بریده‌هایی از کتاب رامپ

الاغمان، ناثینگ،‌ نه افسار داشت و نه جایی بسته شده بود، چون تا وقتی دمش آتش نمی‌گرفت، جایی نمی‌رفت.

وقتی به خانه رسیدم، به مامان‌بزرگ گفتم که مادربزرگِ قرمزی سلام گرمی برایش فرستاد ولی قسمت «پیر لق‌لقوی داغون» را جا انداختم. مامان‌بزرگ هم گفت: «پوف! پیر لق‌لقوی داغون.» شاید همهٔ پیرزن‌ها چنین فکری دربارهٔ همدیگر می‌کنند.

اگر به خودم نمی‌خندیدم که دیگر زندگی به‌شدت برایم نکبت‌بار و غم‌انگیز می‌شد.

بوی دردسر می‌ده.» لبخند زدم. «احتمالاً همین‌طوره. ولی سرنوشتِ بدون دردسر به چه دردی می‌خوره؟»