بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

خلبان سولن برگر،‌ بعد از فرود اضطراری خارق‌العاده‌اش بر روی رودخانهٔ هادسون، نوشت: «هر چه که ما در هوانوردی می‌دانیم،‌ هر قانونی که در کتاب قانون نوشته شده، هر دستورالعملی که داریم، همه را به خاطر این می‌دانیم که گروهی در جایی جان باخته‌اند.»

وقتی که روی یک مسئله میثاق می‌بندید، دیگر نیازی نیست هربار که وادار به گرفتن یک تصمیم شدید، مزایا و معایب آن را سبک‌سنگین کنید. تصمیم‌تان از قبل گرفته شده و انرژی ذهنی شما به هدر نمی‌رود.

زندگی موهبتی است که خداوند نصیب‌مان کرده و تا زنده‌ایم و نفس می‌کشیم، سهم هر انسانی‌ست که از مواهب آن بهره‌مند باشد.

وقت آن رسیده که دست از ستایش همه‌فن‌حریف بودن برداریم. اکنون ده هزار سال است که تنها راه رسیدن به موفقیت حرفه‌ای و رفاه اجتماعی از مسیر تخصصی‌سازی بوده است.

یک انسان عصر حجری تنها در صورتی می‌توانست به زندگی ادامه دهد که همه‌فن‌حریف باشد. یک انسان متخصص در یک حوزهٔ خاص، هیچ شانسی برای بقا نداشت. ده هزار سال بعد، حالا شرایط برعکس شده؛ مردم فقط در صورتی دوام می‌آورند که متخصص باشند و کسانی که دستی در همهٔ کارها دارند شانسی ندارند. مابقی انسان‌های همه‌فن‌حریف، آچارفرانسه‌های همه‌کاره، همه‌چیزنویس‌ها در جامعهٔ خبرنگاری، دیده‌اند که چه‌طور ارزش کارشان سقوط کرده. شگفت‌انگیز است که آموزش عمومی با چه سرعتی غیرقابل‌استفاده شده است.

یک تحقیق از مدال‌آوران بازی‌های المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا نشان داد که برندگان مدال نقره احساس رضایت کمتری نسبت به دارندگان برنز داشتند. چرا؟ چون برندگان نقره خودشان را با برندگان مدال طلا مقایسه می‌کنند درحالی‌که برندگان برنز خود را با کسانی مقایسه می‌کنند که هیچ مدالی کسب نکرده‌اند. با تفریق ذهنی شما همیشه خودتان را با بی‌مدال‌ها مقایسه می‌کنید و مشخص است که این «بی‌مدال‌ها» را می‌توانید به هر گروه دیگری از جامعه تعمیم بدهید. به طور کلی تفریق ذهنی یک روش مؤثر برای فریب ذهن و بها دادن بیشتر به جنبه‌های مثبت زندگی است. این کار موجب شادمانی شما می‌شود

، به این فکر کنید که اگر داشته‌های‌تان را نداشتید، چه‌قدر جای خالی‌شان برای‌تان محسوس می‌بود.

در مجموع: مستقل فکر کنید، بیش‌ازاندازه به خط‌مشی یک حزب پای‌بند نباشید و مهم‌تر از همه فاصلهٔ ایمنی را با تعصبات حفظ کنید. هر چه سریع‌تر متوجه شوید که شناختی از جهان ندارید، جهان را بهتر خواهید شناخت

دفتریادداشتی تهیه کنید و اسم آن را کتاب بزرگ نگرانی‌های من بگذارید. زمان مشخصی را برای پرداختن به نگرانی‌های‌تان اختصاص دهید. در عمل، این یعنی روزانه ده دقیقه را به نوشتن هر آن‌چه شما را نگران کرده اختصاص دهید؛ بدون توجه به این‌که چه‌قدر قابل‌توجیه، احمقانه یا مبهم‌اند. به‌محض این‌که چنین کاری را انجام دهید، بقیهٔ روز شما خالی از نگرانی خواهد بود. چون مغز شما می‌فهمد که نگرانی‌هایش ثبت شده‌اند و به آن‌ها بی‌توجهی نشده.

«خدایا، به من آرامش کافی بده برای پذیرش چیزهایی که قادر به تغییر آن نیستم، شجاعت بده برای تغییر چیزهایی که قادر به تغییر آن هستم و حکمت کافی به من عطا فرما تا این دو را از هم تمیز دهم.»

می‌خواهم بزرگ‌ترین راز نویسندگی را برای‌تان برملا کنم: بهترین ایده‌ها زمانی به سراغ‌تان می‌آیند که مشغول نوشتن هستید، نه در حال فکر کردن

فقط عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی هستند که زندگی بدون بحرانی دارند. داشتن دایرهٔ شایستگی در گرو ده هزار ساعت وقت است و حفظ دایرهٔ شأن در گرو ده هزار زخم. آیا ارزشش را دارد؟ این سؤال غلط است. چون چیزهای گران‌بها اصلاً قیمت ندارند. همان‌طور که مارتین لوترکینگ می‌گوید: «اگر کسی هنوز چیزی را پیدا نکرده که برای حفظ آن حاضر باشد جانش را بدهد، لایق ادامهٔ زندگی نیست.» بدون شک لایقِ زندگی خوب هم نیست.

بخش مهمی از یک زندگی خوب بیشتر از این‌که در گرو تلاش برای رسیدن به سعادت مطلق باشد، به دوری جستن از حماقت، بی‌فکری و گرایش‌های عامه‌پسند است. آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید. یا همان گونه که مانگر به شکل ظریفی اشاره می‌کند (و نشان می‌دهد که در شوخ‌طبعی هم از هوش بالایی برخوردار است): «تنها چیزی که می‌خواهم بدانم این است که کجا قرار است بمیرم، در این صورت هرگز پایم را آن‌جا نمی‌گذارم.»

شکایت کردن از زندگی وقت تلف کردن است و ترحم نسبت به خود از دو جهت غیرمفید است: اول این‌که هیچ کاری برای غلبه بر حال ناخوش‌تان انجام نمی‌دهید و دوم این‌که با این کار، استیصال ناشی از این رفتار مخرب را هم به ناخوشی اولیه‌تان اضافه می‌کنید. به قول چارلی مانگر در نسخهٔ آهنین: «هر وقت فکر کردید که یک وضعیت یا یک فرد دارد زندگی شما را نابود می‌کند، در واقع خودتان هستید... که در حال نابود کردن زندگی‌تان هستید. خودقربانی‌پنداری یک روش فوق‌العاده برای نابود کردن زندگی‌تان است.»

دیگر نگران وجهه‌تان نباشید. بی‌خیالِ لایک زدن و لایک شدن بشوید. اسم‌تان را در گوگل جست‌وجو نکنید و در حسرت شهرت نباشید. در عوض سعی کنید کار به‌دردبخوری انجام دهید. طوری زندگی کنید که بتوانید کماکان در آینه نگاه کنید. بافِت می‌گوید: «اگر کاری انجام دهم که دیگران از آن خوش‌شان نیاید اما خودم حس خوبی نسبت به آن داشته باشم، خوشحالم. اگر دیگران من را بابت کاری ستایش کنند ولی خودم راضی نباشم، احساس ناراحتی می‌کنم.» کارنامهٔ درونی دقیقاً همین است. پس روی آن تمرکز کنید و با تعریف‌ها و انتقادهای بیرونی به شکلی دوستانه اما با بی‌تفاوتی برخورد کنید.

در واقع این‌که در چند حوزه متوسط یا زیر متوسط هستید اصلاً اهمیتی ندارد. مهم این است که حداقل در یک حوزه بسیار بالاتر از میانگین، و در حالت ایده‌آل بهترین در جهان باشید. به‌محض رسیدن به این مهم، سنگ‌بنای محکمی برای زندگی خوب خواهید داشت. یک مهارت فوق‌العاده به هزاران توانایی متوسط برتری دارد. هر یک ساعتی که روی دایرهٔ شایستگی خود وقت بگذارید معادل هزاران ساعتی که در جاهای دیگر صرف کنید ارزش دارد

«خدایا، به من آرامش کافی بده برای پذیرش چیزهایی که قادر به تغییر آن نیستم، شجاعت بده برای تغییر چیزهایی که قادر به تغییر آن هستم و حکمت کافی به من عطا فرما تا این دو را از هم تمیز دهم.

مارتین لوترکینگ می‌گوید: «اگر کسی هنوز چیزی را پیدا نکرده که برای حفظ آن حاضر باشد جانش را بدهد، لایق ادامهٔ زندگی نیست.»

«تعهدها آن‌قدر مقدس هستند که ذاتاً باید نادر باشند.»

شکلات، تلویزیون و رابطهٔ جنسی، پس از حداکثر خوردن دو کیلو شکلات، تماشای بیست و چهار ساعت تلویزیون یا پس از پنجمین ارگاسم دیگر بی‌اثر می‌شوند.