بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

نفرت احساسی‌ست بیهوده در درون شما. به این می‌ماند که برای تلافی، عقربی را بخورید؛ چون شمار را نیش زده است!

افسردگی حال عجیبی‌ست. حتی حالا که این سطور را می‌نویسم و چهارده سال از نقطهٔ اوج وخامت آن فاصله گرفته‌ام، می‌دانم که کاملاً از شر آن خلاصی نیافته‌ام. شما بر آن فائق می‌آیید، اما درعین‌حال هرگز کاملاً مغلوبش نمی‌کنید. زمانی که خسته و عصبی می‌شود یا حتی مادهٔ غذایی نامناسبی را مصرف می‌کنید، در یک چشم بر هم زدن ظاهر می‌شود و غافلگیرتان می‌کند

اگر تابه‌حال گمان می‌کردید که یک فرد افسرده دلش می‌خواهد شاد باشد و خوشحال، در اشتباه بودید. افسرده‌حالان اصلاً و ابداً به بُعد تجملی شادکامی اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند فقدان رنج است.

بیماری مترادف است با درد و رنج. تابه‌حال خوب بودید و ناگهان دیگر نیستید.

در حقیقت، اگر امور بیرونی زندگی انسان درست باشد و هر چیز سر جای خودش قرار داشته باشد، امکان وخیم‌تر شدن افسردگی افزایش می‌یابد. زیرا شکاف میان آنچه عملاً احساس می‌کنید و آنچه از شما انتظار می رود احساس کنید عمیق‌تر خواهد شد.

آنچه مرا نکشت؛ دست‌کم ضعیف‌ترم ساخت. چیزی که موجب مرگتان نشود، ممکن است باعث شود تا آخر عمرتان بلنگید.

دربارهٔ حالم هیچ نگفتم. اگر از حالم سخن می‌گفتم انگار آن را هرچه بیشتر حس می‌کردم. اگر عادی رفتار کنید گویی حالتان نیز تا حدودی طبیعی‌ست؛ پس عادی رفتار کردم.

این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.

افسردگی دروغ نیست، حقیقی‌ترین پدیده‌ای‌ست که تابه‌حال تجربه کرده‌ام؛ و البته که پدیده‌ای‌ست نامحسوس و نامرئی.

می‌دویم که زمان را کوتاه کنیم. نه اینکه از لحاظ علم فیزیک عملاً از آن بکاهیم؛ خیر! بلکه احساسمان از گذر آن را تغییر می‌دهیم.

خودتان را نکشید؛ حتی اگر اسیر ظلمات محض‌اید. همیشه گوشهٔ ذهن داشته باشید زندگی ساکن و راکد نیست. زمان در گذر است. شما در امتداد کهکشان ذهن خود در حرکت‌اید؛ پس صبر کنید تا ستاره‌ها نمایان شوند.»

با این تفاسیر کتاب حاضر در پی تحقق دو مطلب است: ۱- کاستن از داغ ننگِ ناشی از افسردگی به‌عنوان یک بیماری روانی - اگرچه ممکن است این هدف بیش‌ازحد آرمان‌گرایانه باشد. ۲- کوشش برای متقاعد کردن مردم به اینکه از قعر یک درّه نمی‌توان چشم‌اندازی باز و باصفا داشت.

نسبت به فاصله‌ها هوشیار باشید. فاصلهٔ جایی که هم‌اکنون در آن قرار دارید و جایی که می‌خواهید به آنجا برسید. اگر صرفاً به فکر کردن به فاصله‌ها اکتفا کنید، آنها را ژرف‌تر خواهید ساخت و دست‌آخر به اعماق آن سقوط خواهید کرد.

«برای خروج از ذهن خویشتم، آیا راهی هست؟»

یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید.

یک مسئله را من می‌توانم دقیقاً درک کنم و خودم نیز به آن برسم: اینکه بیشتر داشتن، الزاماً بهتر شدن زندگی را منجر نمی‌شود

«همان‌گونه که قطره‌های بارن از درزهای کاه‌گِلِ ترک‌خوردهٔ بام، به درون خانه نفوذ می‌کنند، نفسانیات رنج‌آور نیز از ذهن خموده و ناهوشیار به دورن آدمی رسوخ می‌کنند.»

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان. نه کسی توانش را دارد و نه امکانش را.»

«شوپنهاور عادت داشت در یک رستوران مجلل، غذاهای گران‌قیمت بخورد. روابط بسیاری داشت که عموماً مبتذل و کم‌مایه بودند و بیش از آن که با اشتیاق و احساسات همراه باشند، تنها جنبهٔ جسمانی و نفسانی داشتند. وی به شدت ستیزه‌جو و پرخاشگر بود و به صورتی غیرمعمول آزمند. به‌عنوان مثال یک مرتبه، خیاطی که پشت در آپارتمان مشغول صحبت با کسی بود، خشم شوپنهاور را برانگیخت. شوپنهاور بانوی میانسال را از پله‌ها به پایین پرت کرد که موجب شد صدمه ببیند و صدمه‌اش تا آخر عمر بهبود نیابد. دشوار است بتوان در زندگی شوپنهاور بر فضیلت خاصی انگشت گذارد، به جز اینکه با حیوانات مهربان بود. اگرنه او در همهٔ ابعاد دیگر زندگی‌اش مملو بود از خودخواهی.»

آدمی تفکر را بسیار ارج می‌نهد، اما احساسات نیز همان منزلت را دارند و به همان میزان ضروری‌اند.