بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

مهم‌ترین پاداش‌های والدبودن نمرات و افتخارات فرزندان ما یا حتی فارغ‌التحصیل‌شدنشان یا ازدواجشان نیست؛ مهم‌ترین پاداش والدبودن از لحظه لحظهٔ لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه به لحظهٔ او در بودن با شما به وجود می‌آید.

شکار بخشی مهم از گذشتهٔ تکاملی ما بود. وقتی شکار می‌کنید ۱۱، باید هم‌زمان به همه چیز توجه داشته باشید و حتی در مورد تغییرات کوچک در محیط اطراف نیز دائماً هوشیار باشید. بنابراین ممکن است تصور کنید که در گذشته زمانی‌که شکار برای زنده‌ماندنمان امری سرنوشت‌ساز بود، همهٔ افراد خصلت‌های مورد نیاز شکار را در خود پرورش داده بودند. افرادی که در یک زمان تنها به یک چیز توجه می‌کردند و چیزهای دیگر را از ذهن خود دور نگه می‌داشتند احتمالاً منافع دیگری فراهم می‌آوردند، اما به‌طور کلی ارزش کمتری داشته‌اند. باوجوداین، افرادی که چنین توجه متمرکزی داشتند وقتی شرایط تغییر کرد، ارزش بسیار زیادی پیدا کردند. به‌محض اینکه پرورش حیوانات به‌جای شکار به شیوهٔ غالب زندگی انسان تبدیل شد، توجه متمرکز نیز به یک امتیاز تبدیل شد. امروزه کودکانِ با دامنهٔ تمرکز گسترده مشکل انطباق‌پذیری دارند.

بدون شک، تکامل از طریق انتخاب طبیعی یکی از بهترین نمونه‌های محاسن شلختگی است. دگرگونی تصادفی بیولوژیکی به سازگاری و انطباق منجر می‌شود. اما علاقهٔ زیست‌شناسان به نظریۀ‌ «تکامل‌پذیری» نیز روز به روز افزایش می‌یابد. بر اساس این نظریه، ممکن است بعضی از موجودات زنده در تولید گونه‌های جدید جایگزین بهتر از موجودات دیگر باشند، گونه‌هایی که ممکن است پس از به‌وجودآمدن توسط انتخاب طبیعی حفظ شده یا رها شوند. شواهدی وجود دارد که بر اساس آن تکامل‌پذیری (۸) خود می‌تواند تکامل یابد؛ بعضی از گونه‌های جانوری ممکن است تکامل یافته باشند تا افراد متنوع‌تری به وجود آورند.

سنتی دیگر، که سابقهٔ آن به رمانتیک‌های قرن‌نوزدهمی بازمی‌گردد، بی‌نظمی را سرچشمهٔ آزادی، ابتکار و خلاقیت می‌داند. رمانتیک‌ها دوران کودکی را نیز ستایش می‌کردند؛ از نظر آن‌ها کودکان نمونه‌ای اصیل از فضایل آشفتگی هستند. دانش جدید ملاحظاتی در دفاع از دیدگاه رمانتیک ارائه می‌کند. شلختگی، از مغزها گرفته تا کودکان، ربات‌ها و دانشمندان، مزیت‌هایی دارد. سیستمی که تغییر کرده و نوسان داشته باشد، حتی اگر آن تغییر تصادفی باشد، می‌تواند خود را به‌صورت هوشمندانه و انعطاف‌پذیرتری با یک جهان در حال تغییر منطبق سازد.

از منظری تکاملی، روابط میان کودکان انسان و بزرگ‌سالانی که مراقب آن‌ها هستند به‌شدت مهم و حیاتی است. درواقع، ما به‌عنوان نوع بشر عمدتاً با همین روابط تعریف می‌شویم. اکثر توانایی‌های مهم و خاص انسانی ما _ مثل توانایی ما در یادگیری، نوآوری و خلاقیت، و همچنین سنت، فرهنگ و اخلاق_ ریشه در روابط میان والدین و فرزندان دارند. این روابط برای تکامل انسان بسیار مهم‌اند. اما، به‌نحوی بنیادین، با تصویری که از واژهٔ «والدگری» به ذهن خطور می‌کند متفاوت‌اند. والدین طراحی نشده‌اند تا زندگی فرزندانشان را شکل دهند. درعوض، والدین و دیگر مراقبت‌کنندگان بناست تا فضایی امن و محافظت‌شده برای نسل بعدی فراهم کنند تا آن‌ها بتوانند در این فضا راه‌های جدید فکرکردن و عمل‌کردن را به وجود آورند، راه‌هایی که به‌هرحال کاملاً متفاوت از راه‌هایی هستند که ما از قبل برای کودکان پیش‌بینی کرده‌ایم

در جهانی که میزان تحصیلات نقشی تعیین‌کننده در موفقیت فرد دارد، بخش عمدهٔ والدگری بر یادگیری بیشتر، بهتر و سریع‌تر کودکان متمرکز است. همچنین الگوی والدگری الگوی معمول اکثر آموزش‌هاست. این الگو بر این ایده استوار است که بزرگ‌سالان آنچه را که کودکان باید بدانند به آن‌ها می‌آموزند و بدین‌ترتیب، تعیین می‌کنند که آن‌ها چگونه بیندیشند و عمل کنند. دوباره بگویم که این ایده ممکن است واضح به نظر برسد، اما هم علم و هم تاریخ چیز دیگری می‌گویند.

شیوه‌های کلاسیک فکرکردن دربارهٔ سیاست و اخلاق این ایده را مطرح می‌سازند که اصول اخلاقی و سیاسی باید کلی باشند. انصاف، برابری، عدالت: این ایده‌ها باید در مورد همه اعمال شوند. برای مثال، خود مفهوم قانون به این معناست که یک اصل به‌طور یکسان در مورد همه اجرا شود. اما من در مقایسه با کودکان دیگر، به‌طور کلی، مسئولیت بیشتری در قبال فرزند خودم دارم و فرزند خودم بیش از دیگر کودکان برایم مهم است. و باید هم همین‌طور باشد.

دومین تنش از کیفیت خاص عشق ما به فرزندانمان ناشی می‌شود. من توجه خاصی به فرزند خودم دارم. ما احساس می‌کنیم رفاه فرزندان خودمان از هر چیز دیگری مهم‌تر است، حتی از رفاه کودکان دیگر یا شادی و خوشبختی خودمان. ما می‌توانیم _ یا حتی باید _ در مورد این امر بی‌رحم و سرسخت باشیم.

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند. هدف عشق شکل‌دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست در این جهت که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدفْ نشان‌دادن راه به او نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم، یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.