بریده‌هایی از کتاب پس از تو

گاهی اوقات توهم شادی واقعاً شادی می‌آورد.

«تو به من زندگی کوفتی رو نبخشیدی، مگه نه؟ نه! تو فقط زندگی قبلیم رو ازم گرفتی. هزار تیکه‌اش کردی. با این چیزی که مونده چی کار کنم؟

شاید بهای آزادی (جسمی و روحی) در ازای از دست دادن کسی بود.

«وقتی کسی که دوستش داریم رو از دست می‌دیم، برنامه‌ریزی برای آینده خیلی خیلی سخت می‌شه. بعضی وقت‌ها ایمانمون به روزهای آینده رو از دست می‌دیم.

«تو چطوری می‌تونی همه چیز رو بهتر از چیزی که هست، نشون بدی؟»

چقدر طول می‌کشه غم مردن یه نفر رو فراموش کنی؟ کسی که واقعاً دوستش داری.»

اجازه دادم حباب خوشبختی دورم را پر کند. می‌دانستم عمر حباب‌ها طولانی نیست و باید قبل از ترکیدنش از آن لذت ببرم

با این حال در همچین بعد از ظهرهایی که خیابان پر از زوج‌های عاشق و معشوق می‌شد، مردم می‌خندید و صدای خوش و بش کردن می‌آمد، چیزی درونم صدا می‌داد. چیزی که می‌گفت جای غلطی از دنیا نشسته‌ام. چیزی را گم کرده‌ام.

ولی در نهایت عشق یعنی درد بیشتر.

یاد می‌گیری باهاش زندگی کنی. اون‌ها همیشه با تو هستن. مهم نیست دیگه زنده نباشن و نفس نکشن. غمشون به کُشندگی اون اول نیست. از اون غمی که یکهو توی یه جای نادرست گریه‌ت می‌گیره و فکر می‌کنی همهٔ آدم‌های دورت حقت رو خوردن چون اون‌ها زنده‌ان و عزیز تو مرده، بیرون می‌آی. چیزی می‌شه که همیشه همراهته. مثل یه چاله می‌مونه که از کنارش دور می‌زنی.