بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

منِ پیشین: «زندگی، ذهنم، فشار فکری.» منِ کنونی: «هیس! ادامه نده؛ این فقط یه لحظه‌ست که توش گیر کردی. لحظه‌ها می‌گذردن.»

همان‌طور که بودایی‌ها به انسان توصیه می‌کنند، وابستگی بیش از اندازه به مادیات تنها مایهٔ رنج شما را فراهم خواهد ساخت.

انسان ممکن است در زیباترین مکان روی کرهٔ زمین نیز احساس ملامت و رنج کند.

کتاب بیگانهٔ آلبر کامو هم که جای خود را داشت. من همیشه بیگانه‌ای در ذهن خود داشتم: نومیدی‌های هستی‌شناختی‌ام. کرختی حاصل از قلم به دست گرفتن بود که همیشه آنها را تسکین می‌داد.

یک عبارت کلیشه‌ای در باب افراد کتاب‌خوان وجود دارد که می‌گوید آنان، انسان‌های تنهایی هستند. اما برای من چنین نبود؛ کتاب خواندن راهی بود که مرا از تنهایی درمی‌آورد.

«هدفِ هنر، شمایل بخشیدن به زندگی‌ست.»

می‌گویند دیوانگی، واکنشی‌ست معقول نسبت به دنیای دیوانه

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

زمانی که افسردگی به حد اعلای خود برسد، نومیدانه می‌بینید که آرزو داشتید به هر مرض دیگری مبتلا می‌شدید، الّا این مرض. حتی شده امراض جسمانی! می‌پرسید چرا؟ به این دلیل که این مرض یک بیماری ذهنی و روانی‌ست. از آنجا که گسترهٔ ذهن یا روانِ آدمی کران ندارد، رنج و دردش نیز بی‌انتها می‌نماید.

زیرا دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند.

مدام با خود تکرار کنید «افسردگی یک گناه یا ضعف نیست که باید به آن اقرار کرد یا آن را پوشاند. این پدیده یک تجربهٔ انسانی‌ست.» افسردگی ماهیت و ذات شما نیست؛ صرفاً اتفاقی‌ست که برایتان رخ داده است. مرضی‌ست که گاهی تنها با حرف زدن از میان می‌رود. دوایش واژگان، تسلّی و حمایت است؛ تنها همین سه‌گانهٔ شگفت‌انگیز.

اگر دچار افسردگی هستید، نه چیزی به زنانگی، مردانگی یا انسانیت شما افزوده و نه از آن کم می‌شود. همان‌طور که اگر دچار سرطان، ناراحتی‌های قلبی- عروقی بودید یا تصادف می‌کردید، از مردانگی یا زنانگی‌تان چیزی کم نمی‌شد.

«با اینکه قلبت شکسته خواهد شد؛ تو با دل‌شکستگی تاب خواهی آورد و ادامه خواهی داد.»

گریه‌ام گریهٔ طبیعی نبود. از آن دسته اشک‌هایی نبودند که از چشم‌خانه سرچشمه بگیرند؛ بلکه از جایی بس ژرف‌تر می‌جوشیدند. گویی از اندرون جانم سرچشمه می‌گرفتند و بیرون می‌زدند.

ملیسا برودر توییت کرده بود: «کدام احمقی این حال را افسردگی می‌خواند و به آن نمی‌گوید: خفاشانی که در سینه‌ام لانه کرده‌اند و بخش اعظمی از آن را در اشغال خود دارند.

زیرا دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.»

نرخ خودکشی بستگی بسیاری به منطقه‌ای دارد که در آن زندگی می‌کنید.

حتی زمانی که گمان می‌کنید آن روز، بدترین روزی است که در عمرتان داشته‌اید، دست‌کم آگاهانه کوهی از این روزهای جان‌کاه دارید؛ کوهی که در حساب زندگی‌تان تلنبار شده است.

اگر عادی رفتار کنید گویی حالتان نیز تا حدودی طبیعی‌ست؛ پس عادی رفتار کردم.