بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

تعارض‌های میان وابستگی و استقلال، خاص‌بودن و عام‌بودن، کار و بازی، و سنت و نوآوری در دوران کودکی در واضح‌ترین حالت خود مشاهده می‌شوند، اما آن‌ها در پس مسائل غیر قابل حل بزرگ‌سالی نیز نهفته‌اند. آن‌ها چگونگی فهم ما از همه چیز، از سقط جنین گرفته تا پیرشدن، را تحت تأثیر قرار می‌دهند، و بینشی که ما از فهم کودکان به دست می‌آوریم می‌تواند به ما کمک کند تا مسائل بزرگ‌سالی را نیز حل کنیم.

کودکی قرار است دورهٔ تغییرپذیری و امکان، جست‌وجو و نوآوری، یادگیری و تخیل باشد، و این به‌ویژه در مورد کودکیِ انسان، که به‌نحوی استثنایی طولانی است، صادق است. اما ظرفیت‌های قابل توجه انسان برای یادگیری و تخیل رایگان به دست نمی‌آید. معادله‌ای میان کاوش و بهره‌برداری، یادگیری و برنامه‌ریزی، تخیل و عمل‌کردن وجود دارد.

ما احساس می‌کنیم رفاه فرزندان خودمان از هر چیز دیگری مهم‌تر است، حتی از رفاه کودکان دیگر یا شادی و خوشبختی خودمان. ما می‌توانیم _ یا حتی باید _ در مورد این امر بی‌رحم و سرسخت باشیم. به مادر فقیری بیندیشید که در یک محلهٔ بسیار بد زندگی می‌کند و با قناعت و صرفه‌جویی بسیار تلاش می‌کند پولی پس‌انداز کند و کودکش را به یک مدرسهٔ خصوصی خوب بفرستد، مدرسه‌ای که امکان ورود به آن برای اکثر بچه‌های آن محله وجود ندارد. چنین مادری قهرمان است، نه خودخواه یا احمق.

کار ما به‌عنوان والدین ساختنِ نوع خاصی از کودک نیست. درعوض، کار ما فراهم‌آوردنِ فضایی محافظت‌شده از عشق، امنیت و پایداری است که کودکانی از انواع بسیار نامنتظره بتوانند در آن بشکفند. کار ما شکل‌دادن به اذهان کودکانمان نیست؛ کار ما این است که به ذهن آن‌ها اجازه دهیم در همهٔ امکانات جهان کاوش کنند. کار ما این نیست که به کودکان بگوییم چگونه بازی کنند، بلکه دادن اسباب‌بازی به آن‌ها و جمع‌کردن اسباب‌بازی‌ها پس از اتمام بازی بچه‌هاست. ما نمی‌توانیم به کودکان بیاموزیم، بلکه می‌توانیم به آن‌ها اجازه دهیم تا بیاموزند.

هدف از عشق‌ورزیدن به کودکان، به‌طور خاص، فراهم‌کردن محیطی پربار، باثبات و امن برای این انسان‌های کوچک و آسیب‌پذیر است، محیطی که در آن تغییر، خلاقیت و نوآوری می‌توانند شکوفا شوند. این امر هم از منظر زیست‌شناختی و تکاملی و هم از منظری شخصی و سیاسی صادق است. عشق‌ورزیدن به کودکان برای آن‌ها مقصد تعیین نمی‌کند، بلکه قدرت و مایهٔ آغاز سفر را به آن‌ها می‌بخشد.

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند. هدف عشق شکل‌دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست در این جهت که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدفْ نشان‌دادن راه به او نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم، یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.

روابط میان کودکان انسان و بزرگ‌سالانی که مراقب آن‌ها هستند به‌شدت مهم و حیاتی است. درواقع، ما به‌عنوان نوع بشر عمدتاً با همین روابط تعریف می‌شویم

مراقبت از کودکان، پرورش آن‌ها و سرمایه‌گذاری بر روی آن‌ها، برای رشد و شکوفایی انسان کاملاً حیاتی است. آموزش کودکان، هم تلویحاً و هم صراحتاً، به‌طور حتم مهم است. اما، از منظر تکامل، تلاش برای آگاهانه شکل‌دادن به آنچه کودکان قرار است از آب دربیابند هم بیهوده و هم محتوم به شکست است.

هر نسلی از انسان‌ها هم در جهان نسبتاً متفاوتی از جهان نسل قبل از خود رشد می‌کنند و هم جهان نسبتاً متفاوتی را خلق می‌کنند. این یک آشوب است. اما آشوب خوبی است، آشوبی که به انسان‌ها اجازه می‌دهد در مجموعهٔ حیرت‌آوری از محیط‌های دائماً در حال تغییر رشد کنند و شکوفا شوند.

مهم‌ترین پاداش‌های والدبودن نمرات و افتخارات فرزندان ما یا حتی فارغ‌التحصیل‌شدنشان یا ازدواجشان نیست؛ مهم‌ترین پاداش والدبودن از لحظه لحظهٔ لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه به لحظهٔ او در بودن با شما به وجود می‌آید.