بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

باید فاتحه اسلام را خواند هنگامی که امت مسلمان گرفتار حاکمی چون یزید گردد.

آری پروردگارم به عزّت خود قسم خورده است که هیچ کس از صراط نگذرد جز کسی که با ولایت تو و ولایت امامان از فرزندان تو، سند نجات از آتش داشته باشد.

افراط در دیدار همدیگر ملال‌آور است.

بِحَقِ یس وَ الْقُرْآنِ الْحَکیمِ وَ بِحَقِ طه وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ یا مَنْ یقْدِرُ عَلَی حَوَائِجِ السَّائِلِینَ یا مَنْ یعْلَمُ مَا فِی الضَّمِیرِ یا مُنَفِّسُ عَنِ الْمَکرُوبِینَ یا مُفَرِّجُ عَنِ الْمَغْمُومِینَ یا رَاحِمَ الشَّیخِ الْکبِیرِ یا رَازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ یا مَنْ لَا یحْتَاجُ إِلَی التَّفْسِیرِ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِی کذَا وَ کذَا»

خداوند، سرچشمه حق است

پدرم علی بن ابی طالب (ع) نیز بسیار به این ابیات تمثل می‌جست: ومَن یطلُبُ الدُّنیا لِحالٍ تَسُرُّهُ فَسَوفَ لَعَمری عَن قَلیلٍ یلومُها إذا أدبَرَت کانَ عَلَی المَرءِ فِتنَةً وإن أقبَلَت کانَت قَلیلٌ دَوامُها هر کس دنیا را برای خوشی بجوید به جانم سوگند که به زودی به نکوهش آن خواهد پرداخت

آن حضرت در هیچ مجلسی نمی‌نشست و برنمی‌خاست، مگر این که به ذکر خدا مشغول بود. در مجالس، جای مخصوصی برای خود انتخاب نمی‌کرد و از این کار، نهی می‌نمود. هرگاه وارد محفلی می‌شد که جمعی نشسته بودند، در آخر مجلس می‌نشست (در نخستین جای خالی می‌نشستند) و به دیگران نیز سفارش می‌کرد که چنین کنند. با اهل مجلس یکسان برخورد می‌کرد و حقّ هر کدام از آنان را ادا می نمود تا مبادا کسی از آنان احساس کند که دیگری نزد ایشان، از او گرامی‌تر است.

«لا خَیرَ فِی العَیشِ بَعدَ هؤُلاءِ.» «پس از ایشان، زندگی، صفایی ندارد».

*ملاقات با فرزدق شاعر (در مسیر با فرزدق شاعر ملاقات کردم که از من پرسید: ای فرزند رسول خدا، خداوند، خواسته ات را برآورد و آرزویت را روا کند! پدر و مادرم به فدایت! چرا حج را بجا نیاوردی و با شتاب از مکه خارج شدی؟ در پاسخ وی گفتم:) «لَو لَم أعجَل لَاخِذتُ.» «اگر شتاب نمی‌کردم، گرفتار می‌شدم!» (از وی درباره وضعیت مردم پرسیدم، گفت: از شخص آگاهی پرسیدی! واقعیت این است که دل‌های مردم با تو، و شمشیرهایشان علیه تو می‌باشد. و البته قضا و قدر از آسمان فرود می‌آید، و هر آنچه خداوند بخواهد، همان خواهد شد. به وی گفتم:)

ابلیس با این که بسیار دروغگو و کذاب است اما این کلام را به‌شیاطین راست گفت‌که: اگر کسی با شما (اهل‌بیت ع) عداوتی داشته باشد هیچ عمل صالحی برایش نافع نیست، چنانچه اگر محبت و ولایت شما را داشته باشد جز گناهان کبیره چیزی به آنان ضرر نمی‌رساند.

(بعد از حمله اول که تعدادی از یاران به شهادت رسیدند، پس از شهادت آنها چنین استغاثه کردم:) «أَ مَا مِنْ مُغِیثٍ یغِیثُنَا لِوَجْهِ اللَّهِ؟ أَ مَا مِنْ ذَابٍّ یذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّه (ص)؟» آیا یاور و فریاد رسی نیست که برای رضای خدا به فریاد ما برسد! آیا مدافعی نیست که از حریم حرم رسول خدا (ص) دفاع نماید!

