بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

ابداً ممکن نبود جهنم مرموزی که در آن دست و پا می‌زدم را احساس کنند، یا دریابند که چرا مرگ، یک راهکار ویژه و مفید برای من به شمار می‌رود

تنها خودت هستی که وقتی در اوج افسردگی هستی احساس می‌کنی یک موجود اضافه‌ای. هیچ شخص دیگری این عقیده را ندارد. به دیگران اعتماد کن

یک مسئله را من می‌توانم دقیقاً درک کنم و خودم نیز به آن برسم: اینکه بیشتر داشتن، الزاماً بهتر شدن زندگی را منجر نمی‌شود.

اگر از یک، یک را کم کنید، باقی‌مانده صفر خواهد بود. (خود را از خودت بگیر، از تو هیچ به جای می‌ماند).

می‌گویند دیوانگی، واکنشی‌ست معقول نسبت به دنیای دیوانه. شاید افسردگی هم تنها واکنش ما نسبت به جهانی‌ست که از آن سر در نمی‌آوریم.

زمان خود درمان‌گر دردهاست.

فیلم‌ها، سریال‌های دراماتیک تلویزیونی و بیش از هر چیز دیگری کتاب. کتاب‌ها به معنای واقعی کلمه، انگیزه‌های من بودند برای زنده ماندن.

من یک مادر داشتم، یک پدر، یک خواهر و یک نامزد. همان زمان چهار نفر دست به نقد وجود داشتند که به من عشق می‌ورزیدند. در آن دم دیوانه‌وار آرزو می‌کردم که کاش اصلاً کسی را نداشتم. حتی یک موجود جان‌دار. عشق بود که آنجا دست و پایم را بست. و آنان، عزیزانم، روحشان نیز خبر نداشت که بر من چه می‌گذرد؛ در سرم چه غوغایی‌ست

«آنچه هستی را بس شیرین می‌سازد، تکرار نشدن آن است.»

از خواندن کتاب دو نوع تلقی وجود دارد: یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید. راستش من در این دو برداشت تفاوتی نمی‌بینم. ما از طریق مکانیزم فرار از خود است که خویشتن را پیدا می‌کنیم.

«من واسه زنده موندن یه دلیل می‌خوام. یه انگیزهٔ قوی که منو رو پاهام نگه داره.»

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خو

تصور اینکه چنان حالم بهبود خواهد یافت یا چنان اعتمادبه‌نفسی به دست خواهم آورد که دربارهٔ مشکلم اینچنین قلم‌فرسایی کنم، آن‌قدر بعید بود که محال ممکن به نظر می‌رسید.

عشق نوعی جهان‌بینی‌ست که می‌تواند از ما محافظت کند.

این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد،

اما من در طول سال‌های متمادی دریافتم که مطالعهٔ احوالاتِ دیگر رنج‌بُردگانی که نجات یافتند و بر اندوهشان فائق آمدند، مایهٔ تسلایم می‌شود و مرا امیدوار می‌کند.

منِ پیشین: «چرا؟ مگه قراره همه چی تو آینده بی‌عیب و نقص باشه؟» منِ کنونی: «نه! معلومه که نه! زندگی هیچ‌وقت بی‌عیب و نقص نیست. منم هر از چندگاهی افسرده می‌شم. اما حالِ الان من از قبل خیلی بهتره. رنج اون‌قدرا هم وحشتناک نیست. من الان خودمو پیدا کردم. من سرخوشم، همین الان حالم خوبه. طوفان بالاخره تموم می‌شه. باورم کن.»

بیشتر داشتن، الزاماً بهتر شدن زندگی را منجر نمی‌شود.

هرچه بیشتر غمگین می‌شدم، کمتر می‌توانستم گریه کنم.

اگر خود بودا هم در این روزگار زندگی می‌کرد، در تارها گرفتار می‌شد و به دست و پا می‌افتاد. مگر آنکه ضعف آنتن‌دهی وای‌فای، در دامنه‌های هیمالیا به دادش می‌رسید و می‌توانست از صدقهٔ سر آنتن‌دهی ضعیف اینترنت، ۴۹ روز زیر یک درخت به مراقبه بنشیند!