بریده‌هایی از کتاب کتاب فروشی کوچک بروکن ویل

«هیچ‌وقت براساس قانون آدم‌های ابله زندگی نکن. چون اونا تو رو تا سطح خودشون پایین می‌کشن، اونا برنده می‌شن، و این وسط، پوستِ تو کنده می‌شه.»

آدم‌ها را برای چیزهایی که دست خودشان نبود قضاوت نمی‌کرد. به اندازهٔ کافی گناه عمدی وجود داشت تا به آنها بپردازد.

می‌دانم بعضی‌ها هنوز با شک و تردید به تبعیض نژادی به عنوان یک مشکل بزرگ نگاه می‌کنند، اما اگر از من بپرسی فقط آدم‌های میانسال این‌طور فکر می‌کنند؛ آنهایی که فکر می‌کنند دنیا خودبه‌خود بهتر می‌شود چون آنها حالا به اندازه‌ای بزرگ هستند که آن را شکل دهند، و این در حالی است که هیچ کدامشان کمترین کمکی به بهتر شدنش نمی‌کنند. این مسئله یکی از معدود مسائلی است که هنوز هم مرا عصبانی می‌کند.

درحالی‌که هم‌کلاسی‌هایش ممکن بود خودشان را گرفتار در یک دبیرستان قدیمی و ملال‌آور در هانینگ احساس کنند؛ سارا گیشایی در ژاپن بود؛ همراه آخرین ملکهٔ چیندر اتاق‌های بسته و خفهٔ شهرِ ممنوعه قدم زده بود؛ همراه آن شرلی و دوستانش در گرین گیبلز بزرگ شده بود؛ بیش از آنچه سزاوارش بود قتل و جنایت از سر گذرانده بود؛ بارها و بارها عشق ورزیده و عشقش را از دست داده بود.

سارا حدس می‌زد اکثر آدم‌هایی که به او فکر می‌کردند اعتقاد داشتند که کتاب‌ها برای او وسیله‌ای بودند برای پنهان شدن از زندگی. و شاید اشتباه نمی‌کردند. سارا از همان اوایل دبیرستان متوجه شده بود که اگر پشت کتابی پنهان شود، کمتر توجه آدم‌ها را جلب می‌کند.

چطور ممکن بود هزاران کیلومتر سفر کنی و وقتی برسی هنوز هم همان آدم سابق باشی؟ نمی‌توانست این مسئله را درک کند.