بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

«نمی‌تونم باور کنم، ولی تک‌تک روزهایی که از خواب بیدار می‌شم و تو نیستی باهاش روبه‌رو می‌شم.»

هر بخشش یک زخم تازه از خیانت است.

هر بار یه قدم، همیشه به پیش، عقب هرگز.

«تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.

هر بار یه قدم، همیشه به پیش، عقب هرگز.

تو باید بری جلو. توی گذشته نمون.

«همیشه به پیش، عقب هرگز.

«تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.»

برای هرکسی که یکی مثل مارلی دارد: هرگز رهایش نکن.

«مغز ما یه ماشین خارق‌العاده‌س. هر کاری برای محافظت از ما در مقابل درد می‌کنه، چه درد جسمی و چه عاطفی. مغز تو هیچ مشکلی نداره که با گذشت زمان خوب نشه. متوجه شدی؟»

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

تو جوری من رو درک کردی که هیچ کس دیگه‌ای نکرده بود. تو مهربونی، شنوندهٔ خیلی خوبی هستی و خیلی خیلی قوی هستی. به نظر من قصه‌هات تا این حد فوق‌العاده هستن، چون تو معنی از دست دادن رو می‌دونی. معنی عشق رو می‌دونی. می‌دونی معنی احساس چیه.»

اون می‌دونست که مرد مراقبشه، روش می‌تابه و راهش رو توی جنگل تاریکِ تاریک روشن می‌کنه و هر چندوقت یک‌بار، توی انعکاس آب می‌تونست صورت مرد رو ببینه که اونجا توی ماه، به دختر لبخند می‌زنه.

او همین الان هم من را تحت فشار نمی‌گذارد که بهتر شوم. احساس یا کارهایم را قضاوت نمی‌کند. او فقط به من اجازه می‌دهد آن را حس کنم.

کمی احساس ضعف می‌کنم، انگار به کیم خیانت کرده‌ام تا خودم حس بهتری داشته باشم، اما احساس گناه مثل قبل به سمتم هجوم نمی‌آورد. کلافه‌ام، غلت می‌زنم. نمی‌دانم چه کاری درست است. دیگر هیچ‌چیز نمی‌دانم.

تا آن لحظه تمام یادگارهای کیم را پیش خودم نگه داشته بودم، اما حرف‌زدن دربارهٔ آن با مارلی به نوعی باعث شد خاطره‌ها کمتر آزاردهنده باشند.

«شکوفه‌های گیلاس؟ یعنی آغازِ دوباره، یک شروع جدید.»

مامان همیشه کنارم بوده است.

می‌گوید: «هنوز هم دارم این کار رو می‌کنم، هر بار یه قدم، همیشه به پیش، عقب هرگز. درست همون کاری که تو باید بکنی.» نگاهش جدی می‌شود. جدی‌تر از آنچه تابه‌حال دیده‌ام. دستش را جلو می‌آورد و من را در آغوش می‌کشد. صورتش روی گردنم است، به‌سختی می‌توانم زمزمه‌اش را بشنوم: «باید برای برگشتن بجنگی.» همیشه به پیش، عقب هرگز.

برای هرکسی که یکی مثل مارلی دارد: هرگز رهایش نکن. ـ میکی داتری