بریده‌هایی از کتاب ایستگاه پایانی

یک توصیه بهتون می‌کنم. هیچ‌وقت اجازه ندین کسی در زندگی آزادیتونو بگیره. برای اینکه به نظر من، آزادی ارزشمندترین نعمتیه که خداوند به انسان داده.

چرا دو نفر وقتی همدیگه‌رو دوست دارن، باید از هم جدا بشن؟ به نظر من، هیچ چیز در زندگی بهتر و قشنگ‌تر از این نیست که با کسی که دوستش داری با خیال راحت زمان سپری کنی. می دونین چرا؟ برای اینکه به نظر من هر آدمی حداکثر یک بار در طول زندگیش پیش می‌آد که یک نفر رو به راستی و از ته دلش دوست داشته باشه. ممکنه در طول زندگیش با چندین نفر وارد رابطه بشه، ولی هیچ‌وقت نمی شه احساسش به اونا رو به معنای واقعی کلمهٔ عشق در نظر گرفت. عشق واقعی فقط و فقط یک بار در زندگی سراغ آدم می‌آد و اگر از دستش بدی، فقط اشک و آهه که برات باقی می‌مونه. من، از وقتی که شما وارد زندگیم شدین، به خوبی به این مسئله پی بردم. شما در این مدت تبدیل شدین به تنها خواستهٔ من از این دنیا. به تنها واقعیت زندگیم.

خیلی وقت‌ها انسان‌ها، بر اثر ترس و یا بی‌عرضگی، حاضر به بخشیدن دیگران هستند.

مادرش گاهی وقت‌ها، خیلی اعصابش را به هم می‌ریخت. با این حال، نمی‌توانست وی را به حال خودش رها کند. عشق مادر ـ فرزندی آن دو نفر را به هم پیوند داده بود.

«من دیگه به هیچ کس و هیچ چیز اعتماد ندارم.»

«چقدر ناگهانی اومدی! خبر می‌دادی گاوی، گوسفندی چیزی واست می‌کشتیم خب!»

دوست داشت برای چند وقت هم که شده است، از کمند احساس گناه و اخلاقیات رهایی یابد.

هیچ برزخی در این دنیا همیشگی نیست. ما هم عاقبت می تونیم دوران خوشی رو سپری کنیم. ما هم می‌تونیم آینده‌ای درخشان داشته باشیم

مگر غیر از این است که زندگی به نبردی طولانی مدت مشابهت دارد؟

بله، درست است. زندگی من به طور کامل از دست رفته است، ولی هنوز هم امید دارم که بشود یک کاری انجام داد. زندگی من به میلیون‌ها قسمت تقسیم شده است، ولی درستش می‌کنم. دست‌کم امید دارم.

درست است که زندگی من کاملاً از بین رفته است و به نوعی دیگران مسئول آن هستند ولی انتقام گرفتن دردی را از من دوا نمی‌کند.

دوست دارم بدونم نظر شما در مورد بی‌رحمی آدما چیه... به نظر من که هیچ حد و مرزی نداره. شما این‌طور گمان نمی‌کنین؟