بریده‌هایی از کتاب عمیق ترین پذیرش

باید به‌ر‌وی اکتشاف رنج باز باشید؛ آن چگونه و چرا در شما متجلی می‌شود؟ از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ شما باید مایل باشید به بدترین ترس‌ها، دردها، اندوه‌ها و عمیق‌ترین آرزوهای برآورده نشده‌تان نگاهی بیندازید. شما باید مایل باشید مستقیم و رودررو با آن‌ها مواجه شوید تا مکانی را بیابید که در آن‌جا بتوانید حتی چیزی را که ظاهراً ناپذیرفتنی‌ترین جنبه‌های خودتان است، عمیقاً بپذیرید.

ما هیچ امیدی به پایان دادن به رنج -شخصی یا جمعی- نداریم مگر این‌که درک کنیم که رنج -در اساسی‌ترین سطح- واقعاًچیست؛ و وقتی رنج را به‌درستی درک کنیم، ممکن است کشف کنیم که آزادی راستین نه از طریق فرار کردن از تجربه‌ی کنونی، بلکه از طریق شیرجه‌ای بی‌باکانه به درون اعماقِ پنهانِ آن یافت می‌شود.

چرا ما خودمان را با جست‌وجوی عشق، پذیرش، شهرت، موفقیت یا روشن‌ضمیری در آینده خسته می‌کنیم؟ چرا تا قبر کار یا مراقبه می‌کنیم؟ چرا زندگی را به تعویق می‌افکنیم؟ چرا از آن عقب می‌کشیم؟ ما دقیقاً به دنبال چه هستیم؟ ما در انتظار چه هستیم؟ از چه چیزی می‌ترسیم؟

با زنی دیدار کردم که سرانجام این شهامت را یافته بود که اولین آلبوم خود را ضبط کند. او در کل زندگی‌اش پنهان‌کاری کرده بود، فقط در زیر دوش تنهایی آواز خوانده بود تا خودش را از مسخره شدن و رد شدن محافظت کند. اما اکنون در آخرین هفته‌های زندگی‌اش، وقتی هیچ‌چیزی برای از دست دادن نداشت، آواز قلبش را می‌خواند، چنان‌که گویی هیچ‌کسی گوش نمی‌دهد، چنان‌که گویی او قبلاً مرده است و دیگر هیچ‌چیزی برای ترسیدن وجود ندارد. مسخره شدن و رد شدن، دیگر دشمنان او نبودند.

این سؤال که «در جست‌وجوی چه چیزی در آینده هستی؟» با این سؤال یکسان است: «هم‌اکنون از چه چیزی فرار می‌کنی؟»

ما برای کامل شدن به آینده نظر داریم، زیرا در یک سطح، در لحظه‌ی حال احساس ناقص‌بودن داریم.

رنج همیشه یک مکان عظیم است برای شروع جست‌وجو در تجربه‌ی کنونی.

معمولی‌ترین چیزها می‌تواند به‌آسانی غیرعادی شود، ما را به حیرت وادارد که شاید غیرمعمولی همیشه در معمولی پنهان است و فقط منتظر کشف شدن است.

کاوشی در هشیاریِ لحظه‌ی حال «مفیدترین قطعه‌ی آموزشی، پاک کردن آموخته‌های نادرست است». آنتیس تِنِس

چیزی در ما هست که همیشه از آن‌چه هست ناراضی است. همیشه چیز بیشتری می‌خواهد. مهم نیست چقدر به دست می‌آورد، همیشه بیشتر می‌خواهد. مهم نیست چه چیزهایی دارد یا کسب کرده یا تملک کرده است، همیشه بیشتر می‌خواهد. مهم نیست چه تجربه‌های زیادی داشته است، مهم نیست چه چیزهای زیادی به خودش افزوده است، همیشه بیشتر می‌خواهد.

«یک روز من عشق را خواهم یافت و سپس کامل خواهم بود. یک‌روز روشن‌ضمیر خواهم شد و آن‌گاه کامل خواهم بود. یک‌روز موفق خواهم شد و آن‌گاه کامل خواهم بود. یک‌روز ثروتمند خواهم شد. یک‌روز شفا خواهم یافت. یک‌روز همه مرا تأیید خواهند کرد. یک‌روز من کاملاً در حضور خواهم بود. یک‌روز کاملاً آگاه خواهم بود. یک‌روز در زمان حال زندگی خواهم کرد. یک‌روز آرامش را خواهم یافت. یک‌روز کاملاً خودم خواهم بود. یک‌روز درک خواهم شد. یک‌روز یک ستاره خواهم بود. یک‌روز همه به من عشق خواهند ورزید و مرا خواهند پذیرفت. یک‌روز از نظر معنوی کاملاً رشد خواهم کرد. یک‌روز پدر یا مادر خواهم شد. یک‌روز رها و آزاد خواهم شد. یک‌روز شاد خواهم شد. بله! من یک‌روز کامل خواهم بود، اما هنوز نه. هنوز نه!»

در جست‌وجوی سرنوشت‌مان هستیم بی‌آن‌که درک کنیم که پیشاپیش در حالِ زندگی کردنِ آن هستیم.

وقتی‌که دیگر سعی نمی‌کنید زندگی را روبه‌راه کنید، شاید بتوانید بزرگ‌ترین کمک را به زندگی بکنید.