بریده‌هایی از کتاب دل پلاس

«عبادت به‌جز خدمت خلق نیست.»

خانم‌هایی بودند که توی بیمارستان با خودشان رژ و ملحقاتش را آورده بودند تا اگر مرخص شدند، مجهز باشند و از زیبایی کم نیاورند. دو روز بعدش همان ملحقات را با سایر وسایلشان تحویل خلدبرین می‌دادیم. مرگ خبر نمی‌کند، می‌برد و غم جا می‌گذارد.

نباید دست به گوشی می‌زدم. گفته بودند محیط آلوده است و به هیچ وجه از جیبتان بیرون نیاورید. عذاب الیم بود که گوشی آدم توی جیبش باشد و نتواند باهاش وربرود. حسی توی مایه‌های وقتی که پشه نشسته باشد روی دماغت و نتوانی بپرانی‌اش.

پیچ رادیو را باز کردم. الهی عظم البلا می‌خواند. دانه‌دانه تصویر مریض‌ها و پرستارها عین فیلم آمد توی نظرم. بغض کردم. باید تا ته خط می‌رفتم.

خانمی که با دیسک، اصلاً کمر نشستن نداشت. روزی ده‌بیست تا ماسک می‌گرفت و می‌دوخت. می‌گفت: «بلکم اسم من هم توی لیستشون بنویسن.»

هرچه داریم و نداریم، از همین قشر محروم است. بقیه را نمی‌دانم، ولی ما هیچ محمولهٔ ماسکی را به مناطق مرفه‌نشین شهر تحویل ندادیم. از اول انقلاب مردم سخت‌کوش و تنگ‌دست کُندهٔ زیر ساطور بودند و سینه سپر کردند. الان هم همان‌ها هستند که بار زحمت را می‌کشند.

مرگ ارزان بود. کرونا حراجش کرد. مفتِ مسلم. زیر نرخ مصوب!

گوشی‌ام را می‌دیدید. انگار اسم مجموعهٔ سینمایی ذخیره کرده بودم: «خیر سیب ۱»، «جوانمرد آبمیوه‌گیر ۵». کم مانده بود اسم یکی را ذخیره کنم: «ترکیبی ۲». طرف هم دستگاه داده بود، هم میوه.

خودم را تصور می‌کردم روی تخت غسالخانه بدون یک تکه لباسی که کلی برایش بازار را بالا و پایین کرده بودم. بدون یک تکه از طلاهایی که گاهی بیشتر از خیلی چیزهای دیگر برایم مهم می‌شوند. بدون هیچ‌چیز. دقیقاً هیچ‌چیز. یک گوشه ایستاده بودم و بروبر نگاه می‌کردم.

اول صبح قبل از رسیدن آمبولانس، یکی از طلبه‌ها آمد پیشم. با چشم خیس و سرخ. با بغض خواب دیشبش را تعریف کرد که امام‌حسین (ع) را غسل داده. خواب عجیبی بود و پر از تناقض. نمی‌دانستم تعبیر خوابش چیست. فرصت فکرکردن نداشتم. ذهنم درگیر کار بود. آمبولانس رسید. تابوت را که بردیم سمت غسالخانه یکی از اطرافیان میت گفت: «هواش رو داشته باشید! چهل سال چای‌ریز روضه‌های امام‌حسین بوده.» زانویم قفل شد. گفتم: «اگه هواش رو نداشت، نگهش نمی‌داشت تا برسه به امروز که بی‌غسل دفن نشه!» اثر نوکری‌اش را به رخ کشید. طلبه‌ها تمام مدت غسلش، زیارت عاشورا خواندند و ذکر گفتند و گریز روضه زدند. موقع کفن‌کردن، طلبهٔ غسالی که دیشب خواب دیده بود، دم گرفت: «اگر کشتند چرا خاکش نکردند.» و پیرمرد را مهمان آخرین روضهٔ زندگی‌اش کرد.