بریده‌هایی از کتاب اول من بعد ما

بسیاری از زنان پیش از آنکه به زندگی با مردی متعهد شوند، حلقهٔ ازدواج به‌دست کنند و پاسخ آری بدهند، نمی‌دانند که چه کسی هستند و از زندگی چه می‌خواهند.

عشق به خود بدین معناست: ۱ ـ شناخت خود؛ ۲ ـ قبول کردن خود؛ ۳ ـ توجه به «من» در همهٔ ابعاد زندگی؛ ۴ ـ راه دادن کسانی به زندگی خود که هر سه مورد فوق را رعایت کنند.

از شما می‌خواهم به زندگی‌ای که ایجاد کرده‌اید نظر دقیق بیندازید. سپس صادقانه به این پرسش پاسخ بدهید: «آیا من مهم‌ترین شخصیت زندگی‌ام، یعنی خودم را، دوست دارم؟»

در این کتاب به پاسخی که صددرصد درست باشد نمی‌رسیم. پاسخ درستی وجود ندارد، کسی نیست که شما خود را با او مقایسه کنید. کسی هم به حرف‌هایتان گوش نمی‌دهد.

تغییرهای جزئی، تغییرهای واقعی نیستند. دام و تله هستند.

تا زمانی که به این نتیجه نرسیده‌اید «که بله، من خودم را می‌شناسم» تصمیم مهمی در زندگی نگیرید. باید به این نتیجه برسید که خودتان را می‌شناسید و دوست دارید. تنها به این دلیل که نمی‌خواهید کسی را نومید کنید به او پاسخ آری ندهید.

من، در ضمن سفرم، آموختم که شجاعت، نبود ترس نیست. شجاعت به معنای قدم گذاشتن در دل ترس است. شجاعت چنین معنایی دارد. هدف این نیست که بدون ترس زندگی کنیم. شجاعت به معنای رفتن به فراسوی ترس است تا به آنچه می‌خواهیم دست یابیم.

به این نتیجه رسیدم که برای دوست داشتن دیگران باید ابتدا خودم را دوست داشته باشم

وقتی رابطهٔ پانزده سالهٔ من در سی سالگی به هم ریخت، به این نتیجه رسیدم که تنها زنی بوده‌ام که زندگی‌ام به این آشفتگی رسیده است. احساس تنهایی می‌کردم. احساس می‌کردم که دست رد به سینه‌ام خورده است از این ناراحت بودم که مدت‌ها خود را فریب داده‌ام. من سال‌ها کوشیده بودم به عشقی که می‌خواهم برسم، امّا در هر بار دلم شکسته بود. من بعدها به این نتیجه رسیدم آنچه از آن می‌کشم این است که به خودم، به‌عنوان مهم‌ترین شخص، توجه ندارم.

کسانی‌که می‌خواهند دیگران را تغییر دهند، در واقع می‌خواهند مسائل خود را پنهان کنند