کار دست خداست، و پروردگار ما هر روز، تدبیر تازه‌ای دارد. اگر تقدیر، آن چنان که ما دوست داریم فرود آید، خدا را بر نعمت‌هایش سپاس می‌گوییم، و او تنها یاور بر سپاس‌گزاری است. و اگر تقدیر، مانع تحقّق خواسته ما شود، باز هم آن کسی که هدفش حق باشد و تقوا پیشه کند، به بیراهه نرفته است.»

از خدا می‌خواهیم که در دنیا از او چنان بترسیم که موجب امنیت و آرامش در آخرت باشد

*دنیاگرایی «الرَّغْبَةُ فِی الدُّنْیا تُکثِرُ الْهَمَّ وَ الْحُزْنَ وَ الزُّهْدُ فِی الدُّنْیا یرِیحُ الْقَلْبَ وَ الْبَدَنَ.» دلبستگی و علاقه به دنیا موجب افزونی غم و اندوه می‌شود، و زهد و بی‌رغبتی به دنیا راحت دل و آسایش تن را به همراه دارد. (خصال شیخ صدوق؛ ج ۱؛ ص ۷۳، روضة الواعظین ج ۲؛ ص ۴۴۱‌، مشکاة الأنوار ص ۲۶۹)

*محبت علی ایمان است (رسول خدا (ص) بسیار تاکید بر اطاعت از امیرالمومنین (ع) می‌کردند و به مسلمانان تذکر می‌دادند که این اطاعت واجب الهی است و روح ایمان می‌باشد

برای هر چیز غذایی است و آدمیزاد غذای مرگ است.

«النّاسُ عَبیدُ المالِ، وَالدّینُ لَغوٌ عَلی ألسِنَتِهِم، یحوطونَهُ ما دَرَّت بِهِ معایشُهُم، فَإِذا مُحِّصوا بِالبَلاءِ قَلَّ الدَّیانونَ.» امروز، مردم دلبسته مال و ثروت‌اند و دین فقط بازیچه‌ای بر زبانشان است، تا هنگامی که دین موجب رونق زندگی آنها باشد، بر گِرد آن می‌چرخند و دیندار هستند، اما هنگامی که با سختی‌ها امتحان شوند، تعداد دینداران اندک می‌شود!

ای امیر! ما اهل بیت نبوّت و معدن رسالت هستیم، خانه‌های ما جایگاه رفت و آمد فرشتگان است، خدا به وسیله ما خاندان شروع کرد و به وسیله ما نیز به پایان می‌رساند. اما یزید مردی فاسق و شارب الخمر، قاتل انسانهای بی‌گناه، و بطور علنی مرتکب گناه و فسق می‌شود! شخصی چون من با فردی چون او بیعت نمی‌کند

«اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فِی کلِّ کرْبٍ وَ رَجَائِی فِی کلِّ شِدَّةٍ وَ أَنْتَ لِی فِی کلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِی ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ. کمْ مِنْ هَمٍّ یضْعُفُ فِیهِ الْفُؤَادُ وَ تَقِلُّ فِیهِ الْحِیلَةُ وَ یخْذُلُ فِیهِ الصَّدِیقُ وَ یشْمَتُ فِیهِ الْعَدُوُّ أَنْزَلْتُهُ بِک وَ شَکوْتُهُ إِلَیک رَغْبَةً مِنِّی إِلَیک عَمَّنْ سِوَاک فَفَرَّجْتَهُ وَ کشَفْتَهُ وَ أَنْتَ وَلِی کلِّ نِعْمَةٍ وَ صَاحِبُ کلِّ حَسَنَةٍ وَ مُنْتَهَی کلِّ رَغْبَةٍ.»

بار خدایا، تو خود می‌دانی که آنچه از سوی ما اظهار و انجام می‌شود، نه برای رقابت در کسب قدرت و به دست آوردن پست و مقام است و نه به انگیزه دست‌یابی به ثروت و دارایی این دنیا. بلکه هدف ما این است که اصول و ارزشهای دین تو را ارائه دهیم و در شهرهای تو اصلاح پدید آوریم، تا بندگان ستمدیده‌ات به امنیت برسند و حقوقشان تامین شود و به قوانین و احکامی که مقرر داشته‌ای جامه عمل پوشانده شود.