بریده‌هایی از کتاب باتلاق شنی

داشتن هوش مثل شمشیر دولبه است،

اون‌ها دوست ندارن بفهمن واقعیت ماجرا چی بوده. اون‌ها می‌خوان که منو توی کوچک‌ترین ظرفی که میشه جا کنن. این کار باعث میشه همون اندازه‌ای بشم که اون‌ها می‌خوان. اونا دوست دارن قانع بشن که من هیچ نقطه اشتراکی باهاشون ندارم. اینج‌وری شب‌ها راحت‌تر می‌تونند سر روی بالش بگذارن. فقط این‌طوری می‌تونن باور کنن بلایی که سر من اومده هیچ‌وقت قرار نیست سر اون‌ها هم بیاد.

«در طول تاریخ هیچ‌وقت طبقه‌های مرفه جامعه انتظار از دست دادن قدرتشون رو نداشتن، ولی همیشه در این مورد غافلگیر شدند.»

«آرزو می‌کنم زمین پر از صلح و صفا بشه و هیچ بچه‌ای گشنه نمونه.»

نهایت خودخواهیه اگه فکر کنین برای همدلی کامل با یک بدبخت، باید خودتون شخصا گرفتار بدبختی اون آدم بشین. همدلی کردن چیزی برعکس اینیه که فکر می‌کنین. همدلی اینه که بگی این آدم بی‌مایه‌ای که بوی گه می‌ده و هیچ نقطه اشتراکی با من نداره، نباید این‌جوری زندگی کنه. هیچ ربطی هم به کاری که قبلا کرده نداره. اون شایسته زندگی رو تشکی که بوی گند شاش میده نیست. اگر واقعا آدمی باشین که معنی هم‌دلی واقعی رو فهمیده، متوجه حال و روز منم میشین.

تو روزگار سندر، خصوصی‌های زندگیت مال خودت بود و اگر کسی می‌فهمید می‌شد باعث شرم. اما اون روزها دیگه رفتن. و من میدونم قراره اوضاع چه‌طوری بشه. و حداقل در مورد خودم، می‌دونم که چیا رو می‌خوام بدونم. من می‌خوام همه‌چی رو بدونم، من میخوام ریزترین جزییات در مورد رابطه عشقی کثیف، بیمارگونه و مهلک خودم و سباستین رو بدونم. که بفهمم چرا یک روزی گفتم که حق باباشه تا بمیره و چرا کارم به این‌جا کشید که به بهترین دوستم و دوست پسرم شلیک کنم.

فکر کنم درحالی‌که ادعا می‌کرده ادم مهمیه و خیلی سرش شلوغه یک‌مرتبه سکته کرده و یهویی تمام.