بریده‌هایی از کتاب افلاطون و پلاتیپوس به کافه‌ می روند

حکایت یکی از همکاران که هر روز صبح از خانه‌اش بیرون می‌آمد، مقابل در می‌ایستاد و رو به آسمان می‌گفت: «خداوند این خانه را از شر ببر حفظ کند» و دوباره به خانه‌اش بازمی‌گشت. این اتفاق آن‌قدر تکرار شد که روزی به او گفتیم: «چه می‌گویی؟! در فاصلهٔ دوهزار کیلومتری اینجا که هیچ ببری وجود ندارد!» جواب داد: «می‌بینید! از دعاهای من است!»

اگر شخصی سعی در باختن داشته باشد و پیروز شود، چه‌کاری انجام داده است؟

«پدربزرگم دقیق می‌داند که در چه سالی، چه روزی و چه ساعتی خواهد مُرد.» «عجب، پدربزرگت چه روح والایی دارد. چگونه آن را دریافته؟» «قاضی به او گفته است.»

یهودیت (حدود سدهٔ سیزدهم پیش از میلاد) آنچه را برایت نفرت‌انگیز است، بر همسایه‌ات روا مدار. تورات در همین جمله خلاصه می‌شود. مابقی‌اش تفسیر این جمله است. آن را بیاموز.

مشهور است که سن آگوستین جوان نیز که سرشار از شهوت بود، مذاکره‌ای مشابه را با خدا داشت. هنگامی‌که فریاد زد: «پروردگارا! به من پاکدامنی عطا فرما، اما نه اکنون!»

موسی درحالی‌که الواح ده فرمان را در دست دارد، کشان‌کشان از کوه سینا پایین می‌آید و خطاب به جمعیت فریاد می‌زند: «خبرهای خوب و خبرهای بدی دارم. خبر خوب این است که فرمان‌های خداوند را به عدد ده کاهش دادم و خبر بد این است که زنا هنوز جزو محرّمات است.»

مفهوم ازلْ متخصصان علوم ماوراءالطبیعه را تا ابد درگیر خود ساخته است. البته برای افرادی که در این علم تخصصی ندارند چندان اهمیتی ندارد. دو گاو در طویله‌ای ایستاده بودند. یکی‌شان رو به دیگری کرد و گفت: «هرچند عدد پی معادل ۳.۱۴۱۵۹۲۶۵۳۵۸۹۷۹ است درواقع تا بی‌نهایت ادامه دارد.» گاو دومی رو به اولی کرد و گفت: «ماااا.»

هندوئیسم (حدود سدهٔ سیزدهم پیش از میلاد) آنچه را دوست نداری با تو انجام دهند با دیگران انجام نده... تمام درمه در این اصل خلاصه است. آن را آویزهٔ گوش کن.

جی. کی. چسترتون می‌گوید: «کلمهٔ [خوب] معانی زیادی دارد. مثلاً اگر مردی از فاصلهٔ پانصدمتری به مادرش شلیک کند باید شلیک او را خوب توصیف کرد، اما لزوماً نباید او را آدم خوبی دانست.»

دسته‌بندی خوب و بد در حوزهٔ فلسفهٔ اخلاق می‌گنجد و حوزه‌ای است که کشیشان، حکیمان و والدین را به خود مشغول کرده است. متأسفانه تنها اشتغال فرزندان و فلاسفه این است که از کشیشان، حکیمان و والدین بپرسند: «چرا؟»