بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

بدون تردید دنیا پُر از بی‌ثباتی و اتفاقات تصادفی است و هرازگاهی زندگی شما هم زیرورو خواهد شد. خوشبختی را در موقعیت حرفه‌ای، ماشین‌های گران‌قیمت، حساب بانکی یا موفقیت‌های اجتماعی پیدا نخواهید کرد. هر کدام از این‌ها ممکن است در کسری از ثانیه از شما گرفته شود، همان‌طور که برای بوئتیوس اتفاق افتاد. خوشبختی را تنها در قلعهٔ ذهنی‌تان می‌توانید پیدا کنید.

نکتهٔ جالب دربارهٔ حسادت این است: هر چه بیشتر خودمان را با دیگران مقایسه کنیم، حسادت بیشتر ما را تهدید خواهد کرد. مهم‌تر از همه این‌که ما به کسانی حسادت می‌کنیم که به لحاظ سن، شغل، محیط و سبک زندگی شبیه ما هستند.

طول زندگی چیزهایی به سمت شما پرت می‌شود و بعضی چیزها به شما اصابت می‌کند. قرار نیست زندگی لطیف باشد.» چه سودی در ناراحت بودن به خاطر این‌که زمانی در گذشته ناراحت بوده‌اید هست؟ اگر می‌توانید برای تسکین مشکلات فعلی‌تان کاری کنید، حتماً انجامش دهید. اما اگر نمی‌توانید، با آن کنار بیایید. شکایت کردن از زندگی وقت تلف کردن است

گرفتار نشدن در منجلاب ترحم نسبت به خود، قاعدهٔ طلایی برای سلامت روانی است. این اصل را بپذیرید که زندگی شما و هیچ‌کس دیگری بی‌نقص نیست.

بنابراین توصیه می‌شود که در زندگی هدف داشته باشید. اما کماکان ممکن است با دو مشکل مواجه شوید. «اگر می‌خواهید دوران بزرگ‌سالی‌تان توأم با نارضایتی باشد کافی است اهدافی را انتخاب کنید که دست‌یابی به آن‌ها فوق‌العاده دشوار است.» این نظر دنیل کانمن است. به عبارت دیگر شما باید از واقع‌بینانه بودن اهداف‌تان اطمینان حاصل کنید. اگر قدکوتاه و چاق هستید و آرزوی ستارهٔ بسکتبال شدن را دارید، از همین قدم اول خودتان را به دردسر انداخته‌اید

«از قرار گرفتن در موقعیت‌هایی که در آن مجبور به ایجاد تغییر در سایرین هستید، بپرهیزید.

اگر سیاست‌مدار یا یک چهرهٔ مشهور نیستید و از طریق تبلیغات پول درنمی‌آورید، دیگر نگران وجهه‌تان نباشید. بی‌خیالِ لایک زدن و لایک شدن بشوید. اسم‌تان را در گوگل جست‌وجو نکنید و در حسرت شهرت نباشید. در عوض سعی کنید کار به‌دردبخوری انجام دهید. طوری زندگی کنید که بتوانید کماکان در آینه نگاه کنید. بافِت می‌گوید: «اگر کاری انجام دهم که دیگران از آن خوش‌شان نیاید اما خودم حس خوبی نسبت به آن داشته باشم، خوشحالم.

اگر تمام فکروذکر شما این باشد که دنیا درباره‌ی‌تان چه فکر خواهد کرد و در همین حال، نحوهٔ رفتار واقعی خودتان را فراموش کنید، تنها یک کارنامهٔ بیرونی روی دست‌تان باقی خواهد ماند.»

همان‌طور که خودتان می‌توانید ببینید، اگر دنبال زندگی خوب هستید، توصیه می‌شود که بااحتیاط خرید کنید. اما دسته‌ای از «کالاها» وجود دارند که توهم تمرکز نمی‌تواند چیزی از لذت آن‌ها کم کند: تجربه‌ها. وقتی یک اتفاق لذت‌بخش را تجربه می‌کنید، هم در قلب هم در ذهن‌تان آن را حس می‌کنید. پس سعی کنید بیشتر روی تجربه‌ها سرمایه‌گذاری کنید تا اشیای فیزیکی.

اساساً اما این پیام به قوت خود باقی است: به احساسات‌تان اعتماد نکنید. وقتی در حال خوردن همبرگر هستید، اشاره به محتویات آن ساندویچ برای‌تان راحت‌تر است تا احساسی که از خوردن آن دارید. پس احساس دیگران را بسیار جدی بگیرید، اما احساس خودتان را نه. اجازه بدهید در وجودتان به این‌طرف و آن‌طرف پرواز کنند. هر چه باشد، آن‌ها می‌آیند و می‌روند، دقیقاً هر طور که دل‌شان بخواهد.

تواضع این روزها از مد افتاده و ما هیچ‌چیزی را بیشتر از خودنمایی در شبکه‌های اجتماعی دوست نداریم. خودتان را مهار کنید. منظورم تواضع کاذب نیست، بلکه فروتنی واقعی. نکته این‌جاست که کسانی که مدام خودشان را تحسین می‌کنند؛ حتا اگر این کار را در خفا انجام دهند، دچار توهم شده‌اند. غرور، نه‌تنها بی‌فایده است بلکه از اساس نیز بی‌مورد است

همهٔ آن‌چه که به آن افتخار می‌کنید، حاصل اراده‌ای است که به واسطهٔ برایند ژن‌ها و محیط اطراف‌تان به شما رسیده است. خب با در نظر گرفتن همهٔ این‌ها چه بخشی از موفقیت‌تان را به دستاوردهای خودتان نسبت می‌دهید؟ درست است. پاسخ منطقی صفر درصد است. موفقیت شما ریشه در عواملی دارد که شما به هیچ عنوان اختیاری روی آن‌ها ندارید. در واقع موفقیت‌های‌تان را «به دست نیاورده‌اید

این‌که بخش مهمی از یک زندگی خوب بیشتر از این‌که در گرو تلاش برای رسیدن به سعادت مطلق باشد، به دوری جستن از حماقت، بی‌فکری و گرایش‌های عامه‌پسند است. آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید.

زندگی خوب را فقط جایی پیدا می‌کنید که بقیهٔ مردم در حال جنگ بر سر آن نباشند.

حقیقت این است که شما با یک تنظیم ابتدایی شروع می‌کنید و بعد از آن باید مدام آن را اصلاح کنید. هر چه دنیا پیچیده‌تر باشد، نقطهٔ شروع شما کم‌اهمیت‌تر می‌شود. پس در زندگی شخصی یا کاری تمام منابع‌تان را برای رسیدن به یک تنظیم ابتدایی بی‌نقص هزینه نکنید.

تصحیح‌پذیری، زیر بنای هر دموکراسی کارآمد است. مسئله به قدرت رساندن مرد یا زن شایسته (همان تنظیم ابتدایی) نیست، مسئله از روی کار برداشتن مرد نامناسب یا زن نامناسب بدون خون‌ریزی است. دموکراسی سازوکاری برای اصلاح در درون خود دارد و تنها نوعی از حکومت است که چنین خصوصیتی را داراست.

«برنامه هیچ ارزشی ندارد. برنامه‌ریزی مهم‌ترین چیز است.» مسئله داشتن یک برنامهٔ ثابت نیست. بلکه این برنامه‌ریزی مجدد و مکرر است که اهمیت دارد؛ یعنی یک فرآیند پیوسته.

باور من این است که اگر غیرمنصفانه بودن دنیا را به عنوان یک حقیقت قبول کنید و در مقابل آن محکم باشید، زندگی بهتری خواهید داشت. اگر چنین کاری بکنید، در طول مسیر ناامیدی‌های زیادی را از خودتان دور خواهید کرد.

پس دفعهٔ بعدی که می‌خواهید تصمیم مهمی بگیرید به‌دقت روی آن تأمل کنید، اما فقط تا مرز نقطهٔ حداکثر تأمل. غافل‌گیر خواهید شد از این‌که چه‌قدر زود به نقطهٔ حداکثر تأمل می‌رسید. به‌محض رسیدن، چراغ‌قوهٔ خود را خاموش و نورافکن را روشن کنید

آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید.