بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

قانون اساسی کشورها براساس قوانینی بنیادی تنظیم می‌شوند و بقیهٔ قوانین براساس آن‌ها وضع می‌شوند. این‌چنین فرض می‌شود که قوانین اساسی تا ابد پابرجا هستند اما در عمل حتا قانون اساسی کشورها هم مورد بازبینی قرار می‌گیرند. قانون اساسی ایالات متحدهٔ امریکا که اولین‌بار در ۱۷۸۷ تصویب شد، تاکنون ۲۷ بار اصلاح شده است. قانون اساسی فدرال کنفدراسیون سویس از سال ۱۸۴۸ تاکنون دوبار مورد بازنگری کلی و چندین‌بار مورد بازنگری‌های جزئی قرار گرفته است. قانون اساسی آلمان از سال ۱۹۴۹ تاکنون ۶۰ بار تغییر کرده. این نه‌تنها مایهٔ شرمساری نیست بلکه کاملاً هم معقول است. تصحیح‌پذیری، زیر بنای هر دموکراسی کارآمد است. مسئله به قدرت رساندن مرد یا زن شایسته (همان تنظیم ابتدایی) نیست، مسئله از روی کار برداشتن مرد نامناسب یا زن نامناسب بدون خون‌ریزی است. دموکراسی سازوکاری برای اصلاح در درون خود دارد و تنها نوعی از حکومت است که چنین خصوصیتی را داراست.

به قول دوایت آیزنهاور، ژنرال امریکایی که بعدها رئیس‌جمهور هم شد، «برنامه هیچ ارزشی ندارد. برنامه‌ریزی مهم‌ترین چیز است.» مسئله داشتن یک برنامهٔ ثابت نیست. بلکه این برنامه‌ریزی مجدد و مکرر است که اهمیت دارد؛ یعنی یک فرآیند پیوسته. آیزنهاور به‌خوبی فهمیده بود که به‌محض رویارویی سربازها با دشمن تمام برنامه‌های قبلی از درجهٔ اعتبار ساقط می‌شوند.

فرض کنید که به یک کشور فقیر سفر کرده‌اید و کیف پول‌تان گم می‌شود. دقایقی بعد که آن را پیدا می‌کنید، همه‌چیز سرجایش است به‌جز پول‌تان. آیا به این اتفاق به چشم یک دزدی نگاه می‌کنید یا یک‌جور کمک مالی به کسی که احتمالاً وضعیتش بسیار بدتر از شماست؟ هر چه‌قدر هم با ذهن‌تان کلنجار بروید نمی‌توانید این واقعیت را تغییر دهید که پول‌تان به سرقت رفته، اما آن‌چه می‌توانید تغییر دهید، اهمیت اتفاقات پیش‌آمده و تعبیرتان از ماجراست.

حتا اگر چیزی به عنوان ندای درونی واقعی وجود داشته باشد باز هم توصیه نمی‌شود که به هر قیمتی به دنبال آن بروید. هکرها، شیادها و تروریست‌ها همگی بر این باورند که ندای درونی‌شان را شنیده‌اند و از کارشان رضایت دارند. هیتلر هم بدون تردید همین حس را داشت. همین‌طور ناپلئون، استالین و اسامه بن لادن. پس واضح است که ندای درونی نمی‌تواند ملاک و معیار خوبی برای اخلاق باشد. پس چه‌کار کنیم؟ به صدای درونی‌تان گوش ندهید.

برتراند راسل گفته: «یکی از نشانه‌های نزدیکی به فروپاشی عصبی این است که فرد باور داشته باشد که کارش بسیار مهم است.» این دقیقاً خطر ندای درون است. این‌که شما خودتان و کارتان را زیادی جدی بگیرید.

تواضع این روزها از مد افتاده و ما هیچ‌چیزی را بیشتر از خودنمایی در شبکه‌های اجتماعی دوست نداریم. خودتان را مهار کنید.

بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود

داشتن یک زندگی خوب، تا حد زیادی به تفسیری سازنده از وقایع بستگی دارد

منبع دوم من رواقی‌گری بود. فلسفه‌ای بسیار کاربردی که ریشه در یونان باستان دارد و قرن دوم پس از میلاد و در دوران امپراتوری روم به اوج شکوفایی رسید.

خیلی واضح بگویم هر کس که بیش از ۵ دقیقه در یک رابطه بوده باشد باید تا الآن فهمیده باشد که بدون تصحیح و تطبیق مداوم رابطه دچار مشکل می‌شود. باید از تمام رابطه‌ها به صورت مستمر مراقبت کرد. بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود.