بریده‌هایی از کتاب این مرگ، آرایش گر است

(طغیانِ فقر) همان پیرمردِ ژاکت‌پوشِ کلاهِ تیره بر سری‌ست که پیاده‌رو و شعاعِ ده فوتی‌اش را جارو می‌زند و به دستِ باد می‌دهد و به دلِ شهر می‌سپارد

بر گِردِ ‫گوری تازه ‫مدفون ‫زیرِ مشتی برگ ‫جمعی، ‫شاد و خندانند ‫و قَدرِ شاه‌راهی تازه را ‫با عیش، می‌دانند ‫همان راهی ‫که روزی ‫پیرمردی قَدخمیده ‫لاغر و فرتوت ـ ‫در پِی اندک طعامی ‫از برای گله‌اش می‌بود

‫پس اگر به‌جز نعشِ خودتان ‫چیزی نمی‌توانید به این‌جا بیاورید ‫ همان بهتر که نیایید