بریده‌هایی از کتاب پس پرده

«نه. مردی رو می‌شناسی که به خاطر معشوقش طلاق بگیره؟ با بچه‌های کم‌سن‌و‌سال؟ با کلی اعتبار؟ با یه ماشین آئودی؟ و یه سگ؟ و یه خرگوش كوتوله؟ و یه گناه؟ با یه خونۀ خونوادگی تو ترنیته؟ نه معلومه که نه. حیله‌گر نیستم اما حواسم جمعه؛ و تازه هیچ‌وقت هم قولی بهم نداده. برای اینه که شماتتش نمی‌کنم. یعنی هیچ‌چیزی رو شماتت نمی‌کنم. وقتی باهاش آشنا شدم متأهل بود و می‌دونستم و رفتم. هیچ‌وقت قولی بهم نداد اما هیچ‌چیزی رو هم ازم پنهون نکرد. مرد روراستیه، باور كن. اما اینکه زندگیش رو تغییر بده، نه فکر نکنم... دیگه فکر نمی‌کنم. زن‌ها این ریسک رو می‌کنن ولی مردها هیچ‌وقت. چرا؟ نمی‌دونم. شاید برای اینکه زن‌ها تخیلشون قوی‌تره... یا بیشتر اهل بازی‌ان... یا زندگی رو بهتر می‌شناسن... خیلی اشتباه کردم که تو این ماجرای مسخره پیش رفتم اما وقتی به دور‌و‌برم نگاه می‌کنم، چیزی که می‌بینم اینه که ما در مقابل زندگی برابر نیستیم. در مقابل مرگ هم همین‌طور.

تو هشت سال، فقط به یه زندگی باثبات‌تر امید داشتم، یه زندگی آروم‌تر، آره آروم‌تر. خودخواهانه‌تر. یه زندگی برای خودم. یه زندگی که بتونم بغلش کنم و بگم که این زندگی منه، اینجا خونۀ منه،‌وارد نشین و اگه هم شما رو راه بدم، باید خودتون رو با زندگی من وفق بدین

نمی‌خواستم بخوابم. خیلی اطمينان‌خاطر و بی‌خیالی می‌خواست. مطمئناً خودم خیلی اذیت می‌شدم. وقتی کسی آدم را می‌خنداند، دیگر قلب را نرم کرده. حتی اگر بیخود انکارش کند.

دوم، رنج خواهم كشيد. و باز هم رنج خواهم کشید. از همین اول اين داستان شكست خورده است. جنگ بین دنیاها، شوک‌های فرهنگی، تفاوت طايفه‌ها و همۀ این‌ها. پس من هیچ‌چیزی به او نمی‌دهم. لباسم را در‌می‌آورم، به صدای درونم گوش می‌کنم، مهمانش می‌کنم و بعد داغان می‌شوم. نه تلفن، نه پیغام، نه بوس، نه ارتباط، نه لبخند، نه هيچ چيز ديگری. هیچ صمیمیتی. هیچ کاری که بتواند خاطره بسازد. شعر خوب بود اما باید خیلی‌خیلی بی‌اعتنا باشم وگرنه باز هم صبح دوشنبه مثل احمق‌ها چند ساعت گریه می‌کنم و بچه‌خرگوش‌هایم را سفت بغل می‌کنم. رديف همۀ اين شعرهای كوتاه به طور ملموسی قشنگ بودند، اما همه‌ا‌ش برای تور کردن بود و جواب هم می‌داد.