بریده‌هایی از کتاب درست داد بزن؛ هنر اختلاف نظر سازنده

آیا خشم ما از کشورهای خاورمیانه برای جرایمی که خودمان هم انجام می‌دهیم و شاید حتی بیشتر، قابل‌توجیه است؟

اگر واقعاً نگران خشونت در جهان هستیم، بدانید که بشر قرن بیست‌ویکمی هیچ‌جا به‌اندازهٔ کشورهای غربی با آن روبه‌رو نیست. اما کل این تصویر ناقص است تا زورگویی فرهنگی و سیاسی را به کشورها و مردم ضعیف‌تر تحمیل و دیکته کند.

برای شناسایی سوگیری خود و تمایل نشان دادن به حل آن، می‌توانیم به الگوی محکوم کردن رفتار دیگران اشاره کنیم، درصورتی‌که همان رفتار را در خود عیب نمی‌دانیم.

سخنرانی او درواقع سؤال دشواری از مخاطبانِ تماماً غربی بود: اینکه چرا غرب حاضر است ۵۰۰۰ قتل ناموسی در کشورهایی چون پاکستان، عراق، ترکیه و افغانستان را محکوم کند؛ درحالی‌که طبق آمار ائتلاف سراسری علیه خشونت خانگی، روزانه نزدیک به ۲۰ هزار بار با خط کمک‌رسانی به قربانیان خشونت خانگی در ایالات متحده تماس گرفته می‌شود و یک‌سوم از قتل زنان را همسر یا دوست آن‌ها مرتکب شده است.

یکی از راه‌های خروج از اضطراب حل‌نشده و مزمن این است که گناه را گردن کسی یا چیزی غیر از خودمان بیندازیم، از دستش عصبانی شویم و سپس موضوع راکنار بگذاریم.

ما مهارت گمانه‌زنی درست درمورد حتی یک نفر هم نداریم و گمانه‌زنی ما درمورد گروه‌ها که رسماً افتضاح است. اگر من متعهد باشم که فقط از طرف خودم حرف بزنم، گمانه‌زنی جای خود را به تلاش برای یافتن افرادی می‌دهد که حاضرند خودشان را موافق یا مخالف واکسیناسیون بنامند. سپس، از آن‌ها می‌پرسم براساس این دیدگاه، چطور فکر و عمل می‌کنند.

مثلاً اگر من بگویم «وقتی بچه‌هایتان را واکسن نمی‌زنید، یعنی بچهٔ خود را برتر از بچه‌های من می‌دانید» درواقع، درمورد افکار درونی شما که به این رفتار منجر شده است، گمانه‌زنی کرده‌ام. شاید من درست گمانه‌زنی کنم، اما خود شما مرجع بهتری برای افکار درونی‌تان هستید تا من. ولی اگر فقط از جانب خودم حرف بزنم، می‌گویم: «من بچه‌هایم را واکسن می‌زنم، چون فکر می‌کنم این بهترین کار برای آن‌هاست. انگیزهٔ تو برای واکسن نزدن فرزندانت چیست؟» به‌این‌ترتیب، از شما دعوت می‌کنم تا چیزی را درمورد خودتان بیان کنید که من به‌تنهایی نمی‌توانم حدس بزنم.

ما می‌دانیم دیدگاه خودمان هیچ‌وقت با یک گفت‌وگو عوض نمی‌شود، پس چرا بقیه باید دیدگاهشان را عوض کنند؟

این کشور براساس اصل حمایت از افراد درمانده خلق شده و رشد کرده؛ پس اگر مرفه هستی و می‌خواهی در گوشهٔ امن خودت بمانی، مثل این است که آن‌هایی را که از نظر نژاد و درآمد خوش‌شانس نبوده‌اند، به دَرَک حواله بدهی. ما فقط برای خودمان رأی نمی‌دهیم، ما برای جامعه رأی می‌دهیم.

من موافقم و فکر می‌کنم تصمیم به رأی ندادن نوعی رأی محسوب می‌شود. دلایل خوبی برای شرکت نکردن در انتخابات وجود دارد؛ مثلاً اینکه موضوعات روز را درک نکنی (بی‌اطلاع باشی)، از گزینه‌ها خوشت نیاید یا به تصمیم‌گیری دیگران اعتماد کنی.

باید بتوانید با ۷۰% از اطلاعاتی که در حالت عادی لازم دارید، اکثر تصمیم‌ها را بگیرید. اگر منتظر ۹۰% از اطلاعات بمانید، احتمالاً خیلی دیر می‌شود... اگر اصلاح مسیر را بلدید، پس شاید اشتباه شما کم‌هزینه‌تر از آنچه فکر می‌کنید تمام شود؛ درصورتی‌که کُند بودن مطمئناً پرهزینه‌تر است.

سرعت کسب‌وکار را بالا ببرید. بسیاری از تصمیم‌ها و اقدام‌ها برگشت‌پذیر هستند و به تحقیق گسترده نیاز ندارند. ما ریسک‌پذیری حساب‌شده را ارزشمند می‌دانیم.

وقتی فکر می‌کنیم تمام حرف‌های ما بی‌اثر می‌مانند، می‌بینیم که چیزی نگفتن هم جذاب است؛ چون بدون خرد شدن اعصاب هم به همان نتیجه می‌رسیم.

اختلاف‌نظر نشانهٔ سلامت گروه است، نه بیماری. فرهنگ‌هایی که اجازه می‌دهند دلخوری به‌صورتی بیان شود که بتوان آن را به‌طور سازنده‌ای برطرف کرد، بیشتر می‌توانند روابط، کسب‌وکار و جامعه‌ای موفق به وجود بیاورند.