کتاب باغبان و نجار

بچه‌های خودسر زمانی که مادرشان ترکشان می‌کند، نگاهشان را برمی‌گردانند و حتی وقتی مادر بازمی‌گردد، خودآگاهانه از نگاه‌کردن به او خودداری می‌کنند. آنها جوری رفتار می‌کنند که انگار بی‌توجه‌اند. اما یکی از غم‌انگیزترین یافته‌های کل علم روان‌شناسی این است که وقتی ضربان قلب بچه‌های خودسر را اندازه بگیرید، می‌فهمید که آنها در واقع عمیقاً ناراحت‌اند، آنها فقط یادگرفته‌اند که چگونه احساساتشان را پنهان کنند.

بازی‌کردن اجازه می‌دهد که گزینه‌های جایگزین را هم جستجو کنیم؛ چه این گزینه‌ها، روش‌های دیگری برای بازی یا عمل‌کردن باشند و چه روش‌های دیگری برای فکرکردن و تصور. بازی، بیشتر از اینکه جوهرهٔ بهره‌برداری باشد، جوهرهٔ راهبرد کاوش است. اتفاقی نیست که بازی یکی از خصوصیات کودکی هم به شمار می‌آید.

به‌عنوان یک والد، شما سال‌ها، بچه‌هایتان را در مقابل خطر محافظت می‌کنید. اما زمانی که بچه‌ها به نوجوانی می‌رسند، باید بدانید که چطور آنها را به افرادی مستقل تبدیل کنید تا خودشان جسارتِ خطرکردن داشته باشند.

از دیدگاه تکاملی تلاش برای شکل‌دادن آگاهانهٔ آیندهٔ بچه‌هایتان کاری بیهوده و درنهایت علیه خودتان است.

یک کودکیِ امن و بدون دغدغه به بچه‌ها اجازه می‌دهد که کاوش کنند و راه‌های کاملاً جدیدی از زندگی را امتحان کنند و خطرکنند. خطرکردن، اگر احتمال رخداد بد در آن نباشد، خطرکردن حساب نمی‌شود. اگر هیچ فرصتی وجود نداشته باشد که بچه‌های ما به‌عنوان بزرگسال اشتباه کنند، پس ما به‌عنوان والدینشان موفق نبوده‌ایم.

بی‌احتیاطی و بی‌پروایی نوجوانان نه به دلیل نشناختن خطرات، بلکه به این دلیل است که توقع پاداش‌های زیاد و نتایج خارق‌العاده دارند و یا اینکه نسبت به افراد بزرگسال پاداش‌ها را جذاب‌تر می‌پندارند. مراکز مربوط به پاداش در مغز نوجوانان بسیار فعالتر از این مراکز در مغز بچه‌ها و افراد بزرگسال است.

کتاب خواندن به‌خصوص به این دلیل رازآمیز است که خواندن در تاریخ بشری نوعی نوآوری جدید محسوب می‌شود. مغز ما برای خواندن نوشته‌ها تکامل نیافته است.

در بخش اعظم تاریخ ما، بچه‌ها دوره‌های کارآموزی را در هفت‌سالگی شروع می‌کردند و نه در بیست‌وهفت‌سالگی.

بچه‌های عصر کنونی، تجربیات کمی در مورد انواع وظایفی که در بزرگسالی بر عهده‌شان خواهد بود، دارند. آنها موقعیت‌های بسیار کمتری برای تمرین مهارت‌های ابتدایی مانند غذا پختن و مراقبت از بچه دارند. بچه‌هایی که در عصر کنونی به سن بلوغ می‌رسند، اغلب کار دیگری غیر از مدرسه رفتن انجام نداده‌اند.

والدبودن (مراقبت از یک بچه)، بخشی از یک ارتباط انسانی عمیق، بی‌همتا و مبتلاشدن به نوع خاصی از عشق است.