بریده‌هایی از کتاب کارل پوپر

پوپر می گوید: «بهشت را نمی‌توان بر گستره زمین آفرید. آنچه می‌توان انجام داد، آن است که در زندگی هر نسل، اندکی از رنج و اندکی از بی‌عدالتی کاست. بر این روال چه بسیار کارها که می‌توان انجام داد…آنان که وعده بهشت می‌دهند، حیات انسانی را به جهنمی سوزان تبدیل می‌کنند و چیزی جز جهنم خلق نمی‌کنند.»

پوپر تحقق آرمانشهر را غیرممکن می‌داند و معتقد است تنها کاری که می‌توان در حکومت دچار مشکلات و فساد انجام داد، رسیدگی به وضعیت کنونی و ایجاد تغییراتی آرام است. یک گروه کردن انقلابی اگر بخواهد برای مردم هدف‌هایی را تعریف کند و بکوشد این‌ها را محقق سازد، دچار عارضه آرمانگرایی (به تعبیر مشخص کردن پوپر) می‌شود و حس سعادت‌طلبی آن را به سمت تشکیل حکومتی پدرسالار و استبدادی سوق خواهد داد؛ لذا پوپر مشخص کردن مشکلات و مسائل اجتماعی و تلاش برای حل کردن آن‌ها را مفیدتر از تعیین اهداف والا برای یک حکومت می‌داند و بر سر همین موضوع با اصل ایده کمونیسم به نزاع برمی‌خیزد.

یکی از فلاسفه‌ای که کوشید در مکتوبات و اعلانات خود، این مسئله یعنی ضدیت با انقلاب را نهادینه سازد، کارل پوپر فیلسوف اتریشی- انگلیسی است.

او ضمن پذیرش این نکته که هرچقدر نقاط اشتراک طرفین کمتر باشد دیالوگ دشوارتر است، معتقد بود هرگز نمی‌توان گفت چنین گفتگویی بی‌حاصل خواهد بود. اگر طرف‌های یک گفتگو در همه موارد با یکدیگر هم‌عقیده باشند، اساساً دیگر بحث موضوعیتی نخواهد داشت و حتی کسالت‌بار نیز خواهد شد.

پوپر همچنین هگل را مورد حمله قرار داد چرا که وی را یک مطلق‌گرای خطر ساز می‌دانست. البته در این کتاب، کارل مارکس نیز مورد هجمه انتقادی پوپر قرار گرفته و به دلیل کل‌گرا و موجبیت گرایی‌اش، محکوم شده‌است. از نظر پوپر، نظریات مارکس راجع به انقلاب و از بین رفتن نهایی سرمایه‌داری، نمی‌توانند گزاره‌هایی علمی‌باشند، چرا که ابطال‌ناپذیر به نظر می‌رسند.

پوپر، افلاطون را یک اندیشمند خودکامه‌گرا می‌پنداشت که حامی جزم‌گرایی بوده و جامعه بسته را ترویج می‌نمود.

کارل رایموند پوپر، به عنوان یک دانشمند درباری و سرسپرده کاخ سلطنتی ملکه بریتانیا در می آید تا بدین طریق منویات استعماری، استحماری و استثمارگرانه را بر پایه دانش نئولیبرالیسم شیوع دهد.

الیزابت دوم، ملکه بریتانیا در ۱۹۶۵ به پاس خدمات پوپر به سرمایه‌داری و لیبرالیسم سیاسی غرب، به او عنوان «سِر»(SIR) داد و در ۱۹۸۲ وی را به لقب «مصاحب افتخاری» خویش ملقب ساخت.

«پوپر» مدعی دفاع از آزادی، هرگز تحمل آراء و نظریات مخالف خود را نداشت و به صورت هتاکانه علیه مخالفان خود برخورد می کرد. وی اصولا اثبات منیت و حضور خود را در نفی دیگر اندیشمندان جستجو می کرد.