بریده‌هایی از کتاب پاریس من و پدرم

اوایل به هم‌کلاسی‌هایم که عینکی نبودند حسادت می‌کردم. همه‌چیز برای آن‌ها آسان بود. اما بعد از کمی فکر کردن به خودم گفتم که من نسبت به آن‌ها امتیازی دارم: زندگی در دو دنیای متفاوت، بسته به اینکه عینک بزنم یا نزنم. دنیای ورزش زندگی واقعی نبود، دنیایی بود که در آن، به جای آنکه به سادگی راه برویم، می‌پریدیم یا پاهایمان را به صورت ضربدری در هوا می‌چرخاندیم. بله، یک دنیای رویایی مثل دنیایی که من بدون عینکم می‌دیدم، مه‌آلود و لطیف.

وقتی نبود بابا ادایش را درمی‌آورد: ـ نقطه ویرگول، گیومه باز کنید، ویرگول، دو نقطه، پرانتز باز کنید، سر خط، پرانتز و گیومه‌ها را ببندید... تازه وقتی با لهجهٔ جنوبی آقای کاستراد حرف می‌زد من از خنده غش می‌کردم و بابا می‌گفت: ـ دوشیزه خانم کمی جدی باشید. نقطه‌های حروف رو فراموش نکنید... عینکتون رو بزنید تا دنیا رو اون‌جوری که هست ببینید...

جای دیگه‌ای سیر می‌کنین... شما شهامت ندارین که دنیا رو اون‌جوری که هست ببینین... بهتره عینکتون رو بزنین... بابا می‌گفت: ـ آیا واقعاً لازمه؟

جای دیگه‌ای سیر می‌کنین... شما شهامت ندارین که دنیا رو اون‌جوری که هست ببینین... بهتره عینکتون رو بزنین...

وقتی بابا با من راجع به شریکش ریموند کاستراد حرف می‌زد، به او لقب «سریش» می‌داد. ـ کاترین کوچولوی من، امروز عصر نمی‌تونم بیام مدرسه دنبالت... باید تمام شب رو با «سریش» کار کنم.

نامه‌های مامان همیشه با این جملات تمام می‌شد: «کاترین با تمام وجودم می‌بوسمت. از ترف مامانت که همیشه به تو فکر می‌کنه.»

اوایل به هم‌کلاسی‌هایم که عینکی نبودند حسادت می‌کردم. همه‌چیز برای آن‌ها آسان بود. اما بعد از کمی فکر کردن به خودم گفتم که من نسبت به آن‌ها امتیازی دارم: زندگی در دو دنیای متفاوت، بسته به اینکه عینک بزنم یا نزنم.

اون فکر می‌کرد باید تو این محله زندگی کنه چون اینجا ایستگاه قطار داره، چون هروقت بخوای بری شرایطش مهیاست...

وقتی عینک نزنی، دیگران نگاه تو رو مه‌گرفته و دلنشین می‌بینن... و این چیزیه که بهش می‌گن جذابیت...

دنیای ورزش زندگی واقعی نبود، دنیایی بود که در آن، به جای آنکه به سادگی راه برویم، می‌پریدیم یا پاهایمان را به صورت ضربدری در هوا می‌چرخاندیم. بله، یک دنیای رویایی مثل دنیایی که من بدون عینکم می‌دیدم، مه‌آلود و لطیف.

عینکتون رو بزنید تا دنیا رو اون‌جوری که هست ببینید...

که من بی‌عینک می‌دیدم دیگر خشن نبود، بلکه شبیه بالش پری گنده و نرم بود که لپم را بهش فشار می‌دادم

دنیایی که من بی‌عینک می‌دیدم دیگر خشن نبود، بلکه شبیه بالش پری گنده و نرم بود که لپم را بهش فشار می‌دادم تا اینکه بالأخره خوابم می‌برد. بابا ازم پرسید: ـ کاترین داری دربارهٔ چی خیال‌بافی می‌کنی؟ بهتره عینکت رو بزنی. من به حرفش گوش دادم و دوباره همه‌چیز مثل قبل خشن و واضح شد. با عینکم دنیا را جوری که واقعاً هست می‌دیدم و دیگر نمی‌توانستم خیال‌بافی کنم.

دنیایی که من بی‌عینک می‌دیدم دیگر خشن نبود، بلکه شبیه بالش پری گنده و نرم بود که لپم را بهش فشار می‌دادم تا اینکه بالأخره خوابم می‌برد.

بدون عینک آدم‌ها و اشیا قالب درست‌وحسابی نداشتند، همه‌چیز تار بود و حتی صداها هم کمتر شنیده می‌شد. دنیایی که من بی‌عینک می‌دیدم دیگر خشن نبود، بلکه شبیه بالش پری گنده و نرم بود که لپم را بهش فشار می‌دادم تا اینکه بالأخره خوابم می‌برد.

می‌دونی کاترین کوچولوی من... برای اینکه زندگی‌ت بهتر بشه لزوماً به چیزهای زیادی نیاز نداری... واقعاً چیز زیادی لازم نیست... مسئله فقط محیط اطرافته و دور و بری‌هات

ما همان آدم‌ها مانده‌ایم همان‌طور که در گذشته بودیم و تا وقتی که زمانمان به‌سرآید به زندگی کردن ادامه می‌دهیم. و به این ترتیب همیشه دختربچه‌ای به نام کاترین سرتیتود وجود خواهد داشت که با پدرش در خیابان‌های منطقهٔ ده پاریس قدم می‌زند.

در آن دفتر آفتابگیر و سوت‌وکور ثبت‌احوال، کارمندی تنها حضور داشته است. او وقتی نام خانوادگی پیچیدهٔ پدرم را می‌نوشته نفس عمیقی کشیده و با حرکتی غیرارادی، یک دسته زنبور، پشه و جیرجیرک نامرئی را کنار زده انگار که این سزر، تسر، تیتس، تس‌های فامیلی پدرم وز وز صدها حشره را در اطرافش تداعی کرده است. او در حالی که پیشانی‌اش را با دستمال پاک می‌کرده به بابا گفته: ـ فامیلی شما عرق آدم رو درمی‌آره... موافقین ساده‌ترش کنیم؟ سِرتیتود خوبه؟

ما بالای جایی شبیه مغازه زندگی می‌کردیم که بابا هرشب ساعت ۷ کرکرهٔ آهنی‌اش را پایین می‌کشید.

بدون عینک آدم‌ها و اشیا قالب درست‌وحسابی نداشتند، همه‌چیز تار بود و حتی صداها هم کمتر شنیده می‌شد.