بریده‌هایی از کتاب زنی در کیمونوی سفید

در دوران جنگ، قبل از آن و بعد از تصرف ژاپن تقریباً بیش از ده‌هزار نوزاد از سربازان آمریکایی و دختران ژاپنی متولد شدند.

دلم می‌خواست بتوانم حرف آدم‌ها را از سکوتشان بخوانم.

‌«بسیاری از آدم‌ها شانس می‌آورند، اما تعداد اندکی از آنها سعادتمند می‌شوند.»‌

آیا این کلمات حقیقت داشتند؟ در خاطرات گم می‌شوند. در عشق، در خواب بی‌رؤیا. ترجیح می‌دهم کور باشم تا ناامید.

کلمهٔ تجاوز در همهٔ زبان‌ها بار معنایی سنگینی دارد. سخت و سنگین تلفظ می‌شود، اما جدای از زشت بودن هر کلمه‌ای داستانی بس بزرگ‌تر پشت خود دارد.

در زندگی، عاقل بهشت خود را می‌سازد و دیوانه از جهنم شکایت می‌کند، اما من فکر می‌کنم جهنم و بهشت هر دو گریزناپذیر و البته موقتی هستند. بهشت جایی نیست که قرار باشد در آینده روحت آنجا آرام گیرد. بهشت آنجایی است که سعادت امروزت را پیدا می‌کنی و همچنین بر درهای جهنم قفلی نیست که روزی آن را برایت بگشایند، جهنم درد و رنجی است که در همین زندگی متحمل می‌شویم.

‌«برخی افراد ماهی می‌گیرند و برخی دیگر فقط آب را به تلاطم می‌اندازند.»‌

زمان هرگز برای کسی تبعیض قائل نمی‌شود. اهمیتی نمی‌دهد که ما شاد هستیم یا غمگین. نه از سرعت خود می‌کاهد نه به آن می‌افزاید. زمان ماهیتی خطی است که حتی در اوج درد و اندوه نیز روی خطی مستقیم حرکت می‌کند.

«نگرانی، روی چیزهای کوچک سایه‌های بزرگ می‌اندازد.»

‌«انتخاب مسیر درست یعنی سرنوشت. انتخاب مسیر غلط نیز سرنوشت است. پس باید عشق خود را انتخاب کنی و آماده باشی که به انتخاب خود عشق بورزی.‌»

چسبی می‌خواهم که تکه‌خرده‌های شکستهٔ وجودم را ترمیم کند.

زنی در کیمونوی سفید وصیت‌نامه‌ای زیبا در مدح امید است، حتی زمانی که الزامات فرهنگی و انتظارات خانوادگی عرصه را بر انسان بسیار تنگ می‌کنند.

زمان هرگز برای کسی تبعیض قائل نمی‌شود. اهمیتی نمی‌دهد که ما شاد هستیم یا غمگین. نه از سرعت خود می‌کاهد نه به آن می‌افزاید. زمان ماهیتی خطی است که حتی در اوج درد و اندوه نیز روی خطی مستقیم حرکت می‌کند.

‌«حقیقت چیست؟ جز داستانی که ما به خودمان می‌گوییم؟»‌

مادربزرگ همیشه می‌گفت: «زندگی چه با غم چه با شادی می‌گذرد.»

‌«انتخاب مسیر درست یعنی سرنوشت. انتخاب مسیر غلط نیز سرنوشت است. پس باید عشق خود را انتخاب کنی و آماده باشی که به انتخاب خود عشق بورزی.‌»

ریسمان قرمز سرنوشت یک اعتقاد قدیمی در شرق آسیاست. چنین گفته می‌شود که آسمان ریسمان قرمزی به دور انگشتان کسانی که تقدیرشان به هم گره خورده است می‌بندد. این نخ نامرئی دو نفری را که بدون در نظر گرفتن زمان، مکان، یا شرایط باید بر سر راه هم قرار گیرند، به هم وصل می‌کند. شاید این ریسمان کشیده شود یا در هم بپیچد، اما هرگز پاره نمی‌شود. ریسمان ما را دنبال کن تا من را که در خانهٔ کاهگلی کوچکمان منتظرت هستم، پیدا کنی.

‌«برای درک مسیر، باید هم از مبدأ هم از مقصد خود آگاه باشی.»‌

زندگی با عشق زیباست. زندگی برای عشق ابلهانه است. زندگی توأم با حسرت عشق طاقت‌فرساست.

در دوران جنگ، قبل از آن و بعد از تصرف ژاپن تقریباً بیش از ده‌هزار نوزاد از سربازان آمریکایی و دختران ژاپنی متولد شدند. از این ده‌هزار نوزاد، بیش از هفتصد تن از آنها به یتیم‌خانهٔ الیزابت ساندرز سپرده شدند. یتیم‌خانه‌ای در شهر اویسوی ژاپن که در سال ۱۹۴۸ میکی ساوادا، وارث میتسوبیشی، فقط مخصوص کودکان دورگهٔ رهاشده تأسیس کرده بود.