بریده‌هایی از کتاب باغبان و نجار

بچه‌های خودسر زمانی که مادرشان ترکشان می‌کند، نگاهشان را برمی‌گردانند و حتی وقتی مادر بازمی‌گردد، خودآگاهانه از نگاه‌کردن به او خودداری می‌کنند. آنها جوری رفتار می‌کنند که انگار بی‌توجه‌اند. اما یکی از غم‌انگیزترین یافته‌های کل علم روان‌شناسی این است که وقتی ضربان قلب بچه‌های خودسر را اندازه بگیرید، می‌فهمید که آنها در واقع عمیقاً ناراحت‌اند، آنها فقط یادگرفته‌اند که چگونه احساساتشان را پنهان کنند.

بازی‌کردن اجازه می‌دهد که گزینه‌های جایگزین را هم جستجو کنیم؛ چه این گزینه‌ها، روش‌های دیگری برای بازی یا عمل‌کردن باشند و چه روش‌های دیگری برای فکرکردن و تصور. بازی، بیشتر از اینکه جوهرهٔ بهره‌برداری باشد، جوهرهٔ راهبرد کاوش است. اتفاقی نیست که بازی یکی از خصوصیات کودکی هم به شمار می‌آید.

به‌عنوان یک والد، شما سال‌ها، بچه‌هایتان را در مقابل خطر محافظت می‌کنید. اما زمانی که بچه‌ها به نوجوانی می‌رسند، باید بدانید که چطور آنها را به افرادی مستقل تبدیل کنید تا خودشان جسارتِ خطرکردن داشته باشند.

از دیدگاه تکاملی تلاش برای شکل‌دادن آگاهانهٔ آیندهٔ بچه‌هایتان کاری بیهوده و درنهایت علیه خودتان است.

یک کودکیِ امن و بدون دغدغه به بچه‌ها اجازه می‌دهد که کاوش کنند و راه‌های کاملاً جدیدی از زندگی را امتحان کنند و خطرکنند. خطرکردن، اگر احتمال رخداد بد در آن نباشد، خطرکردن حساب نمی‌شود. اگر هیچ فرصتی وجود نداشته باشد که بچه‌های ما به‌عنوان بزرگسال اشتباه کنند، پس ما به‌عنوان والدینشان موفق نبوده‌ایم.

بی‌احتیاطی و بی‌پروایی نوجوانان نه به دلیل نشناختن خطرات، بلکه به این دلیل است که توقع پاداش‌های زیاد و نتایج خارق‌العاده دارند و یا اینکه نسبت به افراد بزرگسال پاداش‌ها را جذاب‌تر می‌پندارند. مراکز مربوط به پاداش در مغز نوجوانان بسیار فعالتر از این مراکز در مغز بچه‌ها و افراد بزرگسال است.

کتاب خواندن به‌خصوص به این دلیل رازآمیز است که خواندن در تاریخ بشری نوعی نوآوری جدید محسوب می‌شود. مغز ما برای خواندن نوشته‌ها تکامل نیافته است.

در بخش اعظم تاریخ ما، بچه‌ها دوره‌های کارآموزی را در هفت‌سالگی شروع می‌کردند و نه در بیست‌وهفت‌سالگی.

بچه‌های عصر کنونی، تجربیات کمی در مورد انواع وظایفی که در بزرگسالی بر عهده‌شان خواهد بود، دارند. آنها موقعیت‌های بسیار کمتری برای تمرین مهارت‌های ابتدایی مانند غذا پختن و مراقبت از بچه دارند. بچه‌هایی که در عصر کنونی به سن بلوغ می‌رسند، اغلب کار دیگری غیر از مدرسه رفتن انجام نداده‌اند.

والد خوب بودن، بچه‌ها را به بزرگسالانی شاد، باهوش و موفق تبدیل نمی‌کند. اما به ساختن نسل جدیدی کمک می‌کند که مقاوم، سازگار و منعطف است، بهتر می‌تواند با تغییرات غیر منتظره و پیش‌بینی‌نشدهٔ آینده مقابله کند.

والدبودن (مراقبت از یک بچه)، بخشی از یک ارتباط انسانی عمیق، بی‌همتا و مبتلاشدن به نوع خاصی از عشق است.

وظیفهٔ ما به‌عنوان والدین ساختن یک بچهٔ خاص نیست. بلکه، وظیفهٔ ما این است که مکانی سرشار از عشق، امنیت و ثبات فراهم کنیم، به‌طوری که هر بچه‌ای با شخصیت غیرقابل پیش‌بینی بتواند در آن محیط شکوفا شود. وظیفهٔ ما این نیست که افکار فرزندانمان را شکل دهیم، بلکه وظیفهٔ ما این است که به افکارشان اجازه دهیم تا همهٔ احتمالاتی را که جهان پیش رویشان می‌گذارد، بیازمایند. وظیفهٔ ما این نیست که به بچه‌هایمان بگوییم چگونه بازی کنند، بلکه وظیفهٔ ما این است که اسباب‌بازی‌ها را به دستشان بدهیم و هرگاه که بازی‌شان تمام شد، از آنها بگیریم. ما نمی‌توانیم بچه‌ها را مجبور به یادگرفتن کنیم، ولی می‌توانیم به آنها اجازه دهیم که یاد بگیرند.

حتی وقتی که شما بدون حرکت نشسته‌اید، مغز شما حدود بیست درصد کل کالری بدنتان را مصرف می‌کند. مغز بچه‌های یک‌ساله حتی به بیشتر از این میزان کالری نیاز دارد و در حدود چهارسالگی، شصت و شش درصد کالری موجود در بدن را مغز مصرف می‌کند، بیش از هر زمان دیگری در طول دورهٔ رشد. در واقع، رشد فیزیکی بچه‌ها در سنین آغازین کودکی کُند می‌شود تا انرژی مورد نیاز برای فعالیت انفجاری مغز تأمین شود.

مهمترین لذت‌ها برای والدین، نه نمرهٔ خوب یا موفقیت بچه‌ها و یا حتی نه فارغ‌التحصیل‌شدن و ازدواج آنهاست. این لذت‌ها از حضور دمادم جسمانی و عاطفی شما در کنار این بچهٔ خاص و از شادمانی دمادم حضورش در کنار شما نشأت می‌گیرد.

بازی‌کردن، به‌خصوص در حیوانات اجتماعی که کودکی نسبتاً طولانی و سرمایه‌گذاری والدینی زیاد و مغزهایی بزرگ دارند، مثل ما انسان‌ها رواج دارد. تقریباً هر جانوری که کودکی طولانی‌مدت دارد، بخش زیادی از آن دورهٔ طولانی کودکی را به بازی‌کردن می‌گذراند.

عشق علامت یا ویژگی خاصی ندارد، ولی یک هدف خاص دارد. هدف عشق نه تغییردادن کسانی‌ست که دوستشان داریم، بلکه این است که به آنها چیزهایی بدهیم که برای بالیدن نیاز دارند. همچنین هدف عشق، نه ساختن سرنوشت مورد علاقهٔ خودمان، بلکه کمک به آنها برای ساختن سرنوشت‌شان است. این نیست که راه را به آنها نشان دهیم، بلکه کمک به آنها برای یافتن مسیر خودشان است. حتی اگر مسیری که انتخاب می‌کنند، مسیری نباشد که ما برای خودمان یا برای آنها انتخاب می‌کردیم.

بازی، هم برای بچه‌ها و هم برای بزرگسالان فواید عملی دارد و این مشخصهٔ بارز کاوش علمی است. اما این اتفاق به آن دلیل می‌افتد که هم بچه‌ها و هم بزرگسالانی که بازی می‌کنند، هدفشان رسیدن به آن منافع عملی نیست.

بچه‌ها اغلب در رابطه با ویژگی‌های روانی جنسیت هم اصالت‌گرا هستند، حتی اگر شما با صراحت تلاش کرده باشید که آنها را به شیوه‌ای غیرجنسیت‌محور تربیت کنید. در حقیقت، آنها غالباً در مورد جنسیت نسبت به بزرگسالان، مطلق‌گراترند. بچه‌ها به مادرشان که دکتر است و کت‌وشلوار پوشیده است، می‌گویند که دخترها لباس دامن‌دار می‌پوشند و زن‌ها پرستار هستند.

بچه‌ها اغلب در درک آنچه می‌گویید و آنچه منظورتان است -که ممکن است یکسان نباشد- از خود شما بهترند.

در گوریل‌ها، یک نر با گروهی از ماده‌ها و بچه‌هایشان زندگی می‌کند، ولی نرها برای مراقبت از بچه‌ها کار خاصی انجام نمی‌دهند. در عوض انرژی خود را صرف کنترل ماده‌ها و فراری‌دادن نرهای دیگر می‌کنند.