بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

فکر می‌کنم هرکی که می‌تونه بهت کمک کنه تا راهت رو به جلو پیدا کنی، آدم خوبی برای نگه‌داشتن توی زندگی‌ت

با صدای آرام می‌گوید: «امیدوارم چرت‌وپرت نباشه. امیدوارم چیز بهتری پیش رو باشه که بشه باورش داشت.»

سرش را بالا می‌آورد و به من نگاه می‌کند و بالأخره می‌توانم ببینم قدرت چشم‌هایش از چیست؛ این درد از دست دادن است که در عمق عسلی چشم‌هایش مدفون شده است. دردی آشنا دور عنبیه‌هایش حلقه زده است. این درد را می‌شناسم. حس می‌کنم، در آینه نگاه می‌کنم.

سام آهی می‌کشد و به نظر آخرین ذرهٔ عصبانیتش از بین می‌رود. بطری را کج می‌کند و بیشتر در لیوانش می‌ریزد و می‌گوید: «خوشحالم که تو رو هم از دست ندادیم، حتی اگه گند باشی.»

آن را از او می‌گیرم و به دستخطش نگاه می‌کنم. انتظار دارم که اسم قلمبه‌سلمبهٔ داروها را ببینم، اما در عوض نوشته است: آروم باش. این‌ها واقعی نیست. عالی‌ست. می‌گوید: «کایل!» دوباره سرم را بالا می‌آورم و با نگاه خیره و جدی‌اش روبه‌رو می‌شوم؛ «چیزهایی که می‌بینی واقعی نیستن، خب؟ هروقت آماده باشی کم‌کم ناپدید می‌شن. قول می‌دم، اما فعلاً، وقتی پیش میان، از اون نسخه استفاده کن. بخونش، حفظش کن و باورش کن.»

حرفش را باور ندارم، اما حداقل جوری نگاهم نمی‌کند که انگار دیوانه یا سزاوار ترحمم، این خودش یک تسکین است. به نظرم همین گفتن به او کمکم می‌کند که دوباره کنترل تنفسم را به دست بگیرم.

زمانی به من می‌گفتند افسانه‌ها را باور نداشته باشم. به من می‌گفتند که فقط رؤیاپردازها سرشان را در ابرها می‌کنند و چشم‌های‌شان را به ستاره‌ها می‌دوزند. به من می‌گفتند که عشق واقعی فقط در کتاب و فیلم است، که زندگی به من می‌آموزد که هیچ‌یک از این چیزها در دنیای واقعی وجود ندارد. کاملاً اشتباه می‌کردند. باور من به افسانه‌ها و عشق واقعی من را سرپا نگه می‌دارد؛ من را در دنیایی زنده نگه می‌دارد که همیشه پذیرای رؤیاپردازها نیست و درحالی‌که پاهایم همیشه روی زمین است، نگاهم همیشه به آسمان بالا و دنیای فرای آن است.

این خیال‌ها، این تصورها به اندازهٔ چمن‌های سبز، آسمان آبی و هوایی که تنفس می‌کنیم برای من واقعی هستند.

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

باید بذاری آدم‌ها خودشون باشن، می‌فهمی؟ همون‌طور که تو باید خودت باشی.

طوری اسمم را گفت که انگار قبلاً هزار بار آن را گفته است، انگار من را می‌شناسد. انگار... همین الانش هم من را دوست دارد، چون اگر واقعاً نمی‌خواهد دوستم داشته باشد پس چطور می‌تواند بگوید دوستم نخواهد داشت؟

من دفترچهٔ خاطرات صورتی‌اش را یواشکی از کوله‌پشتی‌اش برداشتم و روی سه صفحهٔ سفید اول آن نوشتم «من ♥ تو».

همیشه به پیش، عقب هرگز

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

در حال حاضر فقط یک نفر هست که می‌خواهم ببینمش.

«پس واقعاً فکر می‌کنین من دیوونه‌م.» خم می‌شود و مستقیم به چشم‌هایم نگاه می‌کند. می‌گوید: «فکر می‌کنم غمگینی. تو چیزهای زیادی رو پشت سر گذاشتی.»

برکه‌های تاریک چشم‌هایش، عمیق و بی‌دفاع است.

«امیدوارم چرت‌وپرت نباشه. امیدوارم چیز بهتری پیش رو باشه که بشه باورش داشت.»

«دوستت دارم کایل لافرتی! همیشه دوستت دارم. قصهٔ ما تا ابد ادامه داره.»

بین‌مان فقط یک نفس فاصله است. او این فاصله را از میان برمی‌دارد؟ این به او بستگی دارد.