بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

«حالم بهتره، حالم بهتره» با خود تکرار می‌کردم اما انگار یک شک، یک تردید کار خود را کرد. چونان قطرهٔ جوهری که در یک لیوان بلورین حاوی آب زلال می‌چکد و کلی محلول را کدر می‌کند. چنین شد: به محض اینکه متوجه شدم حالم کاملاً بهبود نیافته، دریافتم که هنوز بیمارم؛ و درواقع بیماری‌ام وخیم است.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.»

ابداً ممکن نبود جهنم مرموزی که در آن دست و پا می‌زدم را احساس کنند، یا دریابند که چرا مرگ، یک راهکار ویژه و مفید برای من به شمار می‌رود.

و حربه‌های من اینها بودند: نوشتن، خواندن، سخن گفتن، سفر رفتن، یوگا، مراقبه و نیز دویدن... .

اما همین افسردگی‌ست که از همهٔ ما افسردگان، متفکر می‌سازد؛ باور ندارید؟ از آبراهام لینکلن بپرسید...

زمان در گذر است. شما در امتداد کهکشان ذهن خود در حرکت‌اید؛ پس صبر کنید تا ستاره‌ها نمایان شوند.»

همان‌طور که شوپنهاور می‌گوید: «ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.» آن‌گاه اگر عشق را -حقیقی‌ترین آن را- بیابیم، می‌توانیم آن بخش‌های از دست دادهٔ خویش را دوباره بازیابیم. می‌توانیم آن آزادی ازدست‌رفتهٔ کودکی خویش را دیگربار به دست آوریم. شاید عشق تنها عبارت است از یافتن کسی که با او می‌توان، عجیب‌ترین بُعد خویش را آشکار ساخت.

برای بخشی از مردم چیستی حقیقی افسردگی در پرده‌ای از ابهام قرار دارد و بنابراین، با مشاهدهٔ علائم آن دچار سردرگمی می‌شوند. ما واژهٔ افسرده را با واژهٔ اندوهگین مترادف می‌گیریم که ایرادی ندارد؛ همان‌طور که اصطلاح «روده کوچیکه‌م داره روده بزرگه‌م رو می‌خوره» را هم‌معنی واژهٔ «گرسنگی» می‌دانیم. اما باید توجه داشت تفاوت اندوه با افسردگی همچون تفاوت میان یک شخص گرسنه است با کسی که قحطی، رمقی به جانش باقی نگذاشته.

قادر شدم پی ببرم که دقیقاً کدام عوامل حالم را بهتر می‌کنند. (ورزش، نور آفتاب، خواب کافی و گپ و گفت‌های صمیمانه). آن قسم از هوشیاری که من نسبت به خود و نیز دیگران دارم، با قرص و دوا زائل می‌شود. چنین نوعی از هوشیاری نسبت به خویشتن، به مرور کمکم کرد تا نسبت به نقطهٔ آغازینِ هر مرتبه از درد و رنجم آگاه باشم و از همان ابتدا، برای خود عنصر حمایتی ایجاد کنم

نکتهٔ عجیب دربارهٔ افسردگی آن است که هرچقدر هم سرشار از افکار خودکشی باشید، ترس از مرگ بر جای خود باقی‌ست. تنها تفاوتش رنج زنده بودن است که هرچه بیشتر در شما شدت می‌گیرد. پس هرگاه می‌شنوید کسی خودش را کشته، بدانید که قطعاً میزان ترس از مرگ در او کمتر از سایرین نبوده است.

ببین! همیشه که اوضاع یه جور نمی‌مونه.

به درخت‌ها نگاه کنید، دور و بر آنها پرسه بزنید. درخت بکارید. آنها شگفت‌انگیزند.

دویدن، همچون آسانسوری‌ست که افسردگی و اضطراب را پایین می‌آورد.

چنان‌چه داروها روی شما اثرگذارند، حقیقتاً چه اهمیتی دارد که آیا میزان سروتونین را در شما بالا می‌برند یا هر فرایند دیگری را موجب می‌شوند؟ به مصرف آنها ادامه دهید. اصلاً جهنم و ضرر؛ اگر لیسیدن کاغذدیواری حالتان را خوب می‌کند، متوقفش نکنید! من با مصرف دارو ضدیت ندارم. با هر کوفت و زهرماری که تأثیرگذار است موافقم؛

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

تنها درهم‌ریختگی بودم و هرج‌ومرج.

زمان خود درمان‌گر دردهاست.

افسردگی چنان مرض صعبی‌ست که مردم، تحت تأثیر آن، به چنان شیوه‌هایی از خودکشی دست می‌زنند که تحت تأثیر هیچ مرض دیگری، مبادرت به چنین اقداماتی نمی‌کنند. و جالب اینجاست که با همهٔ اوصاف، افراد همچنان این بیماری را زیاد جدی نمی‌گیرند.

«خواندن و نوشتن از نیروبخش‌ترین مراقبه‌هایی هستند که آدمی تاکنون یافته است.»