بریده‌هایی از کتاب ساشاژان

وقتی حرفی برای گفتن نداری، سکوت کن!

برای تمام داشته‌های خود سپاسگزار باشیم اما به آن‌ها دل نبندیم. داشته‌های ما و تمام عالم، وسایلی هستند برای گذر و رسیدن به «خود».

باورجمعی در بین انسان‌ها پایگاه محکمی برای خود ساخته که تمام تفکرات و خلاقیت‌های انسان‌ها را تحت تأثیر خود قرار داده و انسان‌ها را به تبعیت از همدیگر به جای فکر آزاد، وادار می‌سازد.

نقاشی، بزرگ‌ترین علاقه ساشاژان بود. نقاشی‌های او شبیه هیچ چیز نبودند. او افکارش را ترسیم می‌کرد و افکار او همیشه بکر بودند!

(زمانی که پرتو انوارِ «منِ حقیقی»، «منِ توهمی» را برانگیزد تا «منِ واقعی» را خلق کند و این سه در انطباق با هم قرار گیرند، انسان مبعوث می‌شود! ........

ـ برای رسیدن به اصل وجود، باید این پذیرندگی به مرحله «رضا» برسه. یعنی تو به هر چی که سر راهت میاد راضی باشی. به هر اتفاقی که برات می‌افته در کمال رضایت نگاه کنی، یعنی دیگه خواستِ تو وجود نداشته باشه. یعنی در کمال تسلیمی در این دنیا زندگی کنی.

ـ بگذار به شکل جفت و همسرانی عاشق در جریان عشق الهی جاری باشیم و از اتحادمان، جریان نوری از آسمان تا زمین کشیده شود! ـ بگذار «خدمتگزار روح الهی بودن»، سرلوحه اموراتمان گردد...

همه روزی می‌میرند. از دیدن مردگان هراس نکنیم. آن‌ها بخشی از ارواحی هستند که لباس جسمانی خود را ترک کرده‌اند. ما نیز روزی جسممان را ترک خواهیم کرد. به مرگ فکر کنیم! گاه به ملاقات مردگان در گورستان برویم. غرور زندگی ما را از فکر مرگ باز می‌دارد. مرگ، پایان نیست. ما در روح خود ادامه خواهیم داشت.

باید روح الهی رو در وجود خود و دیگران دید و دانست که همه از یک جوهر نشأت گرفته‌اند و همه باید درس‌هایی رو تجربه کنند که در مجاورت هم اتفاق می‌افته.

شکر می‌کنیم تو را که در پرتو ارادهٔ الهی‌ات، مقررکردی دو گونه بودن را در وجود مخلوق و آن چنان خواستی که در هر قطب، نوعی نیروی خاص نهفته باشد، پس جدا ساختی آن را به دو جسم مؤنث و مذکر و قرارشان دادی در عالم اَشکال و نمودی همه اسرار را در پردهٔ تفکر، تا دریابند که خواست تو از وصل ایشان، همانا امتزاج است نه شهوات جنسی.