بریده‌هایی از کتاب هزج مثمن اخرب مکفوف مجبوب

او مادر ماهیان بسیاری بود عمری تر و خشک کرد دریا‌ها را

در حیرتم از این همه تعجیل شما از این همه صبر و طول و تفصیل شما

بغض آمده و بسته گلوی ما را در ما خفه کرده های و هوی ما را یک چیز به‌دردخور در این خانه نبود دزد آمد و برد آبروی ما را

ما را چه شده؟چرا همه خاموشیم؟ با آل یزید دست در آغوشیم حالا که نمی‌رویم همراه حسین شمشیر به دشمنان او نفروشیم

من سر به تنم زیاد بود از اول شالوده‌ام از تضاد بود از اول ابعاد مرا عشق به هم ریخته بود روحم به تنم گشاد بود از اول

روزی من و تو به هم... خدا می‌داند شاید، شاید، شاید، شاید برسیم

من با تو چقدر ساده رفتم بر باد تو نام مرا چه زود بردی از یاد من حبه قند کوچکی بودم که از دست تو در پیاله چای افتاد

من بی تو... مگر... مگر منی بی تو هست از زندگی بدون تو شستم دست

مانند دهان سنگی یک مرده انگار هزار سال خوابش برده دندان من اعصاب ندارد دیگر از فرط گرسنگی خودش را خورده

راهم راهم راهم راهم راهم گم گم گم گم گم گم گم در راهم من آبروی رباعی‌ات را بردم خیام! من از تو معذرت می‌خواهم

من خسته‌ام از توالی زندگی‌ام از این همه ماست‌مالی زندگی‌ام انگار فقط سکوت انداخته‌اند بر روی نوار خالی زندگی‌ام

هر روز به ما اگر که سر هم بزنی... بر ریشه خواب ما تبر هم بزنی... آقا! تو که خوب می‌شناسی ما را زنگ در خانه را اگر هم بزنی...

تا دید مرا، گفت که خوشحالم، مُرد دردی نکشید و گوهرم را هم بُرد شرمنده روی ماهتم سعدی جان اعضای مرا همین بنی آدم خورد

هر چند کلاس درس او یک واحه است راهی که به آنجا نرسد بی‌راهه است پیران همه طفل مکتب او هستند این پیر طریقتی که خود شش‌ماهه است

باران که گرفته است تسبیح به دست دارد صلوات می‌فرستد بر تو

خورشید که با چراغ از اینجا رد شد انگار که یک کلاغ از اینجا رد شد شب حاکم مطلق جهان است اینجا روز از سر اتفاق از اینجا رد شد

ای اصل امید! بیم‌ها را دریاب بابای همه! یتیم‌ها را دریاب هر چند خدا خودش کریم است آقا لطفی کن و یاکریم‌ها را دریاب

در حیرتم از این همه تعجیل شما از این همه صبر و طول و تفصیل شما ما خیر ندیده‌ایم از سال قدیم این سال جدید نیز تحویل شما

از مزرعه‌های کوچک بعضی‌ها برچیده شود مترسک بعضی‌ها آقا، خودمانیم چه کیفی دارد وقتی بزنی به برجک بعضی‌ها

پا بر سر ما گذاشت هر کس، برخاست یک عمر برای دیگران پلّه شدیم