بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

اگر می‌شد ده دقیقه در مغزم قرار بگیرند، چنین چیزی می‌گفتند: «آه، عجب؛ خب راستشو بخوای، باید بپری. هیچ دلیلی نداره که مجبور باشی این حجم از رنج رو به دوش بکشی. عجله کن، بپر، چشماتو ببند و کار رو فیصله بده

ما نمی‌توانیم با خریدن گوشی آیفون، خود را از رنج‌های بودن مصون بداریم. این به این معنا نیست که نباید آیفون بخریم؛ فقط به این معنی‌ست که آگاه باشیم خریدن آن پایان راه و علاج دردها نخواهد بود.

دلم کتابی را می‌خواهد که به آغوشم بکشد یا حتی از پس گردنم بگیردم و آویزانم کند. مهم نیست که به شکمم مشت بزند زیرا ما خلق شده‌ایم تا احساس کنیم.

من دلم می‌خواهد کتاب‌هایی بخوانم که به خنده‌ام بیندازد، اشکم را دربیاورند، بیم و امید در دلم بیندازند و در یک کلام، حال و هوای مرا به شدت عوض کنند.

غرق کردن خودم در یک فعالیت مطلوب

دوری از عزیزان نشستن طولانی‌مدت تبلیغات احساس کنم نادیده‌ام می‌گیرند. پریدن از خواب در ساعت ۳ نصفه شب

کلی کتاب نخوانده دارم که می‌خواهم بخوانم.

آخرین افسردگی من یک افسردگی حاد پس از زایمان بود. چه روزهای بدی داشتم.

هراس، کنجکاوی ما را برمی‌انگیزد. اندوه از ما فیلسوف می‌سازد. («بودن یا نبودن» دغدغهٔ ذهنی روزانهٔ بسیاری از افسردگان است.)

مرگ فقط برای کسانی اتفاق می‌افتاد که به معنای واقعی زندگی کرده بودند.

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

هیچ دارویی در جهان وجود ندارد که به قدر محبت به دیگران، حال شما را خوب کند.

نکتهٔ کلیدی پذیرش افکار است؛ از هر قسمی که هستند، حتی بدترینشان. پذیرا بودن آنها، بی‌آنکه به آنها بدل شوید.

ما نمی‌توانیم با خریدن گوشی آیفون، خود را از رنج‌های بودن مصون بداریم. این به این معنا نیست که نباید آیفون بخریم؛ فقط به این معنی‌ست که آگاه باشیم خریدن آن پایان راه و علاج دردها نخواهد بود.

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان. نه کسی توانش را دارد و نه امکانش را.»

«منشأ رنج میل و طلب بیش از اندازه است.»

دلم‌می‌خواهد در این عمری که به یک چشم بر هم زدن تمام می‌شود، تا می‌توانم لحظه‌ها را به احساس کردن و لمس کردن بگذرانم. احساس کردن هر آنچه احساس شدنی‌ست.

«اگر مایل به شکست دادن اضطراب خود هستید، در لحظه زندگی کنید و دم را غنیمت بشمارید.»

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.» هاروکی موراکامی