کتاب اول من بعد ما

اغلب زنان خودشان را دوست ندارند و یا خودشان را به‌راستی دوست ندارند. بسیاری از ما نمی‌دانیم که دوست داشتن خود چه معنا و مفهومی دارد.

شجاعت، نبود ترس نیست. شجاعت به معنای قدم گذاشتن در دل ترس است.

روابط ما آینه‌های ما هستند. اگر به لحاظ احساسی، ذهنی یا معنوی ناسالم باشیم، روابط ما بازتابی از آسیب‌های ما می‌شود. شرکای زندگی ما به ما می‌گویند که چه احساسی باید دربارهٔ خود داشته باشیم. اگر به من احترام نگذاریم، شرکای زندگی ما نیز به مِن ما احترام نخواهند گذاشت. اگر در محدودهٔ وجود خود احساس کامل بودن نکنیم متوجه می‌شویم که همسرمان حفره‌های وجود ما را پر می‌کند - وابستگی ناسالم مبارک.

همهٔ زنان می‌خواهند منبع عشق و خوشبختی را پیدا کنند، امّا اغلب در جایی اشتباه دنبال آن می‌گردند. از شما می‌خواهم به زندگی‌ای که ایجاد کرده‌اید نظر دقیق بیندازید. سپس صادقانه به این پرسش پاسخ بدهید: «آیا من مهم‌ترین شخصیت زندگی‌ام، یعنی خودم را، دوست دارم؟»

وقتی نامزد می‌کنیم، همه از ما می‌پرسند «کی ازدواج می‌کنید؟» زمانی که ازدواج می‌کنیم، همه از ما می‌پرسند که «کی بچه‌دار می‌شوید؟» عجیب است که وقتی به سن بازنشستگی می‌رسیم، کسی از ما نمی‌پرسد: «کی می‌خواهید بمیرید؟»

زندگی سفری از التیام‌های پی‌درپی است

. ما، به اشتباه، گمان می‌کنیم مردانی که به آنان عشق می‌ورزیم، زندگی ما را نجات می‌دهند، زیرا بر این تصوریم که احساس امنیت خاطر و سلامت ما به‌دست آنان است. ما هر کاری را به انجام می‌رسانیم و هر دروغی را به خود تحویل می‌دهیم تا ثابت کنیم حرف ما درست است

دروغ: می‌توانم او را اصلاح کنم او به خاطر من تغییر می‌کند. حقیقت: تنها اوست که می‌تواند به خاطر خود، خودش را تغییر دهد.

برای دوست داشتن دیگران باید ابتدا خودم را دوست داشته باشم

بدانید کسی که هستید لزوماً نباید مورد تأیید دیگران قرار گیرد.