بریده‌هایی از کتاب فرزندان تاریکی؛ جلد اول

اگر آدمی شما را از ته دل دوست داشته باشد، می‌تواند اگر در خطر باشید، از کیلومترها دورتر صدایتان بزند.

دولت ما یه دولت مستبده و دولت‌های مستبد هیچ‌وقت از حقیقت خوششون نمی‌اومده.»

«خب که چی؟ اونجا که برسیم دیگه برام مهم نیست کی به کی زنگ می‌زنه. به درَک، اصلاً شاید خودم به پلیس جمعیت زنگ بزنم. با جمعیت هزارنفری هیچ‌کاری نمی‌کنن؛ به‌خصوص حالا که خیلی از ما با مقامات دولت نسبت داریم. مجبورشون می‌کنیم به حرفمون گوش بدن. ما یه انقلابیم!»

«دولت فقیر نگه داشتن مردم رو توجیه می‌کنه و می‌گه آدم‌ها اگه درست روی مرز زندگی و مرگ باشن، سخت‌تر کار می‌کنن. البته که دولت تمام تلاشش رو می‌کنه که بیشتر مردم ـ اون‌هایی که همکاری می‌کنن ـ زنده بمونن.

«امیدواری به هیچ دردی نمی‌خوره! عمل، تنها چیزیه که به کار می‌آد.»

هیچ وقت به ذهن لوک نرسیده بود که آشنا شدن با شخصی دیگر باعث می‌شود نگرانی یک نفر دیگر هم به آدم اضافه شود.

گاهی دولت را شبیه به یک آدم چاق بدجنس گنده، با قدی دوسه‌برابر یک مرد عادی تجسم می‌کرد که دور می‌زد و سرِ مردم داد می‌کشید: «ممنوع!» و «دست نگه دارید!» شاید به‌خاطر حرف‌های پدرومادر و برادرهای بزرگ‌ترش بود که می‌گفتند: «دولت اجازه نمی‌ده دوباره اونجا ذرت بکاریم»؛ «دولت قیمت‌ها رو پایین نگه می‌داره»؛ «دولت از این محصول خوشش نمی‌آد.»

من الان و شاید فردا قدرت دارم، هفتهٔ دیگه؟؟؟؟ سال دیگه؟؟؟؟؟ از این دولتی که داریم هیچ‌چیزی بعید نیست. یک روز مخلص عزیزکرده‌ای و روز بعد، عنصر نامطلوب. خدا می‌دونه. هیچ تضمینی نیست.

«جلوی جن رو بگیرم؟ مثل این می‌مونه بخوام جلوی خورشید رو بگیرم.»

«امیدواری به هیچ دردی نمی‌خوره! عمل، تنها چیزیه که به کار می‌آد.»