بریده‌هایی از کتاب آری به زندگی (خلاصه کتاب)

بله، همیشه برای هر آغازی، پایانی وجود دارد و در نهایت هم همه ما از این دنیا می‌رویم، اما چرا زندگی کردن خود را فدای چنین تفکراتی می‌کنیم؟ نمی‌توانیم در اتفاقات گذشته که رخ داده و تمام شده، تغییری به وجود آوریم، اما می‌توانیم در ذهن خود همه چیز را از اول آغاز کنیم. ما به شدت، به شروعی دوباره نیازمندیم.

زندگی با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش، همچنان وجود دارد و باید زندگی را زندگی کرد.

انسان‌ها همگی نقص‌هایی دارند. شما حتی اگر سرشار از نقص باشید باز هم معنادار هستید. نواقص انسان‌ها با هم فرق دارد و نمی‌توانیم بگوییم که انسان‌ها نواقص یکسانی دارند. به همین دلیل هیچ کسی نمی‌تواند جای دیگری باشد، چرا که هر نقصی و هر ویژگی منحصربه‌فرد است. به همین دلیل ذات نواقص انسان‌ها بخش مهمی از روند خلقت آن‌هاست و نشان دهنده فردیت ویژه هر فردی است. البته منحصربه‌فرد بودن هر انسانی در کنار سایر انسان‌ها که جامعه را تشکیل می‌دهند، شکل می‌گیرد.

در دنیای معنا، چیزی که معنا ندارد، پایان دادن به زندگی است. مطمئن باشید خودکشی هرگز نتوانسته جای خالی که بشر به دنبال آن بوده را پُر کند یا به سوالات زندگی پاسخ دهد. در خودکشی تنها صورت مساله پاک می‌شود.

باید طوری زندگی کند که انگار بار دوم است که پا بر زمین می‌گذارد و اگر اشتباهی مرتکب شد، آنقدر آن را بزرگ به حساب نیاورد».

هیچ چیز از ما باقی نمی‌ماند، همانطور که از نسل‌های گذشته باقی نمانده است. اما می‌توانیم این زندگی را برای خود ساده‌تر کنیم، اگر بتوانیم عقیده کانت را به اجرا درآوریم: «انسان باید طوری زندگی کند که انگار بار دوم است که پا بر زمین می‌گذارد و اگر اشتباهی مرتکب شد، آنقدر آن را بزرگ به حساب نیاورد».

در دنیا هیچ چیزی ثابت نیست و هیچ چیزی هم ابدی نیست.

این قدرتی است که به انسان‌ها داده شده است. اینکه بتوانند در هر شرایط سختی مانند مرگ، بیماری جسمی و روحی و همچنین تحت تاثیر سرنوشت‌های شوم، باز هم به زندگی آری بگویند.

وقتی خود را به ندانستن می‌زنید، می‌توانید از زیر بار پذیرش هر مسئولیتی شانه خالی کنید. فرد برای اینکه بتواند از پذیرش گناهی جمعی دست بکشد، خود را به ندانستن می‌زند، چون دوست ندارد احساس گناه کند.

به طور کلی دو نوع تسلط داریم. تسلط به آینده و تسلط بر ابدیت.

وقتی پزشکی در مقابل بیمار قرار می‌گیرد، او را «مورد» خطاب می‌کند. این یعنی بیماری را بیمار می‌داند نه خود شخص را. پزشک همیشه می‌گوید: «این یک مورد است». «این» یعنی «بیماری» و ربطی به شخص انسان ندارد و استفاده از «است» باز هم تاکیدی روی بیماری دارد، نه بیمار. پزشکان با این کار به انسان‌ها عینیت می‌بخشند و نشان می‌دهند که جایگاه انسان چقدر والا و شریف است. چیزی که نازی‌های ظالم هرگز آن را نفهمیدند یا شاید نخواستند که بفهمند.

حتی یک بیمار روانی هم می‌تواند وجودش به پیشرفت علم کمک کند. پزشکان می‌توانند با کمک بیماری او، هم خود فرد را درمان کنند و هم نسلی را نجات دهند.

حتی یک بیمار روانی هم می‌تواند وجودش به پیشرفت علم کمک کند. پزشکان می‌توانند با کمک بیماری او، هم خود فرد را درمان کنند و هم نسلی را نجات دهند.

به همین دلیل همواره دوست داریم در کشور دیگری زندگی کنیم تا بتوانیم رنج‌های حقیقی انسانی که به خاطر انسانیت وجود دارند را تجربه کنیم. باید همواره در تغییر مسیر باشیم و خود را با چالش‌هایی که در زندگی رخ می‌دهد، هماهنگ کنیم.

وقتی چیزی وجود دارد و ما به خاطر آن رنج می‌کشیم، دردش کمتر است تا اینکه چیزی وجود دارد و ما توان رنج کشیدن نداریم و به نوعی خلع سلاح شده‌ایم.

رنج و زندگی انسان‌ها به هم گره خورده و با هم برابر است. طوری که اگر رنج وجود نداشته باشد به نوعی باعث بیماری روانی انسان‌ها می‌شود. ذهن انسان توانایی اینکه بیمار شود را ندارد و تنها یک بُعد شناختی محسوب می‌شود. ذهن این قدرت را دارد که به چیزی برچسب درست و نادرست بزند و اعتبار آن را سبک و سنگین کند. اما روان انسان، به شدت قدرت بیمار شدن دارد. به طور کلی اگر انسانی نتواند رنج بکشد، این خودش نشان دهنده بیماری فرد است.

زندگی، مرگ و رنج، معناهای زندگی هستند

در زندگی معنایی نهفته است و رنج هم معنای اصلی زندگی است.

«زندگی فرصتی است که باید آن را به کار بگیریم تا کاری انجام دهیم».