بریده‌هایی از کتاب فواید اختاپوس بودن

من همیشه همان جا منتظرشان هستم. همیشه. یعنی می‌گویم شاید هر شب شام نداشته باشیم، شاید مجبور باشند بلیت ناهار رایگان بگیرند و با همهٔ آن خجالتی که من هم توی کلاس اول داشتم دست‌وپنجه نرم کنند، اما من همیشه مراقبشان هستم. هر روز بعد از مدرسه آنجا هستم تا تحویلشان بگیرم.

منصفانه نیست که بچه‌هایی که همیشه توی همه‌چیز اول‌اند با آن‌هایی که این‌طوری نیستند، سر یک کلاس باشند.

اگر هم فکر کنم، وایکینگ‌های پرندهٔ عصبانی می‌آیند توی فکرم و با شمشیرهای چوبی‌شان می‌کوبند توی سرم و دادوفریاد می‌کنند: «تو ارزشش رو نداری!» آخر مت هیچ عیب و ایرادی ندارد. مثل بلیت رایگان تور دنیای دیزنی است. من اصلاً این‌جوری نیستم. شاید نهایتاً در حد یک ته‌بلیت استفاده‌شدهٔ اتوبوس باشم، درست همان اتوبوسی که بابام سوارش شد و ما را گذاشت و رفت. اصلاً من عین ته‌بلیتی هستم که ته اتوبوس افتاده و همه با چکمه‌های گلی از رویش رد شده‌اند.

اگر من هم می‌توانستم مثل سایلس دور خودم دیوار بکشم، زندگی‌ام خیلی راحت‌تر از این حرف‌ها می‌شد. یعنی می‌گویم که من هم با کسی توی کلاس حرف نمی‌زنم، ولی وقتی بچه‌ها سربه‌سرم می‌گذارند خیلی سخت است بهشان محل نگذارم

برایس از ته حلقش داد می‌زند: «تو مامان نیستی!» میمون‌های جیغ‌جیغو. میمون‌های لعنتی جیغ‌جیغو.

بهشان می‌گویم: «باید بیدار شین.» برایس غرغر می‌کند: «تو که مامان نیستی. مجبور نیستم حرفت رو گوش کنم.» آرورا تکرار می‌کند: «تو مامان نیستی!»

اصلاً دوست ندارم بیدارشان کنم. درست مثل این است که توی مسابقهٔ بخت‌آزمایی برندهٔ آرامش و سکوت شده باشی و بخواهی با دست خودت بلیتت را تکه‌پاره کنی و یک سطل پر از میمون‌های عصبانی و جیغ‌جیغو را خالی کنی روی سرت.

مامان توی آشپزخانه است. یواشکی می‌روم پیشش، ولی ازم تشکر نمی‌کند که عین قهرمان‌ها بچه‌ها را از جلوی دست و پا جمع کرده‌ام.

و وقتی ناراحتی، کسی نیست بهت بگوید گریه نکن

اگر قرار باشد کسی هر روز توی مدرسه احساس بدبختی کند، نباید تنها چیزی را که خوشحالش می‌کند ازش گرفت.