بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

حزب، البته، ادعا داشت که کارگران را از اسارت نجات بخشیده است و رهبران حزبی دایما تکرار می‌کردند که قبل از انقلاب کاپیتالیست‌ها و سرمایه‌داران به‌نحو وحشت‌آوری کارگران را تحت فشار قرار می‌دادند و زنان را در معادن زغال سنگ به کار وامی‌داشتند (حقیقت این بود که هنوز هم زنان در معادن زغال‌سنگ کار می‌کردند) و کودکان در سن شش سالگی به کارخانه‌ها فروخته می‌شدند.

حتی فهم کلمه «فکر مضاعف» هم احتیاج به‌استفاده از «فکر مضاعف» داشت.

دانستن و ندانستن، آگاه بودن برحقیقت کامل و به‌زبان آوردن دروغ‌هایی که با دقت کامل ساخته شده بود، اعتقاد به دو عقیده که یکدیگر را خنثی می‌کردند و دانستن این نکته که آن دو عقیده متناقض یکدیگرند و در عین حال معتقد بودن به‌هردوی آن‌ها، استفاده از منطق علیه منطق، معنای چیزی را طرد کردن و ظاهراً به‌آن استناد جستن، اعتقاد به‌اینکه دموکراسی غیرممکن است و حزب حافظ دموکراسی است، فراموش کردن همه چیزهایی که فراموش کردن آن لازم است و بعد در هنگام لزوم بار دیگر همه آن‌را به‌خاطر آوردن، و بعد به‌سرعت مجدداً فراموش کردن، و بالاتر از همه استفاده از همین رویه در موارد خود این رویه یعنی آگاهانه به‌طرف ناآگاهی و بی‌اطلاعی رفتن و آنگاه دوباره ــ آنچه را که برسر خود آورده‌ایم فراموش کردن، این‌ها «فکر مضاعف» بود.

اگر امیدی باشد، می‌بایست به‌طبقه کارگر باشد، زیرا تنها در آنجا، در میان توده‌های وسیع فراموش شده که ۸۵ درصد جمعیت «اوشینیا» را تشکیل می‌دادند ممکن بود نیروی لازم برای درهم کوفتن قدرت حزب به‌وجود آید. نابودی حزب از داخل غیرممکن بود و دشمنان ــ اگر دشمنی وجود داشت ــ به‌هیچ‌وجه نمی‌توانستند دور یکدیگر جمع شوند و یا حتی یکدیگر را بشناسند و اگر هم حزب اخوت وجود داشت ــ که احتمال زیاد می‌رفت وجود داشته باشد ــ اعضای آن نمی‌توانستند اجتماعاتی بیش از دو تا سه نفر تشکیل دهند و آخرین حد قیام و انقلاب یک نگاه، یک انعکاس صدا و یا حداکثر یک کلمه نجوی بود. اما کارگران... اگر آن‌ها فقط به‌نحوی به‌قدرت خود پی می‌بردند احتیاجی به‌توطئه نداشتند و تنها کافی بود که از جای خود برخیزند و مثل اسبی که مگس‌ها را از خود دور می‌کند تکانی به‌خود بدهند و به‌حرکت بیفتند. اگر کارگران تصمیم می‌گرفتند می‌توانستند فردا صبح حزب را متلاشی کنند و مطمئنا دیر یا زود روزی به‌این کار دست می‌زدند.