بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

این‌که مجبور نباشید در مورد همه‌چیز و همه‌کس اظهارنظر کنید، حس آزادی خیلی خوبی دارد. اصلاً نیاز نیست نگران این باشید که بی‌نظری شما به عنوان ضعف فکری‌تان تلقی شود. چون این گونه نیست و نشانهٔ هوش شماست. بی‌نظری یک دارایی ارزشمند است. آن‌چه دنیا را احاطه کرده نه سرریز اطلاعات، که انبوه نظرات ماست.

فقط کسی که در برابر شکستن از درون یا بیرون مقاومت می‌کند می‌تواند به هدفش برسد. کسی که هرگز تسلیم نمی‌شود، قدر اراده‌اش را می‌داند؛ بی‌اعتنا به این‌که راه گریز چه‌قدر باریک باشد

بهتر است بین معنا و لذت مسیرتان را مدام عوض کنید. بنابراین اگر بخش کوچکی از جهان را نجات داده باشید، به نظر من لیاقت سر کشیدن یک نوشیدنی را دارید.

«در طول زندگی چیزهایی به سمت شما پرت می‌شود و بعضی چیزها به شما اصابت می‌کند. قرار نیست زندگی لطیف باشد.»

گاهی وقت‌ها مسیر رسیدن به یک زندگی خوب به معنای انتخاب اهداف قابل‌دست‌یابی و تعدیل کردن سطح توقعات است. چیزی که اهمیت دارد این است که بدانید به کجا می‌روید، نه این‌که خیلی سریع به همان جای قدیمی برگردید.

بدون اهداف شخصی از زندگی خوب خبری نخواهد بود.

ایرادی ندارد که هدف‌های بزرگ داشته باشید اما به شرطی که ارتباط‌تان با آن‌ها صحیح و با فاصله‌ای مناسب باشد

پشتکار، ثبات و دوراندیشی فضیلت‌های بسیار ارزشمندی هستند که هنوز که هنوز است مورد کم‌توجهی قرار می‌گیرند. ما باید شروع به پرورش دادن این خصلت‌ها بکنیم. به قول چارلی مانگر: «لازم نیست که حتماً خارق‌العاده باشید. کافی است کمی نسبت به میانگین زیرک‌تر باشید، البته در طول یک مدت خیلی‌خیلی طولانی.»

از مشغله‌های بی‌مورد بکاهید و ثبات عمل‌تان را بیشتر کنید. به‌محض آن‌که دایرهٔ شایستگی (فصل ۱۴) خود را پیدا کردید، تا جایی که می‌توانید به آن مقید بمانید.

«برای آموختن هر چیز ارزشمندی، زمان زیادی باید صرف کنید.»

«دایرهٔ شایستگی‌تان را بشناسید و به آن پای‌بند بمانید. اندازهٔ این دایره اهمیت زیادی ندارد. اما شناختن مرزهای آن بسیار حیاتی است.»

به‌محض برآورده شدن نیازهای اولیه، افزایش تدریجی درآمد هیچ تأثیری بر میزان رضایت نمی‌گذارد.

«همهٔ آن‌هایی که شما را به خودشان فرامی‌خوانند، شما را از خودتان بازمی‌دارند.»

ما برای دلیل‌های‌مان بیشتر از زمان ارزش قایل‌ایم و این یک خطا در فرآیند استدلال است. چرا که تعداد دلایل نامحدود است ولی زمان، بی‌تردید محدودیت دارد.

توصیه می‌کنم که این نکته را از آیزنهاور بپذیرید و یک «خودِ دوم» برای خودتان بسازید. روراست بودن را به پای‌بند ماندن به قول‌ها و رفتار کردن مطابق با اصول اخلاقی‌تان محدود کنید. مابقی آن به کسی ربطی ندارد.

احساسات‌تان اعتماد نکنید. وقتی در حال خوردن همبرگر هستید، اشاره به محتویات آن ساندویچ برای‌تان راحت‌تر است تا احساسی که از خوردن آن دارید. پس احساس دیگران را بسیار جدی بگیرید، اما احساس خودتان را نه. اجازه بدهید در وجودتان به این‌طرف و آن‌طرف پرواز کنند. هر چه باشد، آن‌ها می‌آیند و می‌روند، دقیقاً هر طور که دل‌شان بخواهد.

مادامی که خودتان را از شر ریسک‌های نامطلوب حفظ کنید، ریسک‌های مطلوب خودشان را نشان خواهند داد.

یک قانون اصلی زندگی خوب به این شرح است: اگر چیزی واقعاً به شما کمک نمی‌کند، بدون آن هم به مشکل نخواهید خورد. این نکته دربارهٔ تکنولوژی به طور مضاعف صدق می‌کند. دفعهٔ بعد به جای این‌که سراغ نزدیک‌ترین گجت بروید، سعی کنید مغزتان را به کار بیندازید.

«اگر تکلیف واقعیت را روشن نکنید، واقعیت تکلیف شما را روشن خواهد کرد». بنابراین واقعیت را بپذیرید. بی‌قیدوشرط هم بپذیرید. به‌خصوص آن قسمت‌هایی را که دوست‌شان ندارید. شاید در لحظهٔ اول دردناک باشد، ولی این کار باید انجام شود. در آینده ارزش خود را نشان خواهد داد.

پذیرش بی‌قیدوشرط و تفکر جعبه‌سیاهی به‌خودی‌خود کافی نیستند. باید اشکالات خود را اصلاح کنید، آن هم به شکلی که در آینده دوباره رخ ندهند.