بریده‌هایی از کتاب اول من بعد ما

اغلب زنان خودشان را دوست ندارند و یا خودشان را به‌راستی دوست ندارند. بسیاری از ما نمی‌دانیم که دوست داشتن خود چه معنا و مفهومی دارد.

شجاعت، نبود ترس نیست. شجاعت به معنای قدم گذاشتن در دل ترس است.

روابط ما آینه‌های ما هستند. اگر به لحاظ احساسی، ذهنی یا معنوی ناسالم باشیم، روابط ما بازتابی از آسیب‌های ما می‌شود. شرکای زندگی ما به ما می‌گویند که چه احساسی باید دربارهٔ خود داشته باشیم. اگر به من احترام نگذاریم، شرکای زندگی ما نیز به مِن ما احترام نخواهند گذاشت. اگر در محدودهٔ وجود خود احساس کامل بودن نکنیم متوجه می‌شویم که همسرمان حفره‌های وجود ما را پر می‌کند - وابستگی ناسالم مبارک.

همهٔ زنان می‌خواهند منبع عشق و خوشبختی را پیدا کنند، امّا اغلب در جایی اشتباه دنبال آن می‌گردند. از شما می‌خواهم به زندگی‌ای که ایجاد کرده‌اید نظر دقیق بیندازید. سپس صادقانه به این پرسش پاسخ بدهید: «آیا من مهم‌ترین شخصیت زندگی‌ام، یعنی خودم را، دوست دارم؟»

زندگی سفری از التیام‌های پی‌درپی است

وقتی نامزد می‌کنیم، همه از ما می‌پرسند «کی ازدواج می‌کنید؟» زمانی که ازدواج می‌کنیم، همه از ما می‌پرسند که «کی بچه‌دار می‌شوید؟» عجیب است که وقتی به سن بازنشستگی می‌رسیم، کسی از ما نمی‌پرسد: «کی می‌خواهید بمیرید؟»

. ما، به اشتباه، گمان می‌کنیم مردانی که به آنان عشق می‌ورزیم، زندگی ما را نجات می‌دهند، زیرا بر این تصوریم که احساس امنیت خاطر و سلامت ما به‌دست آنان است. ما هر کاری را به انجام می‌رسانیم و هر دروغی را به خود تحویل می‌دهیم تا ثابت کنیم حرف ما درست است

دروغ: می‌توانم او را اصلاح کنم او به خاطر من تغییر می‌کند. حقیقت: تنها اوست که می‌تواند به خاطر خود، خودش را تغییر دهد.

برای دوست داشتن دیگران باید ابتدا خودم را دوست داشته باشم

بدانید کسی که هستید لزوماً نباید مورد تأیید دیگران قرار گیرد.

عشق به خود بدین معناست: ۱ ـ شناخت خود؛ ۲ ـ قبول کردن خود؛ ۳ ـ توجه به «من» در همهٔ ابعاد زندگی؛ ۴ ـ راه دادن کسانی به زندگی خود که هر سه مورد فوق را رعایت کنند.

بسیاری از زنان پیش از آنکه به زندگی با مردی متعهد شوند، حلقهٔ ازدواج به‌دست کنند و پاسخ آری بدهند، نمی‌دانند که چه کسی هستند و از زندگی چه می‌خواهند.

از شما می‌خواهم به زندگی‌ای که ایجاد کرده‌اید نظر دقیق بیندازید. سپس صادقانه به این پرسش پاسخ بدهید: «آیا من مهم‌ترین شخصیت زندگی‌ام، یعنی خودم را، دوست دارم؟»

این دروغ که می‌توانید مردی را مطابق میل و علاقهٔ خود تغییر دهید، دست‌کم به سه دلیل، و شاید به دلایل بسیار بیشتر، خطرناک و ویرانگر است. اول اینکه، اگر خود را کسی ارزیابی می‌کنید که می‌توانید مردتان را تغییر دهید، بدانید که بی‌اندازه متکبر و خودخواه هستید. این نشان می‌دهد که شما چیزی را در زندگی‌تان لحاظ نمی‌کنید. کسانی‌که می‌خواهند دیگران را تغییر دهند، در واقع می‌خواهند مسائل خود را پنهان کنند. دوم، شما هر اندازه خاص باشید بیش از هیچ زنی توانایی تغییر دادن همسرتان را ندارید. اگر به‌جز این عقیده دارید، دچار خودفریبی شده‌اید. شما دلبستگی ناسالم دارید. این چیزی فراتر از خودبینی و نخوت است. سوم، تا کسی نخواهد تغییر کند، تلاش شما برای دستیابی به این مهم به جایی نمی‌رسد.

در این کتاب به پاسخی که صددرصد درست باشد نمی‌رسیم. پاسخ درستی وجود ندارد، کسی نیست که شما خود را با او مقایسه کنید. کسی هم به حرف‌هایتان گوش نمی‌دهد.

تغییرهای جزئی، تغییرهای واقعی نیستند. دام و تله هستند.

تا زمانی که به این نتیجه نرسیده‌اید «که بله، من خودم را می‌شناسم» تصمیم مهمی در زندگی نگیرید. باید به این نتیجه برسید که خودتان را می‌شناسید و دوست دارید. تنها به این دلیل که نمی‌خواهید کسی را نومید کنید به او پاسخ آری ندهید.

من، در ضمن سفرم، آموختم که شجاعت، نبود ترس نیست. شجاعت به معنای قدم گذاشتن در دل ترس است. شجاعت چنین معنایی دارد. هدف این نیست که بدون ترس زندگی کنیم. شجاعت به معنای رفتن به فراسوی ترس است تا به آنچه می‌خواهیم دست یابیم.

به این نتیجه رسیدم که برای دوست داشتن دیگران باید ابتدا خودم را دوست داشته باشم

وقتی رابطهٔ پانزده سالهٔ من در سی سالگی به هم ریخت، به این نتیجه رسیدم که تنها زنی بوده‌ام که زندگی‌ام به این آشفتگی رسیده است. احساس تنهایی می‌کردم. احساس می‌کردم که دست رد به سینه‌ام خورده است از این ناراحت بودم که مدت‌ها خود را فریب داده‌ام. من سال‌ها کوشیده بودم به عشقی که می‌خواهم برسم، امّا در هر بار دلم شکسته بود. من بعدها به این نتیجه رسیدم آنچه از آن می‌کشم این است که به خودم، به‌عنوان مهم‌ترین شخص، توجه ندارم.