بریده‌هایی از کتاب چرا نمی خواهم کامپیوتر بخرم

بعد از چهل‌واندی سال، کاملا عیان است که تلویزیون به هیچ‌وجه ابزار آموزشی نیست، بلکه ابزاری خنگ‌کننده و تباه‌کننده است.

در واقع بعد از چندین نسل «پیش‌رفت تکنولوژیک»، تبدیل شده‌ایم به مردمی که نمی‌توانیم دربارهٔ هیچ موضوع مهمی فکر کنیم.

لازم نیست برای «جهان آینده» برنامه‌ریزی کنیم یا بخواهیم درستش کنیم؛ اگر حواس‌مان به دنیای حال باشد، آینده‌مان به‌درستی ساخته خواهد شد.

اگر استفاده از کامپیوتر ایدهٔ جدیدی‌ست، پس استفاده نکردن از آن ایدهٔ جدیدتری‌ست.

قایق موتوری، ون سفری، ماشین بیابان‌گرد، و هر نوع ماشین‌آلات تفریحی دیگر را با خوش‌حالی از خودم دریغ می‌کنم. «خانهٔ دوم» نه دارم، و نه می‌خواهم. نبودِ کوکاکولا، شام‌هایی که توی تلویزیون تبلیغ می‌کنند، و باقی غذاها و نوشیدنی‌های قلابی را به‌راحتی تاب می‌آورم.

زندگی متأهلی، در معروف‌ترین حالت خود، حالا از یک طرف «رابطه» ای (ترجیحاً) عمیق میان دو فرد شاغل موفق در تخت‌خوابی مشترک است، و از طرف دیگر نوعی نظام سیاسی شخصی‌ست که در آن حقوق و منافع طرفین باید به‌طور مداوم مورد ارزیابی و حفاظت قرار گیرد. به‌بیان دیگر، زندگی متأهلی حالا شکل طلاق به خود گرفته است: مذاکره‌ای طولانی و پراحساس در مورد نحوهٔ تقسیم همه‌چیز. زوج «متأهل» طی ارتباطی که موقت‌بودنش قابل درک است، مانند بقیه مقدار زیادی وسیله، و همین‌طور بخش زیادی از هم‌دیگر را مصرف می‌کنند.

چرا باید کسی برای انجام کار درست صبر کند تا بقیه انجامش دهند؟

هر چه بسازد، با پرده‌ای از نبض و نفَسش، هیجانات و تردیدهایش، و نقص‌ها و اشتباهاتش روی آن‌را می‌پوشاند. در کارهای خوبش، رد و نشان مهارت، توجه و عشق از لابه‌لای تردیدها، نقص‌ها و اشتباهات خودش را نشان می‌دهد.

بدن با هرچه تماس پیدا کند به آن شخصیت می‌دهد.

کار برخی از سفال‌گرها، خاطرهٔ جداشدن خاک‌رس از زمین را در خود حفظ کرده است. برخی مزارع، آثار و بقایای جنگل یا دشتی را که پیش از آن‌ها وجود داشته با مهمان‌نوازی در خود نگه داشته‌اند.

کامپیوتر هم درست مانند باقی اَشکال مکانیزاسیون، احساس توالی تاریخی را از میان می‌برد.

کلمات قبل از این‌که توی ذهن معنی پیدا کنند در حواس‌مان خیس می‌خورند و غوطه‌ور می‌شوند.

نمی‌خواهم لذت مشارکت بدنی با کارم را از خودم دریغ کنم، چون از دید من آن لذت نشانه‌ای از شرافتی کاملا ضروری‌ست.

من حاضر نیستم از کامپیوتر استفاده کنم چون نمی‌خواهم مشارکت بدنی‌ام با کارم کم یا عوض شود.

آرزوی من این است که زندگی‌ام تا حد ممکن پربار باشد.

من دلم می‌خواهد نویسندهٔ بهتری باشم، و برای بهتربودن به کمک انسان‌های دیگر نیاز دارم، نه یک دستگاه.