بریده‌هایی از کتاب زمستان از گریبان تو آیا سر برآورده است؟

مرگ می‌خندد و پیغامِ خوشی خواهد داشت برقِ آن چشم که در چشمِ شکار افتاده اولین دانه برف آمد و آرام‌آرام نفس باغچه دیدم به شمار افتاده مهربانی کن و با فاتحه‌ای شادم کن آه ای سایه بر سنگ مزار افتاده...

من همینم: یکی از خیلِ هزار افتاده برگِ پاییزی از چشمِ بهار افتاده ماهی مرده سرخی است دلم بر گُلِ فرش که لبِ تاقچه از تُنگِ انار افتاده ساحلی خسته و متروکم و گه‌گاه خوشم به یکی تخته با موج کنار افتاده خوانده‌ناخوانده رها کردی و این کهنه کتاب گوشه‌ای بی تو هم‌آغوش غبار افتاده

عاقبت، عاقبتِ راه فراموشی بود نام این قصه کوتاه، فراموشی بود «من در این آیه تو را آه کشیدم» اما آه ای آینه جان! «آه» فراموشی بود شهر پیراهنِ خونین تو را باور کرد بختت ای یوسف در چاه! فراموشی بود بار بر گُرده ما گاه «پشیمانی» بود داغ پیشیانی ما گاه «فراموشی» بود ماه می‌گفت که: «دیوانه! فراموشم کن» گرچه با حافظه ماه فراموشی بود

ساحلی خسته و متروکم و گه‌گاه خوشم به یکی تخته با موج کنار افتاده خوانده‌ناخوانده رها کردی و این کهنه کتاب گوشه‌ای بی تو هم‌آغوش غبار افتاده

نگاهت: سرد، آهت: سرد، بی پاسخ: سلام من زمستان از گریبان تو آیا سر برآورده ست؟

بی‌مرهم تو زخمی و با مرهم تو زخم! هم بند خورده چینی من، هم شکسته است

نگاهت: سرد، آهت: سرد، بی پاسخ: سلام من زمستان از گریبان تو آیا سر برآورده ست؟

هرچه «ها» کردی زمستان سردتر شد در دلت بین دستت آتشی با گرمی آهم بساز

من همینم: یکی از خیلِ هزار افتاده برگِ پاییزی از چشمِ بهار افتاده

جز آه پی آه برایم چه اثر داشت دستی که برآورده‌ام امشب به دعا؟ آه...

عقده‌ام بی‌گره گریه نخواهد شد باز شانه حسرتت ای روز مباداست بلند!...

عالمی غم داری ای دل! گرچه این هم عالمی است: با غم عالم بسوز و با غم عالم بساز

گرچه «با مرهم» بساز و گرچه «بی‌مرهم» بساز بیش و کم با زخم‌های عالم و آدم بساز

یک «کاروان دریغ» به دنبالم چون «خیل آه» بار سفر بسته ست

بخواه شانه فقط «شانه تو» باشد و بس برای گریه چه باک اینکه «سر» هزار و یکی

«دل شکسته» به من راه قله را بسته است وگرنه زخم بر این بال و پر هزار و یکی یکی است «نامه اندوه» و در دلم چون «آه» «سیا کبوترک نامه‌بر» هزارویکی

پُرم از «ماضی» و خالی از «استقبال» م و «حال» م که ماضی: حسرتِ حال است و استقبال: «تنهایی»

«تنهایی» رسیدم هرچه پر دادی مرا در خود به این یک بال دلتنگی به این یک بال تنهایی در این تقویم دیواری شمردم چوب خط‌ها را یکی هر روز تاریکی یکی هر سال تنهایی

دیگر کدام سقف و کدامین ستون؟ منم ویرانه‌ای که خشت به خشتم شکسته است تنها نه من، کتیبه پیشانی تو نیز ای کوه خسته! خط به خط از غم شکسته است

بی‌مرهم تو زخمی و با مرهم تو زخم! هم بند خورده چینی من، هم شکسته است