بریده‌هایی از کتاب آخرین کلکسیون

لباس فقط پوشش نیست؛ حالات، امیال، شرایط روحی و رؤیاهایمان را نشان می‌دهد.

عشق تا حدودی احساس ما به شخص مقابل است و تا حدودی فکر کردن به حسی که به خودمان داریم و آن شخص باعث به وجود آمدنش شده است.

من قهرمان نیستم؛ اما خودم انتخاب کرده‌ام که چه کسی باشم و همان هستم. متأسفم اگر دوستم ندارند یا شخص خوشایندی نیستم.

«صحبت نکردن مردم دربارهٔ تو بدتر از اظهارنظرشونه. اسکاروایلد.»

پوشش کیمیاگری است؛ سنگ جادوست. هنری تغییرشکل‌یافته که ما آن را حمل می‌کنیم، پوست دوم ما و پوستی است که خودمان انتخاب کرده‌ایم.

نبود. زمان تیری است که جلو می‌رود، نه عقب.

آدم‌های پولدارتر از تصور من به تغییر بیش از حد قیافهٔ خود علاقه دارند که هیچ توضیحی برایش نیست. هرچه وضع اقتصادی بدتر می‌شد ـ‌که در اروپا و آمریکا روزبه‌روز بدتر می‌شدــ این مهمانی‌ها پرتجمل‌تر می‌شد. وقت قصهٔ پریان بود تا واقعیت نادیده گرفته شود.

پدرش، که تاریخ قرون‌وسطا را خوب می‌دانست، نصیحتی به او کرد: «اگه به دشمن بالقوه‌ت به اندازهٔ دوستت توجه نکنی، جنگ رو می‌بازی.»

هنر می‌تواند گذشتهٔ ما را به بهترین شکل نگه‌داری کند.

خیال‌بافی گلی نیست که در رخوت شکوفا شود. برای شکوفایی آن به جدیت نیاز داریم. السا اسکیاپارلی

ما همیشه در طول زندگی خود، کودکی‌مان را به همراه داریم، فرقی نمی‌کند چقدر بزرگ شده باشیم یا پیر باشیم.

مد یعنی بازگرداندن جهان به شکوه قبل یا دست‌کم به وضعیت عادی.

هرچه وضع اقتصادی بدتر می‌شد ـ‌که در اروپا و آمریکا روزبه‌روز بدتر می‌شدــ این مهمانی‌ها پرتجمل‌تر می‌شد. وقت قصهٔ پریان بود تا واقعیت نادیده گرفته شود. ... مثل واقعیت وجود هیتلر که نمی‌شد نادیده‌اش گرفت. وقتی واقعیت به تهدید تبدیل می‌شود، مجبوریم آن را باور کنیم. بچه‌ها و بزرگسالان بهای سنگینی، چه مالی چه احساسی، برای این باور می‌پردازند؛ چون حقیقت خیلی به آن‌ها نزدیک است.

زمان تیری است که جلو می‌رود، نه عقب.

من قهرمان نیستم؛ اما خودم انتخاب کرده‌ام که چه کسی باشم و همان هستم. متأسفم اگر دوستم ندارند یا شخص خوشایندی نیستم. کوکو شنل

آبی رنگی است که صورتی جسورانهٔ اسکیاپارلی را رنگی ویژه می‌کند. صورتی‌ای که با آبی جان می‌گیرد، سرخی سنگین و موقر را به برقی درخشان تبدیل می‌کند. اسکیاپارلی با اضافه کردن کمی آبی به صورتی دخترانه رنگی اغواگر می‌سازد. و آسمان پاریس همیشه در ماه ژوئن آبی است. گوش کن. می‌خواهم قصه‌ای دربارهٔ مد و سیاست بگویم و البته عشق؛ سه رکن، مانند سه رنگ اصلی.

هنر می‌تواند گذشتهٔ ما را به بهترین شکل نگه‌داری کند.

در زندگی لحظاتی وجود دارد که ستارگان و اتفاقات با هم همسو می‌شوند. از جزئیات یکنواخت و نان سوختهٔ صبحانه تا دررفتگی جوراب نایلونی جدید و جهانی که خود به سؤال تبدیل می‌شود و منتظر جواب است و آن جواب سرنوشت شما را رقم می‌زند. بمانید یا بروید.

لباس فقط پوشش نیست؛ حالات، امیال، شرایط روحی و رؤیاهایمان را نشان می‌دهد. رؤیاها و آرزوهای یک نسل فرم بدن زنان را تغییر می‌دهد.

هرچه بپوشیم عقاید، ترس‌ها و آرزوهایمان را نشان می‌دهد؛ از شلوار جین آبی معمولی جوانان عاصی تا لباس رسمی زنان که پوشیدنش در دههٔ ۷۰ ضروری بود. زمانی که لباس ما را شخص دیگری انتخاب می‌کند، بخشی از هویتمان تهدید می‌شود و آزادی‌مان از بین می‌رود.