به دیدگاه‌هایمان را به خود نمی‌دهیم.

افزایش سرعت تغییرات، یعنی اینکه باید راحت‌تر از همیشه باورهایمان را زیر سوال ببریم. این کار اصلا ساده نیست. باورهای ما روزبه‌روز افراطی‌تر و ریشه‌دارتر از قبل می‌شوند.

همان‌طور که واکسن موجب مقاوم‌سازی سیستم ایمنی بدن ما می‌شود، سیستم ایمنی روان‌شناختی ما هم با مخالفت ورزیدن مقاوم می‌شود. تکذیب یک دیدگاه، پادتن‌های مقابله با تلاش‌های متقاعدسازی آتی را تولید می‌کند. نسبت به عقایدمان مطمئن‌تر می‌شویم و دربارهٔ دیدگاه‌های دیگر کنجکاوی به خرج نمی‌دهیم. استدلال‌های مخالف ما را غافلگیر و دست‌پاچه نمی‌کنند؛ چراکه آمادهٔ ابراز مخالفت هستیم.