بریده‌هایی از کتاب تحریر دیوانگی

کتاب می‌خوانم. غذا می‌خورم. می‌خوابم. بیدار می‌شوم. عذاب می‌کشم. نه! راستش عذابی نیست. آسوده‌ام. مثل دود بالای روستا. تنها بادی لازم است که تکانم بدهد، که نیست.

تمام خاکستری‌ها هر چقدر که روشن باشند از سفید تیره‌ترند

تاریک بود و تاریکی انگار نوری بود که می‌توانستم ببینمش.