بریده‌هایی از کتاب سکوت گفتنی

من آن سرودۀ ناخوانده نیستم دیگر که هی مرا بنویسی و بعد پاره کنی

همیشه عشق شروع بعیدهاست شاید کلاغ، بال پرستو درآورد!

گفتم: که می‌رسم به تو؟... در راه خود مرا آواره کرد یعنی: آسان نمی‌رسی....

آمد سرِ نترس تو را بی سر و صدا این عشق ـ در کمال ادب ـ زیر آب کرد!...

کجایی؟ گفته بودی با بهاران بازمی‌گردی... بهار آمد ولی بی‌تو دروغ مصلحت‌آمیز!

امسال قبل عید بیا توی خوابم و در دست‌های منتظر من حنا بریز! وقتش شده مرا ببری در بهشت خویش... جایی ازین زمانۀ غربت بعیدتر...

تا ابر پلکی زد به هم، کمرنگ شد خورشید دانسته بودم چشم‌های آسمان شور است!

وضوحِ رفتن تو حیرت عجیبی بود هنوز حادثه‌های پس از تو مرموزند پس از تو بود که خورشید رو گرفت از ماه پس از تو شب‌ها پایان تلخ هر روزند پس از تو سوسوی عمری ستاره می‌خواهند که آسمان غمت را به من بیاموزند

مرا، دچارترین انتظار رویش را رها نکن به امید درخت‌های بلوط